Τα τρομερά κριάρια του Ήλιου

Η Αφροδίτη έδωσε 4 δοκιμασίες στην ψυχή προκειμένου να της επιτρέψει να ξαναενωθεί με τον έρωτα:

- να βάλει σε τάξη ένα βουνό από σπόρους 

- να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας χωρίς να την πατήσουν τα τρομερά κριάρια του ήλιου

- να γεμίσει ένα ασκί με νερό από το πιο τρομακτικό ρυάκι και

- να κατέβει στον κάτω κόσμο και να πάρει μια κρέμα ομορφιάς από την Περσεφόνη λέγοντας τρεις φορές όχι στους αξιολύπητους που θα της ζητήσουν βοήθεια.

Να λοιπόν τα μαθήματα που παίρνουμε και ξαναπαίρνουμε όλοι, αποτυγχάνοντας πάντα στις εξετάσεις. Πρώτα το καθαρό μυαλό, μετά η ικανότητα να αποκτήσεις αργά και έμμεσα δύναμη για να μη σε ποδοπατήσουν οι άγριοι, ύστερα η συναισθηματική αποστασιοποίηση και, τέλος, η ικανότητα να λέμε όχι.

Η δεύτερη δοκιμασία, αυτή η εικόνα με τα ηλίθια κριάρια που χτυπιόνται όλη μέρα προκαλώντας σεισμό με τα κέρατά τους, ταιριάζει με την ιστορία που θα σας διηγηθώ. Διότι βίωσα την αγριότητα, την επιθετικότητα, το τυφλό ξέσπασμα οργής και το ποδοπάτημα της στοργικότητάς μου από το τελευταίο άτομο που θα το περίμενα. Ένα γλυκό και εύθραυστο κοριτσάκι που με ζήτησε για κηδεμόνα στα 40 της.

Ναι, στα 40 μου κι εγώ ανέλαβα την κηδεμονία μιας υπερμεγέθους μπέμπας. Και να πώς έγινε:

Πριν πολλά χρόνια, είχα την ευτυχία να πιάσω δουλειά σε ένα υπέροχο περιβάλλον. 4-5 μεγαλύτεροι συνάδελφοι, ήταν όλοι τους αδαμάντινοι χαρακτήρες, οι άνθρωποι του παλιού καιρού με αρχές, αξίες και φρύδια - μεταξύ τους και η διευθύντρια. Και καμιά 10αριά πιο νέα παιδιά που τα πηγαίναμε καλά μεταξύ μας, δουλεύαμε ευχάριστα και μονιασμένα υπό την προστασία και την καθοδήγηση των μεγαλύτερων. Ο χώρος όπου εργαζόμουν ήταν απομονωμένος από τους υπόλοιπους και είχε δύο γραφεία. Κάποια στιγμή ήρθε δίπλα μου μία κοπέλα ή Ισαβέλλα. Ήταν μια όμορφη και αθλητική κοπέλα η οποία ερχόταν και δούλευε αμίλητη μέχρι το μεσημέρι, στις 12, όπου έκανε διάλειμμα, έτρωγε 2 τοστ και 2 μπανάνες χωρίς να μιλήσει σε κανέναν και συνέχιζε ως το σχόλασμα. 

Εγώ την κοίταζα παραξενεμένη. Δε λέω ότι με ενόχλησε σε κάτι, ότι δημιουργούσε κακή ενέργεια ή οτιδήποτε. Αλλά να κυκλοφορεί τόσο περιχαρακωμένη σε ένα τόσο φιλικό περιβάλλον... το έβρισκα παράλογο. Σκεφτόμουν "αυτή η κοπέλα δεν το καταλαβαίνει πως δεν κινδυνεύει;" Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι, ενώ είχε ένα απολύτως επαγγελματικό και σοβαρό προφίλ, ντυνόταν με έναν τρόπο τελείως ανάρμοστο για δουλειά: πολύ κοντά σορτς καθημερινά. Τέλος πάντων, δε με ενοχλούσε, δεν την ενοχλούσα, πέρασε χωρίς να ακουμπήσει καν τη ζωή μου. 

Τα επόμενα χρόνια πολλές φορές ήταν κάπου εκεί, στο κάδρο. Ποτέ δε με απασχόλησε η παρουσία της. Συνήθως η αντίδρασή μου σε αυτήν ήταν ένα εσωτερικό "μα τί λέει αυτό το κορίτσι". Όπως όταν, για παράδειγμα, είχε επιδοθεί σε αγώνα δρόμου για να κάνει σεξ με όλα τα ζώδια και μετά είχε βγάλει και ασφαλή συμπεράσματα. Της είπα ότι όσο μεγάλο και αν ήταν το νούμερο του επιτεύγματός της και πάλι δεν μιλάμε για στατιστικό δείγμα. Στον κόσμο της παρέμεινε.

Κάποτε πήγαμε σε έναν γάμο, στο Ναύπλιο. Ήμασταν οι δυο μας κι ένα άλλο παιδί σε ένα αυτοκίνητο και μετακινούμασταν μαζί. Την επόμενη του γάμου έπιασα κάτι στον αέρα και ρώτησα αν θέλει να τους αφήσω μόνους. Μου είπε ναι. Αφού μόνη μου είχα ρωτήσει και πήρα αυτή την απάντηση δεν είχα παρά να την δεχτώ. Γύρισα μόνη μου με το τραίνο, κάτι που ήταν μεγάλη ταλαιπωρία για μένα διότι δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Αναρωτήθηκα σχετικά πρόσφατα πόσο γαϊδούρι πρέπει να είσαι για να κάνεις κάτι τέτοιο δεδομένου ότι και το παιδί αυτό θα ερχόταν στην Αθήνα και είχαν όλο τον καιρό να βρεθούν εκεί. Τέλος πάντων.

Είχαμε μια κοινή φίλη, την Κατερίνα, και κάποιες φορές η Ισαβέλλα ερχόταν μαζί μας όταν βγαίναμε. Όλο και πιο συχνά, ώσπου καταλήξαμε να είμαστε παρέα οι 3 μας. Η Κατερίνα μου είπε πως κάτι έχει πάθει μαζί μου η Ισαβέλλα και με ζητάει. Πήγαμε μαζί διακοπές ένα καλοκαίρι. Εκεί η Ισαβέλλα μου είπε πως δεν έχει βαπτιστεί, αποφάσισε να βαπτιστεί και θέλει να τη βαπτίσω εγώ. Είπα πως δε μπορώ να αναλάβω τέτοια δέσμευση αλλά επέμενε και επικράτησε η μαλακισμένη μου πλευρά που πιστεύει πως όταν μου ζητάνε βοήθεια πρέπει να τρέχω, χωρίς πρώτα να έχω βοηθήσει τον εαυτό μου.

Και πράγματι, αυτό έγινε από κει και πέρα. Αν και η Ισαβέλλα μου είπε για να με πείσει πως δε θέλει τίποτα από μένα, μόνο να τη φέρω σε επαφή με την ορθόδοξη κοινότητα, εγώ έγινα μια κανονική νονά με όλες τις υποχρεώσεις και τις προσφορές. Των οποίων κυριότερη ήταν η διαρκής στήριξη της Ισαβέλλας που ζούσε χρόνια σε καθεστώς υστερίας. Υποτίθεται πως το πρόβλημα ήταν η δουλειά της, χρόνια αναπληρώτρια δασκάλα, άλλαζε κάθε σχολική χρονιά τόπο εργασίας, μετακόμιζε, έμενε κάθε καλοκαίρι άνεργη, αναρωτιόνταν αν έκανε σωστή επιλογή όταν πριν από χρόνια επέλεξε την εκπαίδευση από την ΕΡΤ - κρατήστε, παρακαλώ, αυτή την πληροφορία για αργότερα. 

Βεβαίως, η δουλειά ήταν μόνο ένα πρόσχημα για τον θυμό της. Κατά διαστήματα όλα της φταίγανε: ο σύζυγός της που δεν έβρισκε δουλειά, τα αδέρφια της, η καθηγήτρια του μεταπτυχιακού, ακόμα κι ένας άμοιρος μπάρμαν που είχε την ατυχία να φτιάχνει κοκτέιλ στο μπαρ που πήγαμε ένα βράδυ. Η Ισαβέλλα εξερράγη γιατί, όπως είπε, την πιτσιλούσε επίτηδες όλο το βράδυ. Σε ένα μπαρ της παλιάς καλής εποχής, προ κορονοϊού, όπου ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο και δεν ήταν εκείνη η πιο κοντινή στο μπαρ... Την κοιτάζαμε άφωνες με την Κατερίνα. Προσπάθησα να καταλάβω, βρε κορίτσι μου έχεις τίποτα με τον άνθρωπο, τον έχεις ξαναδεί; 

Δε βγάζεις άκρη. 

Ως νονά αισθανόμουν την ανάγκη να την επαναφέρω στην τάξη κάθε φορά που παραλογιζόταν. Κι αυτό ήταν ένα πολύ συχνό φαινόμενο. Ξαφνικά της έμπαιναν έμμονες ιδέες για το οτιδήποτε. Εν τω μεταξύ χώρισε και με τον άντρα της τον οποίο δε μπορούσε να συγχωρέσει γιατί την αποκαλούσε τρελλή. Βυθιζόταν όλο και περισσότερο σε μια απίστευτη μαυρίλα. Όποτε συναντιόμασταν οι 3 μας με την Κατερίνα είχε νεύρα, της είχε συμβεί κάτι απαίσιο κλπ κλπ κλπ.

Μεταξύ άλλων παραλογισμών ήταν και η άρρωστη ενασχόλησή της με τα ιατρικά. Ήταν η γιατρός με μεταπτυχιακό μέσω ίντερνετ, ήξερε τα πάντα για όλες τις ασθένειες, είχε συμβουλές εξειδικευμένες, δε σταματούσε με τίποτα τη γνωμάτευση όσο και αν προσπαθούσες να της εξηγήσεις ότι για θέματα υγείας απευθύνεσαι μόνο σε γιατρό. Όχι, εκεί, ήθελε να σου πει οπωσδήποτε αυτά που εκείνη ήξερε πιο καλά. Είχε γνώμη ακόμη και για θέματα των αδερφών της που ο ένας ήταν πραγματικά γιατρός. Παρακολουθούσε  με τρόπο φρενήρη την υγεία της κάνοντας κάθε λίγο και λιγάκι όλες τις εξετάσεις αλλά μην παίρνοντας ποτέ τα κατάλληλα μέτρα για τις σοβαρές ασθένειες που όντως παρουσίασε.

Μια μέρα που παραπονιόταν πάλι για τη δουλειά της, της επεσήμανα πως έχω έναν φίλο με πολύ πιο σοβαρά εργασιακά προβλήματα από κείνη, ο οποίος αγαπά τη δουλειά του, την κάνει με αγάπη και ενθουσιασμό και δεν διανοείται καν να παραπονεθεί ή να σκεφτεί ότι δεν του αξίζει αυτό που περνάει κι ότι έχουν σταθερή δουλειά άνθρωποι χωρίς τα δικά του προσόντα. Κι έχει και μια επιπλέον δυσκολία, δεν έχει πόδια. Ώρα μετά, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως το άκουσε αυτό που της είπα. Πάλι καλά.

Ο καιρός κύλισε έτσι, να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά, να κάνω όλο και περισσότερα πράγματα για κείνη, να μου εκμυστηρεύεται όλο και πιο σκοτεινά μυστικά της. Για πράξεις βίας, για περιπτώσεις που ξέφευγε, για σχέσεις που χάλασε και άλλα. Εγώ γέλαγα, ένα γλυκό κοριτσάκι, μορφωμένο, καλλιεργημένο, είναι δυνατόν να σπάσει τα δόντια του αδερφού της; Α χα χα.

Το καλοκαίρι μου είπε πως έχει φτάσει σε απελπιστική κατάσταση, χρειάζεται ψυχίατρο και θέλει τον δικό μου. Της είπα πως δεν είναι ψυχίατρος αλλά ψυχολόγος, δεν την ένοιαξε, αρκεί που τον ήξερα και τον εμπιστευόμουν εγώ. Δεν μου άρεσε η ιδέα. Επέμενε. Τελικά της έδωσα το τηλέφωνο και πήγε. Δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα.  Τις πρώτες φορές που πήγε είχε ενθουσιαστεί και ήθελε να το μοιραστεί μαζί μου, εγώ δεν είχα καμία όρεξη. Αδυνατούσε να καταλάβει πως κάποια πράγματα είναι προσωπικά και πως ο άνθρωπος δεν έχει την ίδια αντιμετώπιση σε όλους αλλά προσαρμόζει την θεραπεία στις ανάγκες του καθενός. Με ρώτησε αν μου είχε δώσει κι εμένα βιντεάκια να δω στην αρχή κι όταν της είπα όχι, εντυπωσιάστηκε και κατέληξε ότι μάλλον τα έδωσε σε αυτή γιατί ξέρει καλά αγγλικά. Α στο λύκο....

Τώρα συνειδητοποιώ ότι από κει και πέρα ξεκίνησε η επιθετικότητά της απέναντί μου. Είχαμε βγει κάποια στιγμή το καλοκαίρι. Ξαφνικά, χωρίς να έχω πει κάτι, μου απευθύνθηκε έντονα λέγοντάς μου "εσύ δηλαδή δεν βρίσκεις τίποτα θετικό στο σχολείο;". Αποφάσισα να εκτονώσω την ένταση και της απάντησα ότι κάνει λάθος γιατί πριν λίγες μέρες μίλησα στη μικρή μου βαφτιστήρα που θα πήγαινε πρώτη δημοτικού φέτος για το σχολείο και της είπα ότι εκεί θα πάρει διαμάντια. Ηρέμησε και με ρώτησε να όντως το πιστεύω αυτό. Την διαβεβαίωσα. 

Την ίδια εποχή είχα δημοσιεύσει το άρθρο ενός φίλου στο facebook. Ήταν ένα βαθιά φιλοσοφικό κείμενο σχετικά με το πρόσωπο του ανθρώπου και τη σχέση του με τον εαυτό του και τον Δημιουργό. Από κάτω έρχεται ξαφνικά η Ισαβέλλα και γράφει την ακατανόητη φράση "δηλαδή όποιος φοράει μάσκα θα πάει στην κόλαση;". Κουφάθηκα. διάβασα το κείμενο 3 φορές κι αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσε ποτέ ένας άνθρωπος να βγάλει αυτό το συμπέρασμα. 

Το Σεπτέμβρη διορίστηκε σε ένα σχολείο στην Αθήνα σχεδόν δίπλα στο δήμο που μένει. Περιμέναμε πως θα είναι ευχαριστημένη όμως έφτασαν 2 μέρες στο νέο σχολείο για να γίνει και πάλι έξαλλη. Μου διηγήθηκε, μάλιστα, κι ένα περιστατικό που επιτέθηκε στη γυμνάστρια. Σηκώνω τα χέρια ψηλἀ, δεν ξέρω τί να πω πια με αυτό το παιδί....

Οι μήνες της πανδημίας περνούσαν με μεγάλη πίεση για όλους. Η φίλη μας η Κατερίνα έκανε μωράκι και χάθηκε κάπως. Επικοινωνούσαμε οι 3 μας μέσω viber. Η Ισαβέλλα ήταν πάντα πολύ επιθετική μαζί μου σε σημείο να θέλω πολλές φορές να της πω στα αστεία "μη με δείρεις, αν έχεις την καλοσύνη". Εκείνη την εποχή πιέστηκα και 'γω πολύ με τη δουλειά μου, έφτασα στα όριά μου. Το έγραψα στα κορίτσια και η Ισαβέλλα μου πρότεινε να πιάσω τον συνάδελφο με τον οποίο έχω πρόβλημα (εγώ δεν είπα πως έχω πρόβλημα με κάποιο άτομο), να τον στριμώξω σε μια γωνία προσέχοντας να μη μας δει κανείς και να τον απειλήσω. Το πέρασα πάλι για αστείο, εκείνη επέμενε και είπε πως όταν το έκανε αυτό πριν καιρό στη δουλειά, δεν την ξαναενόχλησαν. Λογικό....

Μιλήσαμε στο τηλέφωνο λίγες μέρες μετά και μου έλεγε κάτι τρελλά για υλοποίηση. Γενικώς είναι από αυτούς τους ανθρώπους που πιστεύουν πως θα σκεφτούν κάτι και θα γίνει. Μου είπε, επειδή η προσευχή πιάνει πιο πολύ αν την κάνεις για άλλον, να προσευχηθούμε η μία για την άλλη να βρει γκόμενο. Της είπα πως εγώ έτσι κι αλλιώς προσεύχομαι γι' αυτήν κάθε μέρα, νονά της είμαι. Απάντησε πως το ένιωθε ότι κάτι την προστατεύει και δεν είχε καταλάβει πως ήμουν εγώ. 

Εγώ εν τω μεταξύ ζούσα τσουνάμι στη δουλειά. Ζήτησα να κάνω 3 μέρες τηλεργασία για να ηρεμήσω και σε αυτή τη φάση με πέτυχε το μήνυμά της. 

- Χρειάζομαι καθοδήγηση συμβαίνει κάτι πάρα πολύ περίεργο για να είναι σύμπτωση. Χτες πριν το μάθημα διάβασα μία σελίδα από την Καινή Διαθήκη που μου χάρισες όταν βαφτιστικά και το τμήμα που είχαμε σας μετά δηλαδή λίγα λεπτά μετά ένας μαθητής μου έστειλε στα αγγλικά Αυτό που μόλις είχα διαβάσει χωρίς να έχω κάνει καμία αναφορά σε αυτό. Τελευταία μου συνέβαινε ότι Διάβαζα από την Καινή Διαθήκη να το βλέπω με κάποιο τρόπο μπροστά μου αλλά αυτό Χτες ήταν σοκαριστικό. Έχω τύψεις γιατί δεν του φέρθηκα καλά του μικρού αρχικά μου spam μαρέ και μπλόκαρε το chat μου στέλνοντας μου νούμερα τα οποία μετά συνειδητοποίησα ότι μάλλον είναι Angel numbers Μετά μου έστειλε αυτό δεν είδα τι ήταν και του είπα Αφού μου απασχολεί στο chat Θα σε στείλω λίγο στο λόμπι και θα σε βάλω μέσα πάλι σε 5 λεπτά αλλά αυτός έφυγε. Αυτό το παιδί είναι ο αδερφός του μικρούλη που πριν από μερικές ημέρες μου πετροβόλησαν το αυτοκίνητο και πέτρες.Ο μικρός που μου πετροβόλησαν το αυτοκίνητο είναι σε τμήμα που εγώ δεν έχω Απλά ξέρουν ότι είμαι προσωρινοί εκπαιδευτικός στο σχολείο. Έπιασα Λοιπόν εγώ αυτό το παιδί που ήταν στο chat που σου λέω και του είπα σε παρακαλώ πες τους γονείς σου ότι ο μικρός μου πετάει πέτρες στο αμάξι και σας παρακαλώ πολύ να μη μου το σπάσε

- Έλα ρε.. Σου πέταξαν πέτρες στο αυτοκίνητο; Δεν ξέρω πως είναι το πρωτόκολλο αλλά δε μου φαίνεται καλός τρόπος αυτός που επέλεξες για να κάνεις την παρατήρηση. Εννοώ, είναι μια παραβατική συμπεριφορά, δεν υπάρχουν αρμόδια όργανα που θα επιβάλουν ποινές η θα ενημερώσουν τους γονείς; Τι δουλειά έχει να το μεταφέρει ο αδερφός η να εκφράζεις εσύ εμμέσως παρακλήσεις; Όσο για τη Καινή Διαθήκη κι εμένα μου συμβαίνει. Ίσως για να δώσουμε περισσότερη προσοχή σε κάποια εδάφια. Δε σημαίνει όμως ότι επειδή σου έστειλε εδάφιο θρησκευτικού περιεχομένου επιτρέπονται όλα τα άλλα, πχ τι δουλειά έχετε να διατηρείτε επικοινωνία εκτός μαθήματος και άσχετη με το μάθημα... Επίσης, το αυτοκίνητο του δασκάλου είναι διαχρονικά πεδίο σκανταλιας. Αν μπορείς, μην το εκθέτεις κοντά στο σχολείο

- οχι αυτο το chat!!!της webex το chat που απαντουν σε ερωτησεις την ωρα του μαθηματος καλα πως ειναι δυνατον να σκεφτεις κατι τετοιο για μενα??? επισης πηγα στον διευθυντη κ δεν εκανε τιποτα, να αφησω να μου το σπασει? το ειπα κ στον διειυθυντη κ ειπε καλα εκανα, αντι για τηλεφωνημα ηταν πιο ηπιο. να ξερεις κ μονο που σκεφτηκες οτι ισως διατηρω τσατ με τα παιδια εκτος μαθηματος, εθιγην δεν σου επιτρεπω να σκεφτεσαι ετσι για μενα κ καθως φαινεται απο ολη την αδικη επιπληξη, αυτη ειναι κ η γνωμη σου για μενα μαλλον. Φυσικά όλοι εσείς ή απέξω μόνο να τα βάζετε με το δάσκαλο και όλο να κουνάτε το δάχτυλο Λες και είμαστε τίποτα τέρατα Και όλα να μας στείλετε και θα μας παρεξηγείτε και όλα να μας υποδεικνύεται Ποιοι είναι οι τρόποι επικοινωνίας με τους γονείς Και φυσικά είστε ειδήμονες και γνωρίζετε τα παιδαγωγικά πολύ καλύτερα από μας

- Ισαβέλλα, το φαντάζομαι ότι είσαι πολύ σοβαρή και τυπική στη δουλειά σου και γενικότερα. Αλλά δεν έχω πραγματικά ιδέα πως γίνονται τώρα τα μαθήματα, αν ανταλλάσσετε email, chat για τις εργασίες τις διορθώσεις κτλ. Καλά, δεν παρεξηγώ, όλοι τα έχουμε παίξει. Φιλάκια

- Παρεξηγώ εγώ δεν ανέχομαι άλλη λάσπη πάνω μας Και Μην κάνεις πως δεν ξέρεις πώς γίνεται το μάθημα εξ αποστάσεως είναι το μάθημα είναι δυνατόν να μη χρησιμοποιούμε το εργαλείο επικοινωνίας της webex για την ώρα που κάνουμε webex? Και καλό θα είναι να μετρήσεις τρεις φορές τις κουβέντες σου πριν μιλήσεις πάλι για την εργασία του άλλου και πριν κρίνεις κάτι το οποίο δεν γνωρίζεις πώς γίνεται Αλλά εσύ φαίνεται μόνο υποθέτεις ότι είμαστε όλοι παράτυποι

Η πρώτη μου αντίδραση σε αυτά τα εξοργιστικά και ασεβή μηνύματα ήταν να τα αφήσω να πέσουν στο πάτωμα. Ένας άνθρωπος τρελλάθηκε από την πολλή πίεση, δεν έγινε και τίποτα, ας δείξω κατανόηση. Το σώμα μου όμως διαφωνούσε καθέτως και έπεσε για πολλές μέρες σε μια τρομερή θλίψη και κρίση. Αυτό είναι το ευχαριστώ για όσα έχω κάνει για αυτή; Να ξεσπάσει σε μένα όλα τα κακά της μοίρας της και μάλιστα σε μια στιγμή που ήμουν ήδη τόσο πιεσμένη; Και για στάσου, μόνο η Ισαβέλλα πιέζεται; Οι υπόλοιποι δεν περνάμε δοκιμασία, δεν πιεζόμαστε με την καραντίνα, δεν έχουμε θέματα με τη δουλειά μας, με τα συναισθηματικά, με την υγεία μας; Και τελικά τί γίνεται με μένα, να αφήνω να ποδοπατούν έτσι την ευαισθησία μου κάθε λίγο και λιγάκι. 

Πώς είναι δυνατόν να μην είχα δει σε ποιο βαθμό είναι το πρόβλημα συμπεριφοράς της Ισαβέλλας. Αφού μόνη της μου είχε πει για τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει στις σχέσεις της, για την επιθετική συμπεριφορά της, για το ότι αισθάνεται πως χρειάζεται οπωσδήποτε βοήθεια. Κι αυτή η σοκαριστική εγωπάθεια στα όρια του ναρκισσισμού. Ποιος άνθρωπος σκέφτεται έτσι, ότι πρέπει οι άλλοι άνθρωποι να γνωρίζουν πώς γίνεται η δουλειά του; Σε ποιον κόσμο ζει που νομίζει ότι ο μικρόκοσμός της είναι το κέντρο του σύμπαντος. Συνδύασα κι άλλα περιστατικά, την υπερβολική ενασχόλησή της με την εμφάνιση, την επιμονή της να μου μιλάει και να μου εξηγεί πράγματα που εγώ γνωρίζω πολύ καλύτερα, ακόμα και πράγματα για τη δική μου δουλειά. Πώς είναι δυνατόν να μη σκέφτεται πως αυτό που μου εξηγεί είναι το επάγγελμά μου. Στον κόσμο της τελείως; Κι εγώ επίσης. 

Έπιασα τον εαυτό μου για μέρες να μην είναι καλά. Δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. έπεφτα όλο και περισσότερο. Ένα Σάββατο περπατούσα όλη μέρα να βρω κάποιον ιερέα να μιλήσω. Γύρισα σπίτι κι έπεσα εξαντλημένη στον καναπέ. Κατάλαβα τότε ότι είναι από τις χειρότερες φάσεις που έχω περάσει στη ζωή μου. Θύμωσα. Πήρα ένα τετράδιο κι άρχισα να ζωγραφίζω. Ήταν το μόνο πράγμα που με ανακούφισε λίγο. Ζωγράφιζα τον εαυτό μου ευτυχισμένο, οκλαδόν να κρατά με τις παλάμες του όλα τα ανώμαλα ρήματα που προσπαθούν να εισβάλουν στη ζωή μου. Μετά τον εαυτό μου να επιπλήττει ένα μικρό κοριτσάκι. Τον εαυτό μου με μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μένα και τέτοια άτομα που μου ζητάνε διαρκώς. Τον εαυτό μου να κλωτσά ένα άτομο κρεμασμένο σε γκρεμό - ναι, το ζωγράφισα και με ανακούφισε, τί θέλετε τώρα. 

Αναγκαστικά πήρα τις αποφάσεις μου. Τέρμα πια με τα ανώμαλα ρήματα. Έχω μεγαλώσει πια για να τρέχω σε όποιον με ζητάει και να δίνω απλόχερα σε όποιον μου ζητά βοήθεια. Ιδιαίτερα όταν είναι ένα αχάριστο και ασεβές μαλακίδι. Η μπαταρία άδειασε και τώρα είναι δύσκολο να ξαναφορτίσει και βρίσκομαι έκθετη στον εαυτό μου να τον έχω φέρει σε αυτό το σημείο. Από δω και πέρα ό,τι και να μου ζητάνε θα σκέφτομαι πρώτα να έχω περίσσευμα να το δώσω και, σε κάθε περίπτωση, δε θα δίνω πάνω από το 1/10 αυτού που μπορώ. Κάτσε βέβαια, πρώτα να συνέλθω διότι αυτή τη στιγμή δεν έχω απολύτως τίποτα να δώσω. 

Τις επόμενες μέρες εξεπλάγην παρατηρώντας πόσοι άνθρωποι μου ζητούσαν όντως χάρες. Χάρες για πράγματα χαζά, για πράγματα αχρείαστα ή πράγματα που μπορούσαν να κάνουν και μόνοι τους. Έδωσα μερικές πόρτες, μερικούς που αποφάσισα ότι αξίζει, ότι μπορώ να βοηθήσω κι ότι θα το εκτιμήσουν, τους βοήθησα. Αυτό το πολύτιμο που έχω να προσφέρω δε θα το ρίχνω πλέον στα σκυλιά, θα το πουλάω στην πραγματική τιμή του.

Τελικά βρήκα τον πνευματικό της ενορίας μου και συζήτησα το θέμα. Να' ναι καλά ο άνθρωπος, αυτός με ηρέμησε. Μου είπε πως επειδή ήταν συνειδητή η απόφασή της να βαπτιστεί δέχεται σφοδρότερη επίθεση από το κακό. Αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι πέρα από την προσευχή, είναι ένας διαμορφωμένος χαρακτήρας. Όταν μεγαλώνουν τα παιδιά πρέπει να τα αφήνουμε να φύγουν και να τα δεχόμαστε με αγάπη όταν συνετιστούν, όπως ο πατέρας τον άσωτο. Να αφήσω την πόρτα μου ανοιχτή αν θελήσει ποτέ κάτι. 

Βρήκα τις φωτογραφίες της βάπτισης. Εγώ μια κούκλα, έλαμπα ευτυχισμένη. Με το πλατύ και άδολο χαμόγελο του ανθρώπου που κάνει το καλό. Εκείνη ένα τσακισμένο  κορίτσι. Ποτέ δεν είδα τόσο καθαρά σε πόση απελπισία βρισκόταν εκείνη τη στιγμή. Η καλή πρόθεση και η υποστήριξη φαινόταν και στο πρόσωπο της φίλης μας, της Κατερίνας. Στεκόταν κι εκείνη δίπλα μου υποστηρικτικά. Σε όλες τις φωτογραφίες κοιτάζω την Ισαβέλλα με αγνή αγάπη και αποφασιστικότητα. Να και το τεκμήριο ότι της βάζω λάδι. Το έκανα με απόλυτη συγκέντρωση, μη μου ξεφύγει κανένα σημείο. Πρόσεξα το βλέμμα του ενός ιερέα πώς με κοίταζε εκείνη τη στιγμή. Με τον αγνό θαυμασμό για μια σπάνια φιλία που σπάει τα στερεότυπα του ανταγωνισμού μεταξύ γυναικών. Και μετά, την πήρα από το χέρι, κρατώντας τη λαμπάδα και περπατήσαμε μαζί. Ένα τσακισμένο παιδί που παριστάνει τη δυνατή.

Μετά από 2 βδομάδες πήρα την Κατερίνα. Ήταν μια όμορφη Κυριακή που είχα κατέβει σε φίλους στον Πειραιά. Σκέφτηκα πολύ πριν την πάρω, δεν ήθελα να την εμπλέξω και δεν το θεωρούσα και σωστό να μιλάμε οι δύο πίσω από την πλάτη της τρίτης μας φίλης. Παρόλο που έχει μωρό ενδιαφέρθηκε πολύ να με ακούσει και στενοχωρήθηκε με αυτό που έγινε. Με διαβεβαίωσε πως έκανα καλά που το μοιράστηκα. Της έκανε τρομερή εντύπωση το ότι η Ισαβέλλα περιμένει από μένα να είμαι πάντα εκεί για κείνη τη στιγμή που έχω και 'γω τα δικά μου θέματα. Ότι για κάποιο λόγο με βλέπει ως κηδεμόνα. Είπε κι εκείνη από μόνη της πως έχουμε και οι υπόλοιποι προβλήματα, ειδικά εγώ δεν έχω περάσει λίγα με τη δουλειά μου και τα προσωπικά μου. Συμφώνησε με την απόφασή μου να απομακρυνθώ. 

Την Τρίτη πήγα στον κοινό μας ψυχολόγο. Του μίλησα για το θέμα που προέκυψε και η αντίδρασή του με άφησε κατάπληκτη. Έδειξε κι αυτός αγανακτισμένος όπως όλοι οι φίλοι μου. Μου είπε ευθέως πως η Ισαβέλλα το συνηθίζει να ξεσπά όπου την παίρνει (αυτό δεν το είπε ακριβώς έτσι) , ότι δεν έχει τη δική μου ηθική για να σκεφτεί πως αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και επιβαρύνει αθώους ανθρώπους και πως οι άνθρωποι που πετάνε τα σκουπίδια τους στους άλλους περνάνε μια χαρά ενώ εγώ κάθομαι και στενοχωριέμαι. Ότι θα πρέπει να βρω τρόπο να μη με στενοχωρούν τόσο πολύ οι παραβάσεις των άλλων γιατί από δω και πέρα με την πίεση που περνάμε θα είναι όλο και πιο συχνές. 

Στο γυρισμό η Κατερίνα με πήρε σοκαρισμένη, είχε μιλήσει με την Ισαβέλλα και η αντίδρασή της την είχε αφήσει άφωνη. Μου είπε πως δεν έχει καταλάβει τίποτα, πως λέει ότι την υποτίμησα επαγγελματικά, ποια εγώ, η τόσα χρόνια βολεμένη. Η Κατερίνα δήλωσε στενοχωρημένη και κατάπληκτη για το πώς εμείς που πίστευε πως έχουμε τόσο δυνατή σχέση, τσακωθήκαμε και η Ισαβέλλα δε νοιάζεται και δεν προβληματίζεται καθόλου για αυτό. Πώς δεν κάνει ίχνος αυτοκριτικής. Της είπα πως αν προβληματιζόταν θα είχε προ καιρού ζητήσει συγνώμη. 

Εγώ όμως κράτησα το "τόσα χρόνια βολεμένη". Οπότε φτάσαμε και στο πραγματικό της πρόβλημα: φθόνος. Φυσικά και δεν ασχολούμαι με το φθόνο, αν καθόμουν να ασχοληθώ με όλες αυτές τις κακιασμένες μαϊμούδες γύρω μου δεν θα είχα πετύχει ό,τι έχω πετύχει στη ζωή μου. Γιατί πραγματικά έχω πετύχει πολλά στη ζωή μου και όλα με το σπαθί μου. Ούτε μου χαρίστηκε η δουλειά μου, ούτε την έκλεψα από κανέναν, ούτε χρωστάω σε κανέναν εξήγηση επειδή αυτός είναι άνεργος κι εγώ έχω δουλειά. Την αξίζω όσο δεν παίρνει, μέχρι το τελευταίο ευρώ της μισθοδοσίας μου, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο όλων των χρόνων που είμαι, σύμφωνα με κάποιους, "βολεμένη". 

Οι σεισμοί δεν γίνονται μόνο στη γη, γίνονται και μέσα μας.  Αισθάνομαι ότι ποδοπατήθηκε η στοργικότητά μου. Ότι με πλήγωσε το παιδί μου ενώ δεν είναι παιδί μου και δεν είχα καμία υποχρέωση απέναντί του.

Εκείνες τις μέρες είδα ένα όνειρο. Έκανα ηλιοθεραπεία σε ένα μπαλκόνι, πάνω σε ένα τραπέζι πινκ πονκ όταν αντιλήφθηκα ένα τεράστιο καβούρι. Το έπιασα με μια λαβίδα και το πέταξα κάτω από το μπαλκόνι. Ήταν ξερό κι ακίνητο, απόλυτα νεκρό. Τότε είδα άλλα 2 μεγάλα καβούρια πάνω στο τραπέζι. Πήγα να τα πιάσω και αυτά, αλλά το ένα κούνησε το ποδαράκι του προς το μέρος μου σα να μου έλεγε "μην τολμήσεις να μας πειράξεις εμάς, εμείς είμαστε ζωντανά". Ήτανε πράγματι αυτά τα τρία καβούρια στο όνειρο τα 3 παιδιά που έχω βαφτίσει. Και η πρώτη, η αγαπημένη μου βαφτιστήρα, η οποία είναι μόλις 6 ετών, αντιλήφθηκε από διαίσθηση αυτές τις μέρες πως δεν ήμουν καλά και ζήταγε συνέχεια από τη μαμά της να με πάρουν τηλέφωνο, σε σημείο που την έφερε σε δύσκολη θέση, Όταν μιλούσαμε με ρώταγε επίμονα τι κάνω, 15 φορές. Είπα στη μητέρα της τι έγινε και έγινε έξαλλη με την Ισαβέλλα, ίσως περισσότερο από όσο έπρεπε. Απόρησε πώς εγώ που τα πιάνω στον αέρα δεν είχα καταλάβει ότι πρόκειται για νάρκισσο - αυτό το πιστεύω κι εγώ πλέον. Και ότι αυτό το άτομο μου ρούφηξε την ενέργεια σα βδέλλα και τώρα που απαλλάχτηκα θα αισθανθώ καλύτερα. Μακάρι. 

Ο Μάρκος αποσύρθηκε θλιμμένος και βαθιά πληγωμένος στο κάστρο του. Εκεί έκλαψε μόνος μέρες και νύχτες αναλογιζόμενος την αδικία που του έγινε, πόσο δεν το άξιζε αυτό, πόσο ευαίσθητος είναι για αυτόν τον σκληρό κόσμο. Δεν ξαναπήρε ποτέ τηλέφωνο ούτε σήκωσε ποτέ το τηλέφωνό στην Ισαβέλλα. Την μπλόκαρε από παντού έτσι ώστε να μη μπορεί να ξανα επικοινωνήσει μαζί του και τον ξαναπληγώσει. Σε κάθε επέτειο, σε κάθε γιορτή ένιωθε θλίψη. Στις κοινωνικές εκδηλώσεις δεν εμφανιζόταν από φόβο μήπως πέσει πάνω της.

Η Άννα θύμωσε τόσο πολύ που έβγαλε το σπαθί της και ξερίζωσε την καρδιά της Ισαβέλλας. Της είπε όλα τα λόγια που ήξερε πως θα την πληγώσουν. Ότι αν ήξερε το χαρακτήρα της δε θα δεχόταν ποτέ να τη βαφτίσει, ότι δεν κάνουν έτσι, ότι δεν έχει καμία σχέση με το Χριστό, ότι και οι χειρότεροι εγκληματίες έχουν τη στοιχειώδη ηθική να σεβαστούν αυτόν που τους έχει ευεργετήσει, ότι είναι φυσικό να μην έχει σωστές σχέσεις έτσι που φέρεται, ότι όσο και να προσέξει την εμφάνισή της γερνάει και σε λίγο θα μείνει μόνο η κακία της, ότι είναι ένα θλιβερό άτομο βουτηγμένο στην κακία, ότι ντρέπεται για λογαριασμό της. "Αυτή η καρδιά δεν άξιζε την αγάπη μου" είπε η Άννα στον εαυτό της και συνέχισε το δρόμο της ευχαριστημένη. Ορίστε μας. Ας μάθει μια για πάντα αυτό το εγωπαθές, ανάγωγο, ανήθικο κι αχάριστο πλάσμα πως οι πράξεις μας έχουν και συνέπειες τις οποίες θα πρέπει να υποστούμε. Εγώ θα της δώσω αυτό το μάθημα που ανέλαβα την καθοδήγησή της. Να δούμε τώρα, αν θα έχει μούτρα να ξανα φερθεί έτσι.

Ο κάκτος όμως δε μάσησε. Ένα γλυκό δειλινό στην έρημο, την ώρα που έπεφτε ο ήλιος τυλιγμένος στην απόλυτη δροσιά, αποσύρθηκε για λίγο στους χυμούς του. Εκεί μέσα, στα εσωτερικά του νερά, είδε τα προαιώνια σύμβολα που εμφανίζονται στα όνειρα και προσπαθούν να μας δείξουν την πραγματική πραγματικότητα. Δοκιμαζόμενοι όλοι σε αυτό το υποσελήνιο πεδίο, περνάμε τις τάξεις με δυσκολία ο ένας δίπλα στον άλλο στα ίδια θρανία. Δεν υπάρχουν εδώ μαθητές και δάσκαλοι, γονείς και παιδιά, οδηγοί και ακόλουθοι. Υπάρχουν μόνο συνεργάσιμοι ή ξεροκέφαλοι μαθητές. Οι τελευταίοι απλώς θα μείνουν ακόμα μια χρονιά στην ίδια τάξη και θα χρειαστεί να ξαναδώσουν εξετάσεις. Πάντως το μάθημα θα το μάθουν έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουν διαφορετικά. Πάρε τη σωστή απόφαση, στάσου στη σωστή θέση μετά το σεισμό, έτσι ώστε να πας στην επόμενη τάξη.

Και η σωστή απόφαση ήρθε μετά από μήνες. Η στάση που υποσχέθηκα στον εαυτό μου για να μην προδώσω τις αξίες μου: ό,τι και να γίνει δε θα απαντήσω με κακία, ούτε καν με ειλικρίνεια, δε θα πω τίποτα αρνητικό σε αυτό το άτομο. Επειδή εγγυήθηκα με Μυστήριο την πνευματική της πρόοδο. Δε χρειάζεται να ακούσει από μένα τη γνώμη μου γι' αυτή, την ξέρει ήδη κατά βάθος. 

Από κει και πέρα όμως, οι γέφυρες κάηκαν. Ήμουν ήδη ένα μέρος όπου δεν έπρεπε ποτέ να έχω πάει. Δεν είχα καμία σχέση με αυτό το άτομο. Ο τρόπος που σκέφτεται και φέρεται μου είναι ακατανόητος. Οι μοχθηροί, επιθετικοί κι αχάριστοι άνθρωποι δεν έχουν καμία θέση στη ζωή μου. Σκοτώνω αυτό το κομμάτι μου που αισθάνεται στοργικότητα, συγκίνηση που του ζητά βοήθεια ένας άνθρωπος βασανισμένος από τον ίδιο του το χαρακτήρα, ένας άνθρωπος που έχει χάσει την καθαρή του σκέψη. Μέσα μου υπάρχει ακόμα στοργή και παράπονο. Ίσως κάποια μέρα καταλάβει. Νονά της είμαι, στην τελική, υποστηρίζω και πιστεύω στην πνευματική της πρόοδο. 

Πήρα αυτές τις αποφάσεις σε μια υπέροχη παραλία τις ώρες της περισυλλογής μου. Κοίταξα για μια ακόμη φορά τον πόνο μέσα μου, επίμονα, μέχρι που βεβαιώθηκα ότι διαλύθηκε. 

Όταν λύνεις κάτι στο αιθερικό πεδίο, λύνεται και στο χονδροειδές, υλικό. 2 μέρες μετά η Ισαβέλλα έστειλε μήνυμα στο γκρουπ που είχαμε μαζί με μια τρίτη φίλη στο viber. Όπως ακριβώς το περίμενα, τα νέα της σα να μην έγινε τίποτα. Απάντησα "συγχαρητήρια για το διορισμό καλή αρχή" και βγήκα από το γκρουπ. Έτσι λύθηκε οριστικά αυτός ο οδυνηρός δεσμός.