Ο Γιάννης μέσα στο έαρ

Πουλιά του Απριλίου χαρούμενα, εποχή εχθρική

Ο Γιάννης βάζει επιτέλους το κλειδί στην πόρτα, μετά από μια εξαντλητική μέρα. Πενηντάρης πια, δεν έχει τις ίδιες αντοχές,
τα πρησμένα πόδια τού το υπενθυμίζουν. Αισθάνεται όμως το ίδιο ποθητός όπως στα νιάτα του, α, υπήρξε σωστός Απόλλωνας, αυτό να λέγεται. Οι γυναίκες τον κηνυγούσαν ανελέητα και, να μην το παινευτεί, τον κηνυγάνε ακόμα, δε μπορεί να πει πως δεν το χαίρεται. Μόνο που αυτή τη στιγμή αισθάνεται κατάκοπος από τη σκληρή δουλειά των τελευταίων ημερών.

Δεν το μετανιώνει πάντως που έγινε ξεναγός. Αυτό ήταν το όνειρό του από το σχολείο. Από τότε που διάβασε πρώτη φορά τον Όμηρο. Ήθελε να γίνει κήρυκας του ελληνικού πολιτισμού σε όλους αυτούς τους απολίτιστους βορειοευρωπαίους τουρίστες, να τους πει για τον Τρωικό πόλεμο, τον πολυμήχανο Οδυσσέα, την πιστή Πηνελόπη, την πανέμορφη Ελένη, την τραγική ιστορία του Αγαμέμνωνα και της Κλυταιμνήστρας.

Το προηγούμενο γκρουπ όμως πραγματικά τον εξάντλησε. 15 μέρες ο γύρος της Πελοποννήσου. Ναύπλιο, Μυκήνες, Τροιζήνα, Μονεμβασιά, Μυστράς, Μεθώνη. Ξεπατώθηκε. Κι αυτή η λαχτάρα που πέρασε με τον καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας που ήταν στο γκρουπ του. Πώς να σταθεί και τι να πει μπροστά του, ειδίκευσή του είναι η Οδύσσεια και η Ιλιάδα, όχι η Μονή Ταξιαρχών. Ευτυχώς ο άνθρωπος ήταν διακριτικός, δεν τον έφερε σε δύσκολη θέση με ερωτήσεις και τέτοια, σαν όλους αυτούς τους κομπλεξικούς που έχει γνωρίσει. Σώνει και καλά να θέλουν να σου δείξουν ότι ξέρουν περισσότερα από σένα, να σου επιδειχθούν. Επειδή πήγαν και είδαν το Ρουβά να κάνει το Διόνυσο νομίζουν ότι έμαθαν τα πάντα για τον Ευρυπίδη, τι έπαρση θεε μου!

Κι έχεις κι αυτές τις λυσσασμένες Γερμανίδες, να σου την πέφτουνε όλη την ώρα. Α, όλα κι όλα, αυτός την έχει βρει την κυρία του και δεν ενδίδει σε άλλη γυναίκα ακόμα κι αν του χορέψει το χορό των επτά πέπλων. Εκείνη είναι η ευτυχία του, η Ιθάκη του. Τον βρήκε πριν από είκοσι χρόνια, έναν κανονικό αλήτη, και τον έβγαλε από την παρακμή στην οποία ζούσε, κάθε βδομάδα κι άλλη γυναίκα, του έμαθε τον πραγματικό έρωτα, την αγάπη, τη συντροφικότητα. Την παντρέυτηκε αμέσως, πριν καλά καλά γνωριστούν και δεν το μετάνιωσε ποτέ. Ο γάμος τους είναι τέλειος, και οι δυό τους οι ιδανικοί σύζυγοι.

Βεβαίως αυτός λείπει συνέχεια και καμιά φορά θυμάται τις παλιές του συνήθειες, πάντα όμως με αυστηρούς κανόνες, σα σωστός και ηθικός παντρεμένος άντρας. Για παράδειγμα, ποτέ δεν κοιμάται με μια γυναίκα πάνω από μια φορά, άντε 15, όσο διαρκεί ο γύρος των Κυκλάδων. Και μετά τέλος χωρίς άλλη κουβέντα.

Για να πούμε την αλήθεια, η γυναίκα του είναι η μοναδική γυναίκα με την οποία δε σκέφτεται να κοιμηθεί. Και δε μιλάμε μόνο για τον έρωτα, ούτε τον ύπνο δε μοιράζονται πια. Εκείνη μετακόμισε πριν από χρόνια στο «δωμάτιο των παιδιών», των παιδιών που δεν έκαναν ποτέ. Δε βαριέσαι, δεν έκανε έτσι κι αλλιώς για πατέρας. Πάντως αυτό είναι το λιγότερο, το σεξ και ο ύπνος δεν είναι το παν για ένα ζευγάρι, τα ίδια λένε και οι φίλοι του, όλοι ευτυχείς, παντρεμένοι χρόνια, με τα παιδιά τους, τις ερωμένες τους, όλα σε τάξη, όλοι ευχαριστημένοι.

Ο Γιάννης μπαίνει στο σπίτι. Παράξενη σιωπή και σκοτάδι. Πού είναι; Κοιτάζει στην κουζίνα, ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Μα καλά, δεν τον περίμενε σήμερα; Πού είναι; Ισμήνη! Κανείς... Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα. Στρωμένο κρεβάτι, ούτε ρούχα, ούτε τίποτα.

Για στάσου, κάτι θυμάται αμυδρά, μια τρομερή σκηνή πριν φύγει. Φώναζε και χτυπιόταν. Δεν την πρόσεχε, συνέχεια χτυπιέται τον τελευταίο καιρό. Προσπάθησε να θυμηθείς, Γιάννη, τι έλεγε; «Θα φύγω, δεν αντέχω άλλο». Λες να το έκανε τελικά, να έφυγε; Απ' ό,τι φαίνεται έφυγε. Απ' ό,τι φαίνεται αυτή ήταν η τελευταία
πράξη του γάμου τους. Τι να κάνουμε.

Ανοίγει το ραδιόφωνο μια εκνευριστική φωνή τραγουδά:

«Η Σαλώμη αγάπησε τον Ιωάννη,

πρέπει η αλήθεια ν' ακουστεί,

ο Ηρώδης έζησε μέσα στην πλάνη

και στην πλάνη ακόμα ζει»

Δε μας ...... ρε Γλυκερία. Άντε, αρκετά χασομέρησε, να πάρει τη μάνα του να του φέρει κανένα φαγητό και μετά ύπνο, έχει να πάει στους Δελφούς αύριο.