Προμηθέας

Ο Ουρανός δεν κάνει ποτέ λάθη, οι άνθρωποι όμως...

Χωρίς καπνό και χωρίς σκληράδα, εσύ ανασαίνεις και η πνοή σου μ' ελευθερώνει

Μαθαίνω όλα όσα μου λες μπορώ να τα καταλάβω. 

Ο σκοτεινός άνεμος καθαρίζει τη θάλασσα και τον ήλιο.

Η αναπνοή σου ετοιμάζει τις απαντήσεις μου.

Ακούω τον άνεμο ξέρω αυτά που λες και συνδέω τους θορύβους που σου δίνουν ζωή πάνω σε ένα δρόμο που η ηχώ χτυπάει σ' όλες τις καρδιές αν και η πόρτα και τα παραθυρόφυλλα κλείσανε.

Θα διασχιστούν οι περιορισμοί μας

Όταν σε είδα πρώτη φορά στην τηλεόραση αναφώνησα "Πω! Σκέτη ....." Γέλασες αληθινά που σου το είπα, "λογικό για Σκορπιό, οι Σκορπιοί είναι σεξουαλικά πλάσματα".

Έτσι είσαι, εξηγείς καθαρά και χωρίς κόμπλεξ, μια μπάλα αγνότητας.

Ας μην κατηγορώ κανέναν, είμαστε από διαφορετικούς κόσμους, αλλά για το ότι δεν είπαμε αυτά που είχαμε να πούμε, φταίω αποκλειστικά εγώ. Μπορεί όμως και να τα είπαμε. 

Το πήρα από την αρχή στραβά, με δόλο. Και τι να' λεγα, "θέλω να σε γνωρίσω γιατί μου αρέσεις πολύ ως άντρας;". Άσε, ξέρω τι θα απαντήσεις, ναι, φυσικά, αυτό να έλεγες. Εγώ βέβαια είπα πως σε θέλω για δουλειά. 

Συναντηθήκαμε ένα χειμωνιάτικο βράδυ. Τα μάτια σου άλλαξαν όταν με είδες, σου άρεσα. Στην αρχή ήσουνα αέρας, προσπαθούσες να καταλάβεις, ψάρευες. Μετά όμως με κατάλαβες τόσο καλά όσο κανείς ως τώρα. Και με μάγεψες. Μιλήσαμε ώρες. Από κει και πέρα η ζωή μου άλλαξε. Μια χαρά και μια αγαλλίσαη μπήκαν μέσα μου. Εσύ μπήκες μέσα μου. Αισθάνθηκα μεγάλη ευγνωμοσύνη και σου το είπα. 

Εσύ κολακευόσουν και μου έδειχνες το ενδιαφέρον σου. Μου ζητούσες να βρεθούμε. Μετά από πολλές δυσκολίες επικοινωνίας που οφείλονταν όλες σε μένα, βρεθήκαμε τελικά ένα χειμώνα στη γειτονιά σου. Αυτή η συνάντηση κι αν ήταν "σκέτη .....". Μου είπες ότι χώρισες και συνηθίζεις σιγά σιγά να είσαι μόνος. Φεύγοντας με κάλεσες σπίτι σου όπως θα καλούσες έναν παλιόφιλο και όταν δεν ανταποκρίθηκα το πήρες πίσω. Μια άλλη φορά για να μου μαγειρέψεις κιόλας, είπες ότι μαγειρεύεις πολύ ωραία. 

Ζήτησα αγκαλιά και δήλωσες ότι μόλις χώρισες και καθαρίζεσαι, δεν είσαι έτοιμος να κάνεις καινούργια σχέση. Μαζί με την Πανσέληνο του Ιανουαρίου μου σηκώσατε τα νερά σε τεράστια κύματα. Γέλασες και με αυτό. Είπες, "όταν θα είναι να σου αναστατώσω τα νερά, θα σου πω". 

Κρατήσαμε επαφή. Με κάλεσες στην έκθεση που έκανες. Με έμφαση, μου το έλεγες από καιρό. Να μην κανονίσω τίποτε άλλο, να μην το ξεχάσω. Μα πώς να το ξέχναγα.

Εκείνο το βράδυ έλαμπες και τα μάτια σου ήταν συνέχεια πάνω μου. Σα φωτεινές λεπίδες. Χορέψαμε όλη νύχτα με τα μάτια, στο χώρο πιασμένοι με τα μάτια. Γυρίζοντας σπίτι έπεσα και χτύπησα άσχημα το πόδι μου. Το απέδωσες στον Άρη, ξέρουμε όμως και οι δύο πως ήταν τα μάτια σου. Είπες πως τα έχεις για άμυνα. 

Ήρθες μετά από δύο μήνες περίπου. Ευθύς. Μήπως θέλεις εκείνη την αγκαλιά που λέγαμε; Γιατί είπα όχι, δεν έχω καταλάβει ακόμα. Το φοβήθηκα αυτό που ένιωθα για σένα, ζήτησα χρόνο. Μία για το πόδι μου, μία ότι δεν είμαι καλά (ευχήθηκες να γίνω καλά γρήγορα) και τελικά είπα όχι. Ανώμαλη η φύση μου...

Κυριακή των Βαΐων, ανοιξιάτικο βράδυ, ήπιαμε καφέ στη γειτονιά σου και ήσουν πολύ τρυφερός. Περπατήσαμε, μου μίλαγες για τα νεανικά σου χρόνια, μου χάιδευες απίστευτα τα μαλλιά. Καθαρός. Είπα ότι έχω άλλη σχέση κι από κει και πέρα δεν το συζήτησες καν. 

Την επόμενη μέρα σε πήρα τηλέφωνο και μου είπες ότι αγαπιόμαστε. Μετά χάθηκες γενικώς. Και από μένα και από την τηλεόραση. Ίσως να χάθηκα και γω, πάντως έγινε κάτι. Κάτι που δεν είχα σχέση με μένα, κάτι άσχημο. 

Εγώ βέβαια ερμήνευσα την απουσία σου όπως έμαθα στην παιδική μου ηλικία. Ως απόρριψη. Απόρριψη που με κάνει να κολλάω παράλογα. Και όσο κόλλαγα τόσο έφευγες, έτσι είναι το παιχνίδι. 

Εδώ που τα λέμε, κι εσύ είσαι η Σκιά μου, αυτό που δεν έχω και θα ήθελα να είχα. Ο άνθρωπος που δεν κολλάει, δε βαλτώνει, δεν πνίγεται από τα συναισθήματά του, μπορεί να βλέπει τα πράγματα από απόσταση. Και κάπως ψυχρός. Αλλά έχεις πάει και πολύ πιο πέρα από όλα αυτά.  Άντρας ερωτεύσιμος και αρρενωπότατος αλλά ταυτόχρονα τρυφερός, διασθητικός, θυληκός. 

Τελικά άφησα τα ανώριμα παιχνίδια και σε προσέγγισα ευθέως. Απάντησες θετικά. Σου λέω την αλήθεια, αν δε με συμβούλευε ένας φίλος μου, ακόμα θα προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε. Εκείνος μου είπε ότι το "δε βγαίνω από το σπίτι" σημαίνει "έλα σπίτι μου". Αρχές Οκτώβρη λοιπόν, ήρθα σπίτι σου. Μου μίλαγες πολλές ώρες, μου έδειξες ένα ντοκυμαντέρ που είχες κάνει. Δεν ήσουνα καλά. Είπες ότι είσαι σε κατάθλιψη, δε θες να δεις κανέναν και έκανες μια τεράστια εξαίρεση για μένα. Το είδα καθαρά. 

Τις επόμενες μέρες, μια καταπληκτική ενέργεια έρρεε από μέσα μου σαν συντριβάνι και βίωνα μια ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση. Τόσο σωστό ήταν αυτό που γινόταν μέσα μου που δεν αισθανόμουν την ανάγκη να συζητήσω τίποτα με κανέναν, να αναλύσω, να ψάξω απαντήσεις, να σου ζητήσω επιβεβαιώσεις. 

Τις επόμενες 3 βδομάδες το πράγμα ξαναχάλασε σταδιακά. Όταν σε έπαιρνα χαιρόσουν, δεν πήγαινες όμως πιο κάτω. Ρώτησα "Κάτι πήγε να ειπωθεί ανάμεσά μας και δεν έγινε. Γιατί;" Απάντησες καθαρά, όπως πάντα "Πλουτώνιες ενέργειες έχουν καταστρέψει τα πάντα, δε θα' θελες να τις δεις". Ιππότης...  

Έφυγα, έχω πάρει κάποια μαθήματα από αυτή τη ζωή. Μήνες μετά κράτησα έντονη την παρουσία σου μέσα μου και σε περίμενα. Περίμενα να γυρίσεις, να ξεπαγώσει ο Πλούτωνας και να έρθεις. Ήμουνα σίγουρη γι' αυτό. 

Όταν σε είδα με μια άλλη γυναίκα, να λάμπετε και οι δύο απίστευτα. Ένα τσίμπημα. Μα... είχες πει ότι έχεις παγώσει συναισθηματικά, ότι σε ερήμωσε ο Πλούτωνας. 

Μετά θυμήθηκα τον Κομφούκιο "εκείνος που σου έκανε καλό, και να σε βλάψει μια φορά, κράτα το καλό που σου έκανε". Άσε που εσύ δε με έβλαψες ποτέ. Ας είναι λοιπόν... Η ευτυχία σου με ελευθερώνει και μένα. 

Κι άλλη άσχημη σκέψη: έτσι που έκανες αυτή την γυναίκα να λάμπει, άραγε εγώ θα καταφέρω να κάνω ποτέ κανέναν; Μμμμμ

Κι εσύ μέσα μου για πάντα. Μαζί με τους αγγέλους. Και του Θεού και του Πλούτωνα.