Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου

Το θέμα που θα σας αναπτύξω σήμερα, έχει τις ρίζες του, όπως άλλωστε και όλα τα θέματά μας, στην πρώιμη παιδική μου ηλικία. Χαριτωμένο ξανθό κοριτσάκι, αστικής (πρώην αγροτικής) οικογένειας που είχε ακόμα ένα κοριτσάκι μόλις 13 μήνες μεγαλύτερο από μένα. Δυο γλυκά κοριτσάκια λοιπόν, σχεδόν συνομήλικα, που μεγάλωσαν με την αγάπη και το ενδιαφέρον των εξαιρετικών γονιών του. 

Όσο εξαιρετικοί κι αν είναι όμως οι γονείς, όσο ειλικρινές κι αν είναι το ενδιαφέρον τους, πάντα θα πέσουν σε σφάλματα ως προς την ανατροφή των παιδιών τους και τη συμπεριφορά τους. Έτσι και οι δικοί μου λοιπόν, πάντα έτοιμοι να κρίνουν και να συγκρίνουν τα παιδιά τους, να τα τρομάξουν μπροστά στους κινδύνους, να τα αδικήσουν έστω και άθελά τους, να τους βάλουν ετικέτες. 

Έτσι, από πολύ μικρή εγώ ήμουν η έξυπνη και η αδερφή μου η όμορφη, εγώ το άχαρο αγγούρι στο χορό, η αδερφή μου η χαριτωμένη μπαλαρίνα, εγώ η αιμοδότρια που δεν αρρωσταίνει ποτέ, η αδερφή μου η ασθενική αναιμική που συνέχεια λiποθυμάει. Περιττό να πω ότι τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Απλώς φορέσαμε και υποστηρίξαμε αυτούς τους ρόλους. Στα 31 μου χόρεψα για πρώτη φορά και στα 35 έγινα επαγγελματίας χορεύτρια, η αδερφή μου στα 38 της επιχείρησε πρώτη φορά να σπουδάσει κάτι και πήρε ευκολότατα πτυχίο, παραμένω πάντα αντικειμενικά πολύ πιο όμορφη και φυσικά ποτέ μου δεν έχω δώσει αίμα, λόγω χαμηλού αιματοκρίτη....

Κάπου μέσα σε όλες αυτές τις ετικέτες εντάσσεται και το θέμα που θέλω σήμερα να σας αναπτύξω, η οδήγηση. 

Ο πατέρας μας, επαγγελματίας οδηγός φορτηγού και υπέρμαχος της ανεξαρτησίας του ατόμου, θεωρούσε πάντα την οδήγηση μια απαραίτητη δεξιότητα που οφείλει ο άνθρωπος να αποκτήσει όσο το δυνατόν νωρίτερα στη ζωή του. Έτσι, στα 18 μας, μας ώθησε και τις δύο να πάρουμε δίπλωμα. Η αδερφή μου πρώτη βέβαια, λόγω ηλικίας. 

Την περίοδο εκείνη εγώ έφυγα από το σπίτι για σπουδές, η αδερφή μου έμεινε κι άρχισε να εργάζεται. Με τον πατέρα μου δίπλα της, εξασκήθηκε ώρες και ώρες στην οδήγηση πηγαίνοντας κάθε μέρα σε ανηφόρες, μεγάλες διαδρομές και ό,τι άλλο, με το μπαμπά πάντα δίπλα να την καθοδηγεί και να την υποστηρίζει. Γενικώς ο πατέρας μου, πήρε την οδηγική εκπαίδευση της αδερφής μου πολύ προσωπικά και έδωσε όλη την ενέργειά του σε αυτό. Επί χρόνια η αδερφή μου εκπαιδευόταν κάνοντας τη μια βλακεία πάνω στην άλλη, λόγω της νεότητας και της επιπολαιότητάς της. Τράκαρε αρκετές φορές, χτύπησε και γρατσούνισε το αυτοκίνητο ακόμα περισσότερες, αλλά τελικά, όπως ήταν λογικό, έγινε μια καλή και έμπειρη οδηγός. Από αυτές που παρκάρουν με το ένα χέρι, χώνονται στα πιο στενά περάσματα και γενικώς δε μασάνε με τίποτα.

Εγώ, από την άλλη, πήρα το δίπλωμα και έφυγα για σπουδές. Δεν οδήγησα ξανά. ο πατέρας μου δεν ασχολήθηκε μαζί μου, ίσως γιατί είχε κουραστεί με την αδερφή μου και πίστευε ότι έχει εκπληρώσει το χρέος του. Εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και δουλειά του να μας συνοδεύει 2 και 3 χρόνια μέχρι να γίνουμε έμπειρες στην οδήγηση. Προσπάθησε όμως, με πήγε σε ένα νταμάρι μια μέρα, όπως πάντα απέτυχε να καταλάβει τη διαφορετικότητα των παιδιών του και έβγαλε αμέσως την επιπόλαιη κρίση "η αδερφή σου τα παίρνει ευκολότερα". Απλώς είχε ξεμείνει από υπομονή ο άνθρωπος, δεν του κρατάω κακία. Ωστόσο, συνέχισε να με πιέζει να οδηγώ. Κάπου εκεί έκανα και γω μια βλακεία και χτύπησα έναν άνθρωπο. Σοκαρίστηκα τόσο πολύ που θεώρησα δεδομένο ότι δε θα ξανα-οδηγήσω ποτέ. Ωστόσο, ο πατέρας μου ήταν τόσο ενθαρρυντικός και θερμός, που το προσπάθησα μόνο και μόνο για να του κάνω τη χάρη.

Οι συνθήκες δε με ευνόησαν. Βρήκα δουλειά δίπλα στο σπίτι μου, βρήκα σπίτι δίπλα στο μετρό, ανέπτυξα μια υπέρμετρη αγάπη για το αλκόολ, κράτησα τις αρνητικές κρίσεις του πατέρα μου για την οδηγική μου ικανότητα, δε θέλει άλλα. Άφησα την οδήγηση, και μάλιστα με έναν τρόπο που μου προκάλεσε μια βαθιά πληγή για χρόνια. Σε μια δύσκολη οικονομική στιγμή για την οικογένεια, και εφόσον εγώ δεν πολυ - οδηγούσα, ο πατέρας μου, ουσιαστικά με ανάγκασε να χαρίσω το αυτοκίνητό μου στην αδερφή μου επειδή "εγώ δεν το χρειάζομαι". Αδυνατώ να ξεχάσω αυτή τη φράση....

Τα πολλά χρόνια που ακολούθησαν έζησα με τον περιορισμό που ζει κάποιος που δεν οδηγεί, σε μια ερημική τοποθεσία με το πιο κοντινό σούπερ μάρκετ στα 2 χιλιόμετρα. Κουβαλούσα τα πράγματα με τα χέρια, φορτωνόμουν σε άλλους για να με μεταφέρουν, απέρριπτα προτάσεις επειδή δεν είχα μεταφορικό. Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι πρέπει να πάρω αυτοκίνητο, αλλά το άφηνα, δε μάζευα χρήματα, έκανα το γνωστό αυτο- σαμποτάζ από φόβο και έλλειψη πίστης στον εαυτό μου. 

Ήρθε όμως η στιγμή, μετά από πολλά χρόνια που έπεσαν αιφνιδίως στα χέρια μου κάποια χρήματα. Αποφάσισα ότι θα πάρω με αυτά ένα αυτοκίνητο. Ακόμα κι έτσι, το καθυστέρησα μήνες και τελικά το πήρα. Υπέροχο, ολοκαίνουργιο και γαλάζιο. Χαρούμενη και ήσυχη επιτέλους, πίστευα ότι, με ένα τόσο προηγμένο αυτοκίνητο και οδηγώντας αργά και προσεκτικά, δε θα έχω κανένα πρόβλημα. Γελάστηκα.

Ακόμα και τώρα δε μπορώ να εξηγήσω τί με δυσκόλεψε τόσο πολύ στην οδήγηση. Στο κάτω κάτω, όταν άφησα το αυτοκίνητο οδηγούσα ήδη 5 χρόνια και είχα αποκτήσει άνεση, δεν ήμουν νέα οδηγός. Δε μπορώ να περιγράψω ποια ακριβώς ήταν η δυσκολία μου. Δεν είχα πρόβλημα να κατευθύνω το αυτοκίνητο ακριβώς εκεί που ήθελα, να σταματήσω και να ξεκινήσω σε ανηφόρες, να παρκάρω, δεν είχα κενά στη γνώση του ΚΟΚ. Τότε τί ήταν; Ίσως το καινούργιο αυτοκίνητο, ίσως η σύνεση όλων αυτών των χρόνων και η αίσθηση του κινδύνου. Ίσως η σχέση που είχα τότε με έναν πρωταθλητή ράλλυ που έπαιρνε την οδηγική συμπεριφορά υπερβολικά σοβαρά. 

Η μέρα που με μπλόκαρε τελείως σχετικά με την οδήγηση ήταν μια όμορφη και ηλιόλουστη μέρα του Αυγούστου, το μέρος, το πανέμορφο Πόρτο Ράφτη. 

Εκείνη τη στιγμή, βρέθηκε μπροστά μου μια κάρτα, δάσκαλος ασφαλούς οδήγησης. Πήρα τηλέφωνο, ήταν μια γυναίκα, πολύ απρόθυμη. μου έδωσε το τηλέφωνο του δασκάλου. Σκέφτηκα ότι είναι η γυναίκα του που έχει φρικάρει επειδή ζηλεύει τις μαθήτριες, κι έπεσα ακριβώς μέσα.

Την πρώτη μέρα με περίμενε στη θέση του συνοδηγού, ευγενικός, τυπικός, αρωματικός, ντυμένος όμορφα και σεμνά. Ο τύπος άντρα που δεν προβάλλει τον αντρισμό του επειδή είναι σίγουρος. Βγήκε από το αυτοκίνητο για να με χαιρετήσει. Εγώ, το χάλι μου, φόρμα, το μαλλί κότσο. 

Αυστηρός, μού άφησε μόνο το τιμόνι για αρχή. Εκείνος πάταγε τα πεντάλ, εκείνος έβλεπε τον καθρέφτη. Μου είπε ότι το πρώτο πράγμα που κοιτάμε είναι τα χέρια, αν ο οδηγός δεν τα' χει στο 10.10 να κατεβαίνουμε αμέσως από το αυτοκίνητο. Ήταν το μόνο πράγμα που μου διόρθωνε και μου ξαναδιόρθωνε κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ήθελε να έχω τα χέρια μου σφιχτά εκεί ακόμα και  όταν σταματούσαμε, μου είπε να τα βγάζω μόνο όταν κλείνω τη διαδρομή και κατεβαίνω από το αυτοκίνητο. 

Ξεκίνησε να μου μιλάει για ατυχήματα, για το ΚΑΤ, τα χέρια που κόβονται αν τα κρεμάς έξω από το παράθυρο. Μου είπε για τους οδηγούς λεωφορείων που είναι απαράδεκτοι σε αντίθεση με τους οδηγούς νταλίκας. Την ίδια γνώμη ακριβώς έχει και ο πατέρας μου. Του το είπα. Το δικαιολόγησε επειδή είναι πολλές ώρες μόνοι και αυτοσυγκεντρώνονται. Περίεργη ερμηνεία.  Μου έδειχνε πού σταματάμε στα φανάρια, για να μη μας χτυπήσει ο από πίσω, ή αν χτυπήσουμε, να μη βλάψουμε το μπροστινό τμήμα του αυτοκινήτου που κοστίζει περισσότερο. Εντυπωσιάστηκα.

Μπήκαμε στην Κηφισιά και μου έδειξε πώς να παίρνω τις στροφές, ποτέ κανείς δε μου έχει μιλήσει γι΄αυτά τα πράγματα. Στρίβαμε σε ένα υπέροχο δέντρο, ξανά και ξανά, μία δεξιά και μία αριστερά. Μου έδειξε πώς ακριβώς στρίβουμε, πότε ισιώνουμε το τιμόνι, πώς στρίβουμε δεξιά, πώς αριστερά, υπέροχα πράγματα. Μάθαινα γρήγορα, μου το είπε. Μετά ανεβήκαμε στην Πεντέλη και δοκιμάζαμε τις στροφές. Με ρώτησε αν ήμουν πολύ καλή μαθήτρια στο σχολείο, αφού μαθαίνω τόσο γρήγορα, τί σπούδασα. Εκεί πάνω μου΄μίλησε για το πάθος του για τα βιβλία και την ψυχολογία. ρώτησε τι διαβάζω, του είπα μόνο το ψυχολογικό  βιβλίο, όχι το μεταφυσικό που διάβαζα. Είχε δηλώσει από την αρχή ότι δεν πιστεύει τίποτα και βασίζεται μόνο σε απτά γεγονότα. Τα υπόλοιπα, είπε, είναι για τους αστρολόγους. Προτίμησα να κάνω την πάπια. 

2 χελώνες κάνανε έρωτα στη μέση του δρόμου, μου είπε να προσέξω να μην τις ενοχλήσω, γέλασα. 

Τη δεύτερη μέρα ήρθε στο σπίτι. μπήκε μαζί μου στο γκαράζ. Πήγαμε στην εθνική. Έχεις αυτοσυγκράτηση. 

Την τρίτη μέρα πήγαμε στον Άλιμο. 

Την τέταρτη μέρα πήγαμε στην Κηφισιά