Έτσι έτρεξα το Μαραθώνιο
Ραντεβού στο Καλλιμάρμαρο 11 Νοεμβρίου 2018 στις 17.40...
Παιδικά καλοκαίρια με τον παππού και τη γιαγιά στο βουνό, Ολυμπιακοί Αγώνες. Παρακολουθούσαμε εκστατικοί τους αθλητές, ήρωες. Ανατροπές, συγκινήσεις, υπερπροσπάθεια, αγαλματένια σώματα εξωπραγματικά. Και μακράν όλων, οι ήρωες των ηρώων, οι Μαραθωνοδρόμοι. Στα παιδικά μου μάτια ήταν κάτι απίθανο, εξωπραγματικό, άπιαστο. Με ανοιχτό το στόμα τους κοίταζα, τους κοίταζα να τρέχουν 42 χιλιόμετρα. 42 χιλιόμετρα! Άνθρωποι μιας άλλης διάστασης, άνθρωποι πέρα από το ανθρώπινο.
Τα χρόνια πέρασαν και ο δρόμος μου ποτέ δεν ήταν ο δρόμος της άθλησης. Ασχολήθηκα με άλλα πράγματα, πιο διανοητικά και πνευματικά. Μάζεψα και αρκετά παραπανίσια κιλά.
Ώσπου μια μέρα, η αγαπημένη μου αδερφή πρότεινε να πάμε στο Μαραθώνιο. Οι δυο μας και η ξαδέρφη μας. Ήταν λέει το όνειρό της, κάτι που θα την έκανε να νιώσει δυνατή. Ακολουθήσαμε.
Να πω δυο λόγια για αυτό το παρεάκι. Από χρόνια έχουμε ξεκινήσει ένα παιχνίδι οι τρεις μας, να διαγωνιζόμαστε στο ποια θα προτείνει την πιο εξτρίμ δραστηριότητα. Να σημειώσω ότι μέχρι τώρα νικούσα.
Νέο ακραίο εγχείρημα λοιπόν, ο Μαραθώνιος. Να τερματίσουμε στο Μαραθώνιο. 42 χιλιόμετρα σε 8 ώρες, αυτό είναι το όριο. Θεωρητικά είναι ένας ρυθμός έντονου βηματισμού. Ωστόσο το να τον διατηρήσεις για 42 χιλιόμετρα δεν είναι τόσο απλό.
Οι προπονήσεις ήταν ένα χαλαρό τρέξιμο μια φορά την εβδομάδα. Υποτίθεται ότι σιγά σιγά θα τρέχαμε όλο και περισσότερο με σκοπό να φτάσουμε να τρέχουμε συνεχόμενο δίωρο. Ποτέ δεν το καταφέραμε. Μία βαριόμασταν, μία το "πιστολιάζαμε", μία ακυρώναμε. Τρέξαμε πάντως κάποιες φορές.
Τον τελευταίο μήνα αποφασίσαμε ότι πρέπει να κάνουμε και κάποιες μεγάλες διαδρομές για να συνηθίσουν τα πόδια μας. Τέλος καλοκαιριού, πήγαμε στην Κηφισιά. 10 χιλιόμετρα να πάμε και 10 να γυρίσουμε. Η μικρή ξαδέρφη, αν και αθλήτρια, τα είδε όλα στα 10 χιλιόμετρα, δε μίλαγε, όλα της έφταιγαν. Καθίσαμε σε ένα ζαχαροπλαστείο της Κηφισιάς, όλοι γύρω στολισμένοι και αρωματικοί. Φάγαμε κάτι και γυρίσαμε όπως όπως.
Την επόμενη Κυριακή πήγα μόνη μου, έβρεχε. Έκανα 15 χιλιόμετρα μόνο αλλά ευχαριστήθηκα που δεν εγκατέλειψα.
Ύστερα, πάλι οι τρεις μαζί, 22 χιλιόμετρα. Δεν είχα υπολογίσει σωστά το δρόμο και βρεθήκαμε καταμεσήμερο σε μια τεράστια ανηφόρα. Χάρη στην ξαδέρφη τη βγάλαμε μια χαρά. Επίσης δεν είχα υπολογίσει την απόσταση και νόμιζα ότι είχαμε κάνει 25 χιλιόμετρα σε 5 ώρες ενώ είχαμε κάνει μόνο 22. Απογοήτευση.
Επόμενη Κυριακή, βρήκαμε άτομο να μας πάει στο Μαραθώνα. Η ξαδέρφη απουσίασε. Φτάσαμε μέχρι το 28ο χιλιόμετρο σε κακή κατάσταση. Πήραμε ταξί για το σπίτι που ήταν 2 χιλιόμετρα πιο κάτω. Έπεσα στο κρεβάτι, είχα βγάλει φουσκάλες, ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση, κούτσαινα σχεδόν όλη τη βδομάδα.
Την ερχόμενη ήρθε και η ξαδέρφη. Η αδερφή μου δεν ήταν καλά, έμενε πίσω, η ξαδέρφη έτρεχε μπροστά χωρίς να λέει κουβέντα, ήμουν ανάμεσά μας προσπαθώντας να φτάσω τη μία και κοιτώντας μήπως λιποθυμήσει η άλλη. Σε κάποια στιγμή η ξαδέρφη ζήτησε να πάμε μέχρι το 28ο αντί του 30ου που ήταν ο στόχος. Της είπα όχι, σε καμία περίπτωση, κουβέντα. Φτάσαμε πράγματι ως το 30ο και πάλι ταξί για το σπίτι σε άθλια κατάσταση. Η ξαδέρφη έπεσε σε κώμα στον καναπέ, της έβαλα λεκάνη να κάνει ποδόλουτρο, της φέραμε σουβλάκια. Όταν συνήλθε έλεγε πόσο δυνατή είμαι, είχε εντυπωσιαστεί. Συγκεκριμένα είπε ότι δε φαίνομαι απλώς δυνατή, είμαι πραγματικά. Την πήγα σπίτι παρά την κούρασή μου. Μετά μου έστειλε μήνυμα ότι τσακώθηκε με τη μητέρα της γιατί αντί να την επαινέσει την αποθάρρυνε, όπως πάντα.
Μετά από μια βδομάδα ξαναπήγαμε στο Μαραθώνα, φτάσαμε αυτή τη φορά στο 32ο χιλιόμετρο, με το ταξί πήγαμε την ξαδέρφη στο σπίτι της πρώτα και ύστερα γυρίσαμε εμείς.
Μετά έγινε κάτι πολύ θλιβερό. Μάθαμε από στενό συγγενή ότι η ξαδέρφη είχε αγχωθεί πολύ, δεν ήθελε να έρθει στο Μαραθώνιο αλλά ντρεπόταν να μας το πει τελευταία στιγμή, την πιέζουμε πολύ, μπορεί να είναι 20 χρόνια μικρότερη και σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση αλλά εμείς έχουμε κάτι που της λείπει, αποφασιστικότητα. Αυτά τα είπε εμπιστευτικά αλλά εμείς τα μάθαμε φυσικά και καταρρακωθήκαμε. Επειδή, εκτός όλων των άλλων, σε όλη την προετοιμασία η ξαδέρφη υπήρξε για μας βάρος, και εξακολουθούσε να είναι.
Στην επόμενη πορεία, δεν ήρθε. Μιλήσαμε λίγο γι' αυτό, πώς να το αντιμετωπίσουμε, η αδερφή μου ήταν πολύ στενοχωρημένη αλλά το πάλευε. Κάναμε 34.5 χιλιόμετρα! Τελικά, την άλλη μέρα έσωσα την κατάσταση εγώ. Σε ένα μήνυμα που μου έστειλε η ξαδέρφη απάντησα με γενναιόδωρη αγάπη, να ξέρει ότι θέλουμε να ευχαριστιέται όπως εμείς. Αντέδρασε θετικά, ότι οπωσδήποτε θέλει να έρθει, τα ψυχολογικά της έχουν άλλη αιτία κλπ.
Να δούμε πώς θα έρθει χωρίς προετοιμασία...
Τελευταία βδομάδα, χαλαρά, πήγα μόνη μου για ένα χαλαρό τρεξιματάκι. Εντάξει, ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε.
Παρατηρώ αντιδράσεις όλον αυτό τον καιρό, ο κόσμος δε χρωστάει καλό. Ειρωνεία, αρνητικότητα. Είναι και τα περιττά κιλά που έχω, ίσως και να' χουν δίκιο. Πάντως εγώ έχω εντυπωσιαστεί από τη βελτίωσή μου, να περπατάω 20 χιλιόμετρα και να πέφτω μια βδομάδα άρρωστη και μετά από ένα μήνα να κάνω 35 χιλιόμετρα σχεδόν άνετα. Σε αυτή την ηλικία, με αυτά τα κιλά, χωρίς να έχω υπάρξει ποτέ αθλήτρια.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να τερματίσω. 'Ερχεται μια στιγμή που η κούραση συσσωρεύεται, το σώμα δεν πάει άλλο, η πνοή φεύγει από τα πόδια προς το στόμα...
Κάλεσα κάποιους φίλους στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο με επιφύλαξη. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε ως εκεί. Έτσι κι αλλιώς κι αυτοί δεν είναι σίγουροι, είναι και δύσκολο λόγω των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων. Οι υπόλοιποι θα έρθουν στη διαδρομή μέχρι το Σταυρό.
Το στάδιο κλείνει στις 17.40. Ραντεβού στο Καλλιμάρμαρο στις 11 Νοεμβρίου 2018 17.00 - 17.40 αλάνια!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τελικά κανείς δε μας είδε στο Καλλιμάρμαρο γιατί τερματίσαμε 16.15! Άνετα! Όταν είχαμε μπει πια στην Αθήνα είπα την αδερφή μου "κάνω περίπατο". Εκείνη βέβαια ζοριζόταν αλλά τα κατάφερε. Και η ξαδέρφη τα κατάφερε! Μπήκαμε τρέχοντας ακμαία πιασμένες χέρι χέρι.
Το μετά είναι απερίγραπτο. Όλοι αυτοί που ήλπιζαν στο ανέφικτο, χωρίς να το πιστεύουν - μην κρυβόμαστε, εκστασιάστηκαν. Συγχαρητήρια, μπράβο, μας έκανες περήφανους ατελείωτα.
Σε έναν θα σταθώ, ο φίλος μου ο Δημήτρης. Τυχαία τον είδα να στέκεται στη Μεσογείων. Του φώναξα και έμεινε έκπληκτος που με είδε ανάμεσα στους αγωνιζόμενους. Μετά το σοκ, τον άκουσα πίσω μου να φωνάζει μπράβο και καλό τερματισμό. Το βράδυ έστειλε μήνυμα "μας έκανες περήφανους, σε ευχαριστώ εκ μέρους όλων". Δεν έχει ίντερνετ, πώς μπορεί να ήταν τόσο σίγουρος ότι τελικά τερματίσαμε.
Το είδε στα πρόσωπά μας είπε, την άλλη μέρα που τον είδα, είπε επίσης ότι αν δεν ήταν άσχετοι μπροστά θα γονάτιζε στα πόδια μου, επειδή αυτή ήταν μια άκρως συμβολική νίκη, όπως και η νίκη των Ελλήνων στο Μαραθώνα. Νίκη ενάντια στη λογική. Έτσι ακριβώς.