Τα διαμάντια θολώνουν

Ο καιρός πέρασε, ο κόσμος άρχισε να αραιώνει, ακόμα και οι συνάδελφοι την έκαναν σιγά σιγά προκειμένου κάπως να βιοποριστούν.

Αύγουστος του 2013 στο Ραδιομέγαρο, τρεις κι ο κούκος. Ησυχία. 14 Αυγούστου, μαζευτήκαμε περιμένοντας τα ΜΑΤ. Τα ΜΑΤ δεν ήρθαν και ζήσαμε ένα θαυμαστό Δεκαπεντάυγουστο.

Σεπτέμβριος, Οκτώβριος. Μείναμε λίγοι, πολύ λίγοι. Αλλά αγαπημένοι. 7 Νοέμβρη, τα ΜΑΤ τελικά ήρθαν. Και είναι κάτι που δε θέλω να συζητήσω.

Μετά, ένας ατέλειωτος χειμώνας που ο καθένας πορεύτηκε όπως μπορούσε. Στην κρίση που τελικά μαθαίναμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει. Συνεντεύξεις για δουλειά των 500 ευρώ, αγωνία. Και τότε ήρθε η προαποφασισμένη στιγμή, η στιγμή που προκηρύχθηκαν θέσεις μέσω ΑΣΕΠ στο νέο φορέα. Το είχα αποφασίσει από την πρώτη στιγμή, αν γίνει προκήρυξη ΑΣΕΠ, όποτε γίνει, όπως και να γίνει, θα δηλώσω ενδιαφέρον. Αυτός ήταν ο τρόπος που προσελήφθην αρχικά, μόνο έτσι θα δεχτώ να ξαναδιεκδικήσω αυτή τη δουλειά.

Τότε γιατί μου φαινόταν τόσο δύσκολο;

Το σκέφτηκα από όλες τις μεριές. Τι θα γίνόταν αν όλοι φέρονταν σαν εμένα; Πώς θα ένοιωθα αν ήμουν στη θέση του άλλου. Υπάρχει κλοπή, φόνος, κοροϊδία, ψέμα, παρανομία, αδικία, κακία; Θα βοηθήσει κανέναν αν εγώ δεν έχω να καλύψω τις βασικές μου ανάγκες; Είναι δίκαιο να μη διεκδικήσω τα δικαιώματά μου; Όχι, όχι, όχι. Από όπου κι αν το εξέτασα ήταν ηθικό. Τότε γιατί;

Οι υπόλοιποι, από ό,τι φαίνεται δεν το είδαν έτσι, πολλοί μου έκοψαν την καλημέρα για λίγο, άλλοι για περισσότερο, άλλοι για πάντα...

Χρόνια μετά, όταν μίλησα γι' αυτό με τον πνευματικό μου, έκλαψα πολύ, δεν ξέρω γιατί. Εκείνος μου είπε να μην ασχολούμαι με το φθόνο των ανθρώπων.

Ποτέ δεν είναι οι άλλοι το πρόβλημα.

Ο Μάρκος έκατσε άνεργος μαζί με τους υπόλοιπους σε μια ακραία απόδειξη αδελφότητας. Η Άννα τους έγραψε όλους και προχώρησε σε αυτό που δικαιούνταν με δύναμη και αυτοπεποίθηση.

Ο κάκτος σιώπησε με νόημα...