Τα αγέννητα παιδιά

Ήμουν σε ένα ασανσέρ μαζί με έναν πολύ συμπαθητικό κύριο με κρεμ κουστούμι. Μαζί του ήταν και κάποιος με σκούρο κουστούμι που τον συνόδευε. Επίσης, υπήρχε μια κυρία που καθόταν σε ένα γραφείο και διευθετούσε τη λειτουργία του ασανσέρ. Φτάσαμε και μπήκε πολύς κόσμος μέσα. Η κυρία είπε στον άντρα με τα κρεμ "εσείς, κύριε υπουργέ, περιμένετε να φύγει ο πολύς κόσμος για να βγείτε". Βγήκαμε και περπατούσαμε στους διαδρόμους του δημοτικού μου σχολείου. Απορούσα που ήταν τόσο απλός αν και υπουργός.

Κάτι γινόταν, ρώτησα και μου είπαν πως πέρασαν αεροπλάνα που μαύρισαν τον αέρα και δε μπορούμε να αναπνεύσουμε. Κάποιος ζήτησε να φύγει ο Βασίλης επειδή ήταν διασωληνωμένος με κορονοϊό. Ρώτησαν πόσο χρονών είναι. Mια γυναίκα είπε 40-50 και συμφώνησαν να φύγει.

Εν τω μεταξύ όλοι έτρεξαν να μπουν στις τάξεις, οι πόρτες έκλεισαν κι έμεινα στο διάδρομο. Σκέφτηκα πως είναι σοβαρό. Ξαφνικά είδα να ανοίγει η πόρτα της αίθουσας που πήγαινα στη δευτέρα δημοτικού, έτρεξα και μπήκα. Κάθισα σε ένα θρανίο αλλά τα πόδια μου δε χωρούσαν. Κοίταξα τα άλλα παιδιά, τα πόδια τους χωρούσαν. 

Ο δάσκαλος έλεγε ιστορίες για να περάσει η ώρα. Είπε:

"Είδα στον ύπνο μου ένα παιδί, τον Βασίλη, που κάτι ήθελε από μένα. Όταν ξύπνησα κοίταξα το τετράδιό μου όπου είχα γράψει με τονισμένα γράμματα ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ ΤΗΝ ΕΚΤΡΩΣΗ και μετά κάναμε κι άλλη και δεύτερη και τρίτη".

Σκέφτηκα πώς είναι δυνατόν να έκανε έκτρωση όντας άντρας αλλά μετά είπα πως εφόσον ήταν δικό του το παιδί, ήταν και για κείνον έκτρωση.