Ο Κύριος φυλάει τα νήπια

Περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου, κίνδυνοι ᾅδου εὕροσάν με· θλῖψιν καὶ ὀδύνην εὗρον, καὶ τὸ ὄνομα Κυρίου ἐπεκαλεσάμην· ἐλεήμων ὁ Κύριος καὶ δίκαιος, καὶ ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐλεεῖ. φυλάσσων τὰ νήπια ὁ Κύριος· ἐταπεινώθην, καὶ ἔσωσέ με. εὐαρεστήσω ἐνώπιον Κυρίου, ἐν χώρᾳ ζώντων.  Ψαλμός 114

Εκείνη τη Δευτέρα, φεύγοντας από τη δουλειά συνάντησα την Κωνσταντίνα στη γραμματεία. Την άκουσα με τα αυτιά μου να λέει  "σήμερα ήταν μια πολύ βαρετή μέρα, ελπίζω αύριο να έχει περισσότερο σασπένς". Πράγματι, η επόμενη μέρα θα της έμενε αξέχαστη...

Τρίτη 15 Νοέμβρη 2017, κρύο και σκοτεινό απόγευμα. Έμεινα λίγο παραπάνω στη δουλειά. Κατά τις έξι παρά κατέβηκα στη γραμματεία να υπογράψω το φύλλο παρουσίας και να φύγω. Οι συνάδελφοί μου είχαν φύγει σχεδόν όλοι, κλειστά φώτα, έξω σκοτείνιαζε. Πέρασα μπροστά από το γραφείο της Κωνσταντίνας και της Διδώς, το μόνο γραφείο με αναμμένα φώτα. Είδα την Κωνσταντίνα να δουλεύει, δεν ήθελα να τη διακόψω. Νομίζω φορούσε μαύρα. Έφυγα. 

Από ό,τι έμαθα την επομένη μέρα, εκείνη ήταν η πιο κρίσιμη ώρα γιατί ακριβώς τη στιγμή που έφευγα, από την άλλη μεριά έμπαινε η Διδώ. Είχε βγει πριν από λίγο για να φύγει αλλά πηγαίνοντας στο αυτοκίνητό της την έπιασε ένας έντονος πόνος και γύρισε πίσω. Για κλάσματα δευτερολέπτου δε συναντηθήκαμε, επειδή μάλλον αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να ζήσει η Κωνσταντίνα. Κάλεσε το ασθενοφόρο και την συνόδεψε στο νοσοκομείο. Λίγες ώρες μετά η Διδώ γέννησε. Δεν ήξερα ότι ήταν έγκυος, 5 μηνών. 

Να πω δυο λόγια τώρα για τη Διδώ. Μια συνάδελφος από τα παλιά. Ποτέ δε ήμασταν φίλες αλλά ούτε και απλές συνάδελφοι, με την έννοια ότι είχαμε ζήσει περισσότερα μαζί από ό,τι με τους υπόλοιπους. Πολλά χρόνια συνεργασίας με οδήγησαν σε μια εκτίμηση και εμπιστοσύνη. Άτομο σοβαρό, λακωνικό, εχέμυθο, αξιόπιστο. Κρατούσε ένα χαμηλό προφίλ και μέτρο σε όλα. Πολλές φορές είχα ακούσει αρνητικά σχόλια ορμώμενα κυρίως από ζήλεια. Άλλοι συνάδελφοι τη χαρακτήριζαν μετριότητα, και ίσως να ήταν αλήθεια. Μπορεί να μην ήταν ταλεντάρα ή ιδιοφυία αλλά τα προσόντα της δεν πέρασαν απαρατήρητα, τουλάχιστον σε μένα. Παρόλο που είχε πάντα ένα τείχος γύρω της, την καταλάβαινα απόλυτα, την εμπιστευόμουν και την εκτιμούσα.

Ξέρουμε όλοι πώς ταξιδεύουν τα κακά νέα και μπορεί ο καθένας να φανταστεί τί έγινε στη δουλειά την άλλη μέρα. Έμεινα μακριά από όλα αυτά και ενημερώθηκα από μια καλή μου φίλη που ήταν μέσα στα γεγονότα. Είχε σοκαριστεί από την αντίδραση της Δέσποινας, μιας πολύ προβληματικής συναδέλφου. Για κάποιο λόγο η Δέσποινα είχε θεωρήσει ότι μόνο εκείνη δικαιούνταν να έχει επικοινωνία με τη Διδώ και όλοι οι άλλοι την ενοχλούσαν γιατί δεν ενδιαφέρονταν πραγματικά. Πολλές φορές αυτή η κοπέλα έχει αποδείξει ότι δεν πάει καλά, αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε όριο. Ακόμα και το απόγευμα που κατέβηκα να υπογράψω τη συνάντησα στο διάδρομο με μια φίλη της να της σχολιάζει με κακία...

Τις προσπέρασα χωρίς να δώσω σημασία και πήγα κατευθείαν στην Κωνσταντίνα. Έδειξε δυσαρέσκεια όταν με είδε αλλά όταν κατάλαβε ότι δεν ήρθα να τη ρωτήσω τίποτα χαλάρωσε και μου είπε τη μεριά της, πόσο τρόμαξε για τη Διδώ. Της θύμισα αυτό που είχε ζητήσει, να έχει η μέρα λίγο σασπένς, γελάσαμε. Ήταν σε σοκ ακόμα... Της είπα να προσέξει τον εαυτό της. 

Όλοι ταραχτήκαμε από το γεγονός, εγώ ωστόσο το πήρα πολύ προσωπικά. Σκεφτόμουν τι μπορώ να κάνω για αυτό το αδύναμο μωράκι που βιάστηκε τόσο να βγει στον κόσμο χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Σκέφτηκα τον Ταξιάρχη, να κάνω ένα τάμα. Ύστερα όμως κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν δική μου δουλειά. 

Είδα τότε ένα όνειρο. Ο πατήρ Ιωάννης, ένας καταπληκτικός ιερέας στον οποίο είχα εξομολογηθεί μια φορά, πολύ χαλαρός. Ήμασταν μέσα στο ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και μου μιλούσε. Ήξερα πως έλεγε κάτι πολύ σημαντικό. Μιλούσε μεταφορικά αλλά κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε. Πώς μπορείς να σέβεσαι το Χριστό και όχι τη γυναίκα που τον έφερε στον κόσμο; Παναγία μου... Κατάλαβα. 

Έστειλα ένα μήνυμα στη Διδώ, στο facebook για να μην ενοχλήσω και να το δει όποτε μπορέσει: "Διδώ! Να ξέρεις ότι σε σκεφτόμαστε όλοι με πολλή αγάπη! Σας εύχομαι ταχεία ανάρρωση σε σένα και το μπεμπάκι. Έχω 4 παιδιά (18,15,12 και 9 ετών) στο στενό μου περιβάλλον που γεννήθηκαν 5 μηνών και είναι όλα υγιέστατα και ακμαιότατα παρόλο που μας λαχτάρισαν κάπως στην αρχή. Εύχομαι και στο δικό σας να πάει τόσο καλά και σε σένα καλή δύναμη. Πολλά φιλιά, περαστικά!" Απάντησε μετά από μέρες "σε Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές κ τα καλα σου λόγια, μου δίνεις κουραγιο!". Ανταλλάξαμε κάποια μηνύματα ακόμα τις επόμενες μέρες, στο ένα από αυτά μου είπε ότι η ίδια είναι καλά σωματικά και γύρισε σπίτι αλλά το μωρό έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία και δεν ξέρουν πώς θα πάει. 

Εκείνη την Τρίτη απομονώθηκα και προσευχήθηκα. Πολλές φορές το προσπαθώ, σπανίως όμως πετυχαίνω επαφή. Ήταν μία από τις ελάχιστες αυτές φορές και σίγουρα η πιο έντονη. Αφού έμεινα αρκετή ώρα να επαναλαμβάνω την ευχή και να περιδιαβαίνω το κομποσχοίνι μου, έπιασα το μυαλό μου να έχει αδειάσει τελείως και να υπάρχει για μένα μόνο η επίκληση. Συνέχισα με ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση, μη θέλοντας να βγω από αυτή την κατάσταση - ο καθένας ξέρει πόση ευτυχία είναι να αδειάζεις το μυαλό σου. Όλο μου το είναι είχε επικεντρωθεί στην αναπνοή μου και το ιερό όνομα. Η κάθε εισπνοή έφερνε όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση και ευτυχία. Άρχισα τότε να μπαίνω σιγά σιγά στην καρδιά βιώνοντας το συναίσθημα της Διδώς και κρατώντας νοερά μαζί μας το βρέφος. Αφού συνέχισα για αρκετή ώρα έτσι, συνέβη κάτι απίστευτο. Έζησα μια πολύ έντονη στιγμή, μια απίστευτη εμπειρία, τόσο δυνατή που μόνο εξωπραγματική μπορεί να ήταν. Εγώ, η Διδώ, το βρέφος, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και του Χριστού. Εγώ, η Διδώ, το βρέφος, ο Χριστός και η Παναγία, όλοι μαζί παρόντες, ενωμένοι σφιχτά σε μια έντονη στιγμή. Για το καλό του βρέφους. Βγήκα από αυτή την κατάσταση σίγουρη πως κάτι συνέβη στο μωρό, προφανώς κάτι καλό. Ήμουν χαρούμενη και σίγουρη. 

Την άλλη μέρα είδα τυχαία την Κωνσταντίνα στο μπαρ. Μου είπε ότι το βρέφος μεταφέρθηκε σε άλλο νοσοκομείο για να χειρουργηθεί την προηγούμενη μέρα. Ώστε γι' αυτό αισθάνθηκα αυτή την έντονη στιγμή στην προσευχή μου! Εκείνη την ώρα το βρέφος χειρουργούνταν και σίγουρα πήγε καλά αφού είχε το Χριστό και την Παναγία μαζί του!

Τελικά όμως δεν ήταν έτσι. Η Διδώ δε θέλησε να πει λεπτομέρειες, είπε μόνο ότι η κατάσταση είναι η ίδια. Πολλές μέρες μετά είδα τυχαία την Κωνσταντίνα στο μετρό. Μου τα είπε πολύ μαύρα και απελπιστικά. Το μωρό έπαθε λοίμωξη και δε χειρουργήθηκε. Η εγκεφαλική αιμορραγία του έκανε μόνιμη ζημιά, ακόμα και αν ζήσει θα είναι παραπληγικό ή βαριά ανάπηρο. Κατάλαβα τη σοβαρότητα. 

Είναι κάτι που δε μπορώ να το αντέξω, αυτή η σκέψη, ένα μωράκι που δεν έχει καν γίνει ακόμα μωράκι, μόνο σε ένα κρύο πυρέξ, αποκομμένο βίαια από τη μήτρα, χωρίς τους γονείς του. Μόνο και πονεμένο. Πόση αγωνία θα πρέπει να αισθάνεται, μακάρι να μπορεί να νιώσει τη σκέψη μας, την αγάπη μας. Γλυκό μου, ξέρω ότι βιαζόσουν απλώς να βγεις, δε σκέφτηκες όμως πόσο εχθρικός είναι ο κόσμος. Και πώς να σε βοηθήσουμε τώρα; Ας δοκιμάσει εμάς ο Θεός, όχι τα νήπια. 

Προσευχές και ευχές. Έδωσα τα ονόματά τους σε 2 εκκλησίες να μνημονεύονται το σαρανταήμερο πριν τα Χριστούγεννα. Διδώ και τέκνο, Δανάη και τέκνο. Σας είπα ότι είναι αγόρι; Ψαλμοί και προσευχές, τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για το Θεό. Έρχονται Χριστούγεννα, μεγάλη γιορτή, μεγάλα γεγονότα. 

Είχα ένα παράπονο από τη Διδώ που δε με ενημέρωνε. Ωστόσο, μια φίλη μου μού υπέδειξε και την άλλη πλευρά, ότι μπορεί η κοπέλα να περνάει βαριά κατάθλιψη. Ε, βέβαια, αν δεν την περάσει τώρα πότε θα την περάσει. Δε σημαίνει κάτι το ότι ανάρρωσε σωματικά. Και σε αυτήν λοιπόν οι ευχές αλλά κυρίως στο μωρό. Στο βρέφος, για να βρει φως. 

Νήστεψα και προσευχήθηκα και εξομολογήθηκα για να είναι πιο δυνατές οι προσευχές μου. Ευχαρίστως έδωσα λίγη από τη δύναμή μου. Ειδικά τη νύχτα των Χριστουγέννων, μια Άγια Νύχτα που οι Ουρανοί είναι ανοιχτοί. Διάβασα ψαλμούς στο φως του κεριού και προσευχήθηκα, ψαλμοί - προσευχή, όλη νύχτα μέχρι τις 5.00 που ξεκίνησε η λειτουργία. Στο μήνυμα που της έστειλα για Καλά Χριστούγεννα η Διδώ απάντησε πολύ χαρούμενα. Δεν είπε όμως τίποτα για το μπέμπη, δε ρώτησα, μην την κουράζω. Αλλά χάρηκα πολύ, δε νομίζω ότι μπορεί μια απελπισμένη μητέρα να γράφει τόσο χαρούμενες ευχές....

Είδα στον ύπνο μου τον μπέμπη. Ήταν ένα υγιές αλλά εύθραυστο μωρό. Είχε βγει από το νοσοκομείο και ήταν καλά. Το φρόντιζε ο μπαμπάς του. Σε κάθε περίεργη κίνησή του έπεφτε πάνω του με μεγάλη προσοχή. Εύθραυστο αλλά υγιές. Η Διδώ κοιταζόταν στον καθρέφτη, είχε γίνει κορμάρα. 

Ευχές και προσευχές για το βρέφος να βρει φως... 

Και τότε έγινε κάτι περίεργο. Ήμουν στη δουλειά και μου τηλεφώνησε η φίλη μου η Αγγελική να μου πει ότι έχει έρθει η Διδώ. Κατέβηκα αμέσως να τη δω. Ήταν πολλές κοπέλες μαζεμένες, η Διδώ ανανεωμένη και αδυνατισμένη πολύ. Είπε ότι αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα με τη χολή της και γι' αυτό κάνει δίαιτα και έχει αδυνατίσει. Τη βάλαμε στη μέση να τη βλέπουμε και ακούγαμε τα νέα. Ο μπέμπης είναι ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση, στην εντατική, πηγαίνουν και τον βλέπουν μόνο οι γονείς του με όλες τις προφυλάξεις για μισή ώρα την ημέρα, έχει και κάποιο πρόβλημα στα μάτια του αλλά αυτό είναι το λιγότερο. 

Γενικώς η Διδώ έμοιαζε πολύ σκληρή και λογική, όπως πάντα. Έλεγε πως κανείς δεν ξέρει γιατί έγινε αυτό και τι θα γίνει από δω και πέρα, ή μάλλον ξέρουν τι θα γίνει (μιλούσε για την αναπηρία που θεωρούν ότι θα έχει το παιδί αν ζήσει). Κανονικά ήταν να γεννηθεί 20 Φεβρουαρίου. Αστειεύτηκα και είπα ότι το πράγμα φωνάζει, το παιδί απλώς δεν ήθελε να βγει Ιχθύς και αγωνίστηκε για Σκορπιός -  βεβιασμένα γέλια. Η Διδώ μας έδειξε και μια φωτογραφία του μπέμπη, αφού της το ζήτησα 2 φορές. Την τράβηξε πολύ γρήγορα, δεν ήθελε να τον κοιτάξω πολύ. Τον είδα όμως και δεν ήταν κάτι ευχάριστο, ταλαιπωρημένος πολύ, το κεφαλάκι του γερμένο, αίματα. 

Όλοι οι συνάδελφοι είχαν μαζευτεί γύρω από τη Διδώ και την κοίταζαν με το βλέμμα της λύπησης - γιατί το κάνουν αυτό οι άνθρωποι; Κάποια στιγμή την απασχόλησε κάποιος για δουλειά και σηκώθηκα να φύγω. Τη χαιρέτησα λέγοντας ότι ο μπέμπης θα πάει μια χαρά. Με κοίταξε με το ύφος "τι μας λες και συ τώρα".

Το συνειδητοποίησα όταν γύρισα στο γραφείο μου. Η Διδώ, έτσι αδυνατισμένη, σε αυτή τη στάση που την έβλεπα από πλάγια, με το ίδιο παντελόνι και ο μπέμπης έτσι, με το κεφαλάκι του έντονο και γερμένο πίσω δεξιά, ήταν αυτό ακριβώς που είχα δει στο όνειρο. 

Της έστειλα μήνυμα και της το είπα, φαντάζομαι πόσο πολύ τη φρικάρουν τα μεταφυσικά. Τη ρώτησα επίσης αν την πειράζει που δίνω τα ονόματά τους σε εκκλησίες. Είχα μια προσωπική τραυματική εμπειρία εκείνο τον καιρό, με κάποιες δήθεν "λευκές" τελετές που γίνονταν για μένα εν αγνοία μου και δεν ήθελα να κάνω ό,τι δε μου αρέσει να μου κάνουν. Μου απάντησε ουδέτερα, ότι δεν πειράζει, ας κάνω ό,τι θέλω. Σε λίγες μέρες μια κοινή μας φίλη με ρώτησε αν έχει όνομα το μωρό για να το γράφει στο "υπερ υγείας", το είπα κι αυτό στη Διδώ, απάντησε ότι το μωρό δεν έχει όνομα, λες και δεν το ήξερα. 

Μετά από πολύ καιρό έτυχε και πέρναγα από το μαγαζί με τα μαλλιά. Μπήκα αποφασισμένη να πάρω νήμα και να φτιάξω ένα ζιπουνάκι στο μπέμπη. Η Διδώ μου είχε πει να περιμένω πρώτα να βγει, επειδή θα μπορούσε και να μη βγει (Παναγία μου...) αλλά τώρα κοντεύει να τελειώσει πια ο χειμώνας, πότε θα το βάλει; Η πωλήτρια με κοίταξε με ένα απροκάλυπτο βλέμμα λύπησης και αποτροπιασμού όταν διάλεξα ένα χαρούμενο πράσινο. Της είπα ότι βαρέθηκα πια αυτά τα στερεότυπα, γαλάζιο και μπλε μόνο για τα αγόρια. Κατάπιε με δυσκολία μια μεγάλη πίκρα και την αποτελείωσα διαλέγοντας κίτρινα κουμπάκια. Όχι, εδώ το μωρό αψήφησε τους νόμους της φύσης, βγήκε τόσο νωρίτερα και το παλεύει τόσο καιρό ενάντια στα προγνωστικά και θα δειλιάσει στο χρώμα; 

19 Φεβρουαρίου 2018, ούτε εγώ δε μπορώ να πιστέψω αυτό που έγινε: ο μπέμπης είναι καλά, μεγαλώνει και σε λίγες μέρες βγαίνει από το νοσοκομείο και πάει σπίτι του. Θηρίο! Παναγία μου... 6 Μαρτίου 2018, βγήκε....

Χα, τί είναι αυτός.... 2 μηνών, κανονικό μωρό, κοκκινομάλλης, μαγουλήθρας, μια σκέτη γλύκα, κανονικό μωρό, χωρίς κανένα πρόβλημα!

Η μάνα του η τρελλή, έχει θέμα λέει με το όνομα, δε θέλει να βγάλει τον πεθερό της, το Φώτη. Θέλει να το βγάλει Νικηφόρο... Μα το φως εμπεριέχει όλες τις νίκες μαζί, άντε βάλ΄τα με το κολλημένο μυαλό των ανθρώπων. Η μάνα του η πλανημένη, δεν ξέρει λέει αν θα κάνει βάπτιση... Το μωρό έχει ήδη προστασία, αλλά δε βλάπτει να πάρει και κάποια επιπλέον. Θα τη φωτίσει ο Θεός, το θεωρώ σίγουρο. Φώτης...