Ναός Αγίων Ασωμάτων Ταξιαρχών Πεντέλης

Ο ομιλών χώρος και τα σήματά του

Η Πεντέλη, παρόλο που έχει καεί πολλές φορές, διατηρεί τη μαγεία της και, κυρίως, τα νερά της. Γραφικά ξωκκλήσια, μοναστήρια, σπηλιές, ποτάμια, λίμνες, καταρράκτες, βρίσκονται κρυμμένα πολύ κοντά στα κεντρικά, πολυσύχναστα σημεία της περιοχής.

Θα ξεκινήσουμε με μία εύκολη και όμορφη διαδρομή πολύ κοντά στην πλατεία της Παλιάς Πεντέλης. Το σημείο εκκίνησης είναι η Κρύα Βρύση κι από εκεί θα ακολουθήσουμε μια ανηφορική διαδρομή περίπου 40 λεπτών μέχρι τον Ναό των Αγίων Ασωμάτων Ταξιαρχών στο Καμάρι Πεντέλης.

Πρόκειται για ένα λιτό ξωκκλήσι του 13ου - 15ου αιώνα, αφιερωμένο στους Αρχαγγέλους,  που δεσπόζει στην πλαγιά του βουνού. Δεν υπάρχουν μαρτυρίες για το αν ασκήτεψαν εκεί μοναχοί, ο χώρος όμως το μαρτυρά αδιαμφισβήτητα. Σήμερα το εκκλησάκι θεωρείται και ξενώνας αφού διαθέτει δωμάτιο με τζάκι όπου μπορεί κανείς να βρει προσωρινό κατάλυμα. Στο προαύλιο υπάρχει πηγή και πλάτανος, ενώ η θέα είναι μαγευτική.

Εκεί λοιπόν στοχεύουμε να πάμε και ξεκινάμε από ένα σημείο εύκολα προσβάσιμο ακόμα και χωρίς αυτοκίνητο. Τα λεωφορεία που φτάνουν πολύ κοντά στην Κρύα Βρύση είναι το 460, το 461 και το 446. Ξεκινούν και τα τρία από το μετρό στο Χαλάνδρι. Με αυτοκίνητο, στρίβουμε στην Πλατεία της Παλιάς Πεντέλης δεξιά προς Νέα Μάκρη - Μαραθώνα. Πιο πάνω ξαναστρίβουμε δεξιά πάλι στην ίδια πίνακίδα και 50 μέτρα μετά, βλέπουμε στα αριστερά μας την Κρύα Βρύση.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε βρύση, ούτε πηγή, ούτε καν νερό σε αυτό το σημείο. Το έχω ερευνήσει κατόπιν παρότρυνσης συναδέλφου που επέμενε ότι πάνω από την Κρύα Βρύση υπάρχουν πολλές άλλες πηγές. Αποδείχθηκε τελικά ότι είχε μπερδέψει την Πεντέλη με τον Υμηττό... Πάντως στην περιοχή υπάρχει η κοίτη ενός ρυακιού αλλά πάντα στεγνή.

Παίρνουμε λοιπόν το δρόμο που ξεκινά από την Κρύα Βρύση κι αμέσως γίνεται αισθητό ότι ανεβαίνουμε.  Σίγουρα δεν επιχειρούμε αυτή την ανάβαση ώρα και ημέρα με ζέστη. Κοιτάμε κάτω όταν περπατάμε γιατί υπάρχουν σχισμές στο έδαφος. Επίσης, προσέχουμε μη συναντήσουμε κανένα σκυλί. Κι όταν λέω "προσέχουμε" εννοώ να μην το τρομάξουμε το καημένο. Έχουμε στο μυαλό μας ότι σε αυτή την πλευρά του βουνού, ό,τι ζώο και να συναντήσουμε, είναι πιο τρομαγμένο από μας. Βεβαίως, ως παιδιά της πόλης, ενδέχεται να δοκιμάσουμε εκπλήξεις, ωστόσο το μόνο που χρειάζεται είναι να διατηρήσουμε την αυτοκυριαρχία μας. Καλό είναι να έχουμε μαζί μας ένα ραβδί όχι μόνο για προστασία αλλά και για να μας βοηθήσει στην κατάβαση.

Η θέα από αυτό το σημείο είναι καταπληκτική, ιδιαίτερα το ηλιοβασίλεμα, γι' αυτό είναι προτιμότερο να κανονίσουμε τη βόλτα μας απόγευμα, προσέχοντας βέβαια τους χρόνους, να μη μας βρει η νύχτα στο βουνό.

Να πω εδώ ότι δεν είμαι ούτε ορειβάτης, ούτε αθλητής, ούτε παιδί. Οπότε ο ρυθμός μου είναι αυτός ενός μέσου υγιούς ανθρώπου. Για παράδειγμα η ανηφόρα μου κόβει την ανάσα. Οπότε υπολογίζετε τους χρόνους με αργό έως πολύ αργό περπάτημα.

Μετά από 10 λεπτά φτάνουμε σε σταυροδρόμι. Συναντάμε έναν πιο κεντρικό άξονα και συνεχίζουμε μπροστά κι αριστερά προς τους Άγιους Ασώματους όπως δείχνει και η πινακίδα. Εδώ θα δείτε αρκετούς περιπατητές και ποδηλάτες, ειδικά τις Κυριακές μιας και ο άξονας αυτός ενώνει δημοφιλή σημεία του βουνού.

Τα επόμενα 20 λεπτά είναι κάπως δύσκολα, σας υπόσχομαι όμως ότι είναι η χειρότερη ανηφόρα που θα συναντήσουμε. Λαμβάνουμε υπ' όψιν ότι στο δρόμο μας δεν υπάρχει σημείο να καθίσουμε, ούτε σκιά τις ώρες που ο ήλιος είναι ψηλά.  Μετά από περίπου 20 λεπτά θα συναντήσουμε δεξιά μας ένα δρόμο, δε μας ενδιαφέρει, συνεχίζουμε ευθεία. 

Ομολογώ ότι ως εδώ έχω ξαναέρθει την προηγούμενη φορά που επιχείρησα να φτάσω στους Αγίους Ασώματους. Ήταν μια Κυριακή απόγευμα, ώρα αιχμής, όπως είπαμε,  στην Πεντέλη. Μαζί μου περπατούσαν 2 ζευγάρια με 2 σκυλιά. Προφανώς κάποιος από τους άνδρες είχε μάθει γι' αυτή τη διαδρομή και παρέσυρε τους υπόλοιπους αλλά οι γυναίκες δεν ακολούθησαν με την καρδιά τους, έμεναν πίσω και γκρίνιαζαν. Τα σκυλιά ήταν ήσυχα. Τελικά στη μεγάλη ανηφόρα εγκατέλειχαν όλοι. Εγώ πήγα λίγο πιο πάνω αλλά τελικά εγκατέλειψα και γω από φόβο.

Να πως για όσους δε βλέπουν Χαρδαβέλλα ότι η Πεντέλη έχει σημεία με ενέργεια. Δηλαδή εκεί που περπατάς υπό ιδανικές συνθήκες μπορεί να ακούσεις ένα βουητό, να σκοτεινιάσει ξαφνικά και να αρχίσει να φυσάει από παντού με περιέργους θορύβους. Είναι ακριβώς σα να σου λέει το βουνό "μην προχωράς άλλο". Βεβαίως θα υπάρχει κάποια επιστημονική εξήγηση, μαγνητικά πεδία, ρεύματα κ.τ.λ. αλλά σίγουρα είναι κάτι που δε συμβαίνει σε άλλα βουνά. Σε ένα τέτοιο σημείο εγκατέλειψα λοιπόν την προηγούμενη φορά. Τώρα όμως αποφάσισα να πάρω το "μην προχωράς άλλο" του βουνού ως δοκιμασία της αποφασιστικότητάς μου. Προχώρησα και το βουνό το δέχτηκε.

Σε λίγο φτάνουμε σε ένα σημείο που ίσως μας μπερδέψει λίγο. Ένα κυκλικό πλάτωμα αριστερά και δεξιά ξεκινάνε διάφοροι χωματόδρομοι. Συνεχίζουμε το δρόμο που είναι ο πιο ακριανός στην πλαγιά του βουνού, στα αριστερά μας. Σε αυτό το σημείο δε φαίνεται να συνεχίζει, ωστόσο πιο πάνω γίνεται σαφές ότι βαδίζουμε σωστά.

Εδώ με έπιασε μια απελπισία και κάποιες σκέψεις να γυρίσω πίσω. Τελικά συνέχισα και σκεφτόμουν τους Άγιους Ασώματους. Δεν ξέρω πολλά γι' αυτούς, αλλά όπως και να' χει για να' ναι ασώματοι, μπορεί να είναι κι εδώ. Τους επικαλέστηκα για καλό και για κακό. Κι αμέσως είδα μπροστά το Μοναστήρι.

Από μακριά φαινόταν να υπάρχει κίνηση, 2 αυτοκίνητα και κάποιοι άνθρωποι. Όταν έφτασα είδα ότι έκαναν εργασίες και χάρηκαν ότι θα τους βοηθήσω. Από ό,τι έμαθα, κάποιοι είχαν βανδαλίσει το χώρο κι αυτή η ομάδα είχε έρθει να τον καθαρίσει. Από μια πόρτα ακούγονταν ψαλμοί. Στο πλάι δεξιά υπήρχε ένα μικρό χαμηλό κελί με δυο πολύ μικρούς χώρους κι αριστερά ένα μεγαλύτερο και πιο ψηλό το οποίο και καθάριζαν οι άνθρωποι. Μπήκα στο χώρο που ακούγονταν οι ψαλμοί, ήταν ένα πολύ μικρό εκκλησάκι, ένας άνθρωπος στεκόταν μπροστά στο μανουάλι κι έψελνε όμορφα, χωρούσαμε ίσα ίσα οι δυο μας.

"Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν μου· μὴ δώῃς χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν με εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν· σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι παροργίσω τὸν Θεόν· καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν."

 Περιεργάστηκα λίγο τις εικόνες. Σύμφωνα με τον Ορλάνδο, μέχρι το 1935 υπήρχαν στο εκκλησάκι αξιόλογες τοιχογραφίες. Ο ψάλτης ήταν υπέροχος όμως η περιέργεια με τράβηξε έξω. Μίλησα λίγο με τους ανθρώπους που καθάριζαν και αποχώρησα διακριτικά προς την πηγή όταν ένιωσα ότι ζητούσαν βοήθεια. Αυτό μας έλειπε. 

Η κρήνη ήταν πολύ όμορφη, το νερό έτρεχε γάργαρα κάτω από τον Πλάτανο, μπροστά σε μαγευτική θέα. Ήπια λίγο, γέμισα το μπουκάλι μου και αναχώρησα βιαστικά καταλαβαίντας ότι η ατμόσφαιρα δε με σηκώνει άλλο. 

Στο γυρισμό συνάντησα μια οικογένεια με 3 παιδιά να ανεβαίνει. Δεν μπορώ να καταλάβω από πού ήρθαν, δεν είδα αυτοκίνητο παρά πολύ πιο κάτω. Όταν έφτασα στο σημείο που με είχε πιάσει η δειλία, τώρα που ήξερα πόσο κοντά ήμουν στο μοναστήρι, θυμήθηκα την ιστορία του Μπουκάι με τον ορειβάτη που είχε μείνει δεμένος μισό μέτρο από το έδαφος γιατί δεν πίστευε τη φωνή που του έλεγε "λύσου".

Πιο κάτω συνάντησα 3 ποδηλάτες, μεγάλη μαγκιά.

Μου αρέσει να σκέφτομαι την Αθήνα σαν ένα καράβι που ξεκολλάει και κυλάει στην  θάλασσα λίγο πριν νυχτώσει. Σήμερα όμως την είδα σαν ένα ανοιξιάτικο χωράφι γεμάτο χαμομήλι...