Μάτια μου όμορφα, κεχριμπαρένια

Αγαπημένοι μου φίλοι, μη με περάσετε για ψώνιο, δεν είμαι, ξέρετε όλοι πως δεν ασχολήθηκα ποτέ ιδιαίτερα με την εξωτερική μου εμφάνιση. Υπάρχει όμως κάτι αναμφισβήτητα όμορφο πάνω μου, τα μάτια μου, κι αυτό βέβαια δεν το λέω εγώ αλλά όλος ο κόσμος. Ήρεμα, τεράστια και καταγάλανα. Ή μάλλον, εμπεριέχουν πολλά χρώματα: γαλανό, πράσινο, γκρίζο, κίτρινο κι αλλάζουν ανάλογα με το περιβάλλον. Αν κι εγώ ξεχνάω πόσο εντυπωσιακά μάτια έχω, οι άλλοι μου το υπενθυμίζουν συνέχεια με το να τα χάνουν όταν τους κοιτάζω. Το καταλαβαίνω κι όταν βλέπω βίντεο ή φωτογραφίες μου. Ποτέ μου δεν έχω δει τόσο όμορφα μάτια, κυριολεκτικά φωτίζουν το χώρο, θέλεις να χαθείς μέσα τους.

Αν με ρωτήσετε βέβαια, θα προτιμούσα να έχω ένα ζευγάρι αδιάφορα μάτια που όμως θα έβλεπαν φυσιολογικά. Γιατί υπάρχει ένας λόγος που τα μάτια μου είναι τόσο εντυπωσιακά και τεράστια. Ή μάλλον πολλοί λόγοι, φυσικοί και μεταφυσικοί. Ο πιο απτός όμως, είναι μια πολύ μεγάλη μυωπία, μια εξωπραγματικά μεγάλη μυωπία και αντίστοιχα ένα μεγαλύτερο από ό,τι πρέπει μάτι.  Η μυωπία μου δεν είναι κάτι συζητήσιμο, γι' αυτό και δε θα πω νούμερο. Όποτε κάνω το λάθος να το πω, οι άνθρωποι απλά δεν το πιστεύουν, λένε ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Κι όμως...

Από την αρχή της ζωής μου φάνηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με επίκεντρο τα μάτια μου. Ένα ζουμπουρλούδικο μωρό με καταγάλανα τεράστια μάτια από δυο γονείς καστανούς... Σου λένε διάφορα, ότι τα χαρακτηριστικά επιβιώνουν και κληροδοτούνται από 7 γενιές πριν και τέτοιες μπαρούφες. Αλλά... το ευαίσθητο γαλανό μάτι, πώς είναι δυνατόν να επιβιώσει τη στιγμή που ακόμα και να το έχει ένας από τους 2 γονείς, δύσκολα το παίρνει κάποιο από τα παιδιά. ΄Οπως και το ξανθό χρώμα γενικότερα, δεν επιβιώνει, το σκούρο είναι πιο δυνατό. Τότε δεν υπήρχαν και τα τεστ DNA, τέλος πάντων ο πατέρας μου είναι ανώτερος άνθρωπος.

Πολύ σύντομα μετά τη φόλα με το χρώμα, έσκασε και η βόμβα με τη μυωπία. Η νηπιαγωγός είπε χαρακτηριστικά "το παιδί ή είναι χαζό ή δε βλέπει, συνέχεια πέφτει". Φυσικά η μαμά μου δεν υπήρχε περίπτωση να εξετάσει το ενδεχόμενο της χαζομάρας για τη διάνοια που έφερε στον κόσμο, έτσι με πήγε σε οφθαλμίατρο. Τον θυμάμαι τον πρώτο μου οφθαλμίατρο, αιωνία του η μνήμη (για όποιον δεν το ξέρει, η ευχή αυτή αφορά το θεό γιατί πώς θα μπορούσαν οι εφήμεροι άνθρωποι να θυμούνται αιωνίως τον εκλιπόντα;). Μου έδειχνε ομπρελίτσες και με αυτόν τον περίεργο τρόπο έβγαλε την πρώτη  διάγνωση, το πρόβλημα ήταν πολύ μεγάλο. Βέβαια, τότε ακόμα δεν είχε πάρει τις εξωπραγματικές διαστάσεις που έχει σήμερα, η μυωπία μεγάλωσε μαζί μου. Όμως ήταν από την αρχή μια πολύ μεγάλη μυωπία.

Η μαμά μου το πήρε πιο βαριά από ότι θα' πρεπε και ομολογώ ότι αυτός είναι ο λόγος που το πρόβλημα με τα μάτια μου εξελίχθηκε στο θέμα της ζωής μου, το τρωτό μου σημείο. Μέρες θρηνούσε λες και τη βρήκε το μεγαλύτερο κακό. Μια φίλη της αναγκάστηκε να την πάει σε ένα ίδρυμα με ανάπηρα παιδιά για να της δείξει πόσο χειρότερες ασθένειες υπάρχουν. Δεν της έβαλε μυαλό αυτό το μάθημα, επέμενε να μου φέρεται σα να είχα μια φοβερή αναπηρία, κάτι που με εμπόδιζε να έχω μια φυσιολογική ζωή.  Ό,τι κι αν ήθελα να κάνω (καταδύσεις, ενόργανη, σπουδές) έλεγε ότι δε μπορώ λόγω της μυωπίας μου. Ακόμα κι όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, την έπιασα να λέει σε κάποιους συγγενείς πόσο δύσκολο κατόρθωμα πέτυχε το βλαστάρι της που δε μπορεί να διαβάσει. Ποιος δε μπορεί να διαβάσει ρε φίλε, ποιος στο' πε. Δυστυχώς, με αυτή τη νοοτροπία με μεγάλωσε και σίγουρα με επηρέασε βαθιά. Σαν ηρωίδα μάνα βέβαια μου συμπαραστάθηκε σε όλα τα κολλύρια βάζοντας και κείνη μαζί μου. Γιατί την έκανε αυτή τη βλακεία και σε τι πίστευε ότι με βοηθούσε, ποτέ δεν το κατάλαβα. Έστω και σαν νήπιο, δεν έφερνα αντίρρηση στην εξέταση του οφθαλμίατρου, ή στο κολλύριο αν και έτσουζε πολύ. Τέλος πάντων, σήκωσε το σταυρό της όπως νόμιζε...

Το δεύτερο θύμα αυτής της υποτιθέμενης τραγωδίας υπήρξε η αδερφή μου. Να προσέχει το "ανάπηρο" παιδί, μην τυχόν και πειράξει τα γυαλιά μου, μην τυχόν και πάθω τίποτα. Η αγαπημένη μου αδερφούλα βέβαια, δεν έχανε ευκαιρία να μου τα πετάει στις τρυφερές στιγμές ομηρικών τσακωμών που είχαμε οι δυο μας. Αλλά μπροστά στους άλλους με πρόσεχε πολύ σε αυτό το θέμα. Μάλιστα παραλίγο να δείρει ένα κοριτσάκι στην κατασκήνωση που έκανε το λάθος να μου απευθύνει τη λέξη "ξεστραβώσου".

Ναι, πολλά από τα πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα εγώ δεν τα έκανα ως παιδί. Αλλά επειδή αυτό μου συνέβαινε εκ γενετής, δε με πείραζε ούτε το θεωρούσα περίεργο. Τα άλλα παιδάκια με ρωτούσαν έκπληκτα "δηλαδή, αν σηκωθείς τη νύχτα να πας στο μπάνιο, θα βάλεις τα γυαλιά σου;". Ε, βέβαια, πώς αλλιώς... Σταθερή ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας, να μου δείχνουν κάτι και να μην το βλέπω. Ο μπαμπάς ήταν επίμονος, "να, ακολούθησε το δάχτυλό μου, να! εκεί!". Ο κακομοίρης ήθελε να μου δείξει τον κόσμο. Ποτέ δεν είδα τίποτα μπαμπά, έλεγα ψέματα. Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε σε ποιο βαθμό δεν έβλεπα. Ο κόσμος μου ήταν απροσδιόριστα χρώματα απλωμένα το ένα μέσα στο άλλο. Φυσικά, αυτό με έκανε ένα πολύ διστακτικό παιδί. Παρ' όλ' αυτά τα πήγα καλά, αυτό να λέγεται. Στο σχολείο πήγαινα καλά, στην ενόργανη ήμουν αστέρι, και, αν παραβλέψουμε τους διαρκείς τραυματισμούς μου, έπαιζα σχετικά φυσιολογικά με τα άλλα παιδιά, και μάλιστα χωρίς να σπάσω ποτέ τα γυαλιά μου που είχαν γίνει ένα με το πρόσωπό μου. Υπάρχει κάτι πάντως που με τρόμαζε λίγο στην παιδική μου ηλικία, όταν κολυμπούσα στη θάλασσα και δεν έβλεπα πού είναι η ακτή και πού το ανοιχτό πέλαγος... Ναι, ποτέ δεν είχα δει τα μάτια μου, παρά μόνο πίσω από χοντρούς φακούς. Ως την ώρα που έβαλα φακούς επαφής!

Ήταν το καλοκαίρι του 1991, σωτήριο έτος! Ήμουν ακόμα πολύ μικρή για να βάλω φακούς αλλά ο οφθαλμίατρος είπε ότι μου είχε εμπιστοσύνη. Το κυριότερο εμπόδιο όταν βάζεις πρώτη φορά φακούς επαφής είναι νοητικό, νομίζεις ότι δε μπορεί να ακουμπήσει τίποτα μέσα στο μάτι σου. Έρχεσαι αντιμέτωπος με το σοκ ότι πράγματι μπορείς να βάλεις κανονικά το δάχτυλό σου μέσα στο μάτι σου, αρκεί να μην ακουμπήσεις την κόρη. Μόλις το αντιληφθείς αυτό, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά. Να πω και κάτι άλλο που ίσως δεν έχετε σκεφτεί, αν και το ξαναείπα: δε μπορώ να δω τα μάτια μου στον καθρέφτη, δε βλέπω μέχρι εκεί. Έτσι, η πρώτη φορά που έβαλα φακούς ήταν μια απίστευτη επίδειξη δεξιοτεχνίας και άνεσης για τους υπόλοιπους. Πραγματικά τους έβαλα σα να το έκανα από πάντα, χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς καμία βοήθεια. Ο οφθαλμίατρος φώναξε τη γραμματέα του (μια ηλικιωμένη κυρία με μπλε μαλλί) να δει αυτό το πρωτοφανές και αξιοθαύμαστο γεγονός. Κανένα πρόβλημα λοιπόν με την τοποθέτηση και αφαίρεση των φακών, ακολούθησε ένα μάθημα για τις προϋποθέσεις υγιεινής - το οποίο για κάποιο ανεξήγητο λόγο η μαμά μου δε μπορούσε να εμπεδώσει με τίποτα. 

Ο πρώτος μήνας με τους φακούς ήταν δύσκολος, τα μάτια μου έτσουζαν όταν τους έβαζα. Επέμεινα. Σε έναν μήνα είχα συνηθίσει. Τι απίστευτο, βλέπω για πρώτη φορά τα μάτια μου! Βλέπω για πρώτη φορά τον κόσμο! Ευγνωμονώ τον άνθρωπο που έκανε μια τέτοια ανακάλυψη. Χωρίς φακούς δε θα μπορούσα ποτέ να έχω συνεχίσει μια φυσιολογική ζωή, κυρίως επειδή αργότερα η μυωπία μου ανέβηκε 2 φορές κατακόρυφα φθάνοντας πλέον δυσθεώρητα ύψη που δε μπορούσαν να διορθωθούν με γυαλιά. 

Η πρώτη φορά ήταν στο τέλος της εφηβείας, συνδυάστηκε με κερατίτιδα. Η ασθένεια αυτή με το ταπεινωτικό όνομα πονάει πολύ. Τα μάτια μου δεν άντεχαν το φως και πονούσαν φρικτά σε κάθε περίπτωση, Σπούδαζα μακριά τότε και αναγκάστηκα να πάω σε έναν ξένο οφθαλμίατρο. Ευτυχώς ήταν πολύ καλός, εντόπισε και ότι δε μπορούσαν τα ίδια γυαλιά να διορθώσουν την όραση και μακριά και κοντά. Η θεραπεία που μου έδωσε ήταν αποτελεσματική, ο πόνος υποχώρησε αμέσως. Όταν γύρισα στην Αθήνα και πήγα στο γιατρό μου, διέγνωσε αύξηση της μυωπίας κατά 6 βαθμούς μέσα σε 6 μήνες. Θυμάμαι πως με έβγαλε στο μπαλκόνι και με ρώτησε αν βλέπω το δρόμο, απορώντας πώς πήγα μέχρι εκεί. Αυτός ήταν ο δεύτερος οφθαλμίατρος, ο πρώτος είχε ήδη αποδημήσει εις Κύριον. Νομίζω πως ήταν κι αυτό ένα δείγμα της εφηβεία που με άφησε οριστικά στα 22 μου. 

Κάπου σε αυτή την εποχή έψαξα το θέμα περισσότερο, πήγα σε ένα ειδικό διαγνωστικό κέντρο. Με εξέτασαν πολλές ειδικότητες, μου εξήγησαν αναλυτικά τι συνέβαινε με τα μάτια μου (ήταν μεγαλύτερα από ό,τι έπρεπε), τι θα πρέπει να προσέχω και ότι δε μπορεί να γίνει τίποτα μέχρι να εμφανίσω καταρράκτη. Το ένα μάτι είχε ήδη τόσο μεγάλη μυωπία που δε μπορούσε να γίνει λέιζερ, αργότερα βέβαια έφτασε και το άλλο σε αυτή την κατάσταση. Το πρόβλημα ήταν η τεκνοποιία κι ότι κάτι τέτοιο δε μπορούσε να γίνει αν δεν κατέβαζα πρώτα τη μυωπία. Τότε όπως και τώρα δε με ενδιέφερε να κάνω παιδιά οπότε το προσπέρασα αδιάφορα. Βέβαια, χρόνια μετά, η αγάπη μου, ζήτησε να έρθει μαζί μου στον οφθαλμίατρο και να συζητήσουμε αυτό το θέμα. Παρόλο που είχα ξεκαθαρίσει τη θέση μου, ήθελε να ξέρει αν μπορεί να ελπίζει. Ο γιατρός το άφησε ανοιχτό, δύσκολο αλλά γίνεται.

Αυτός ήταν ο τρίτος γιατρός μου, με την ενηλικίωσή μου άλλαξα τον δεύτερο, ήταν πολύ μαλάκας. Εννοείται η μαμά μου είχε επιλέξει τον καλύτερο αλλά ο καλύτερος ήταν και ο πιο επηρμένος. Απαιτούσε να μην κρατάω τα γυαλιά μου στα χέρια μου όταν με εξέταζε διότι αυτό έδειχνε έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του, κατά τη γνώμη του. Ναι ρε μαλάκα, εννοείται ότι δε σε εμπιστεύομαι, κοιτάς μόνο να τα αρπάξεις και επί πλέον είσαι 100 χρόνια οφθαλμίατρος και δεν έχεις πάρει χαμπάρι ότι ένας άνθρωπος με το πρόβλημά μου δε βλέπει να κινηθεί στο χώρο χωρίς γυαλιά. Καλά, ας μην τον αδικώ, δε νομίζω να είχε άλλον ασθενή με το πρόβλημά μου. Ρε παιδιά, σας λέω όμως ότι ο άνθρωπος είχε γραμματέα με μπλε μαλλί, τι άλλο... Εν πάσει περιπτώσει, τελικά πέθανε κι αυτός αλλά τον είχα αλλάξει πολύ νωρίτερα και βρήκα έναν που είχαμε καλή χημεία. Αυτός καθησύχασε και το φίλο μου όταν ρωτήσαμε για το θέμα της τεκνοποιΐας. 

Ένα περίεργο πράγμα, το γεγονός ότι δε μπορώ να κάνω παιδιά λόγω της μυωπίας, η μαμά μου το αγνόησε πάντα ως άχρηστη πληροφορία. Ενώ με είχε φορτώσει με όλων των ειδών τα φανταστικά προβλήματα και περιορισμούς που δήθεν μου προκαλεί η μυωπία, αυτό που ήταν το μόνο επιστημονικά τεκμηριωμένο ποτέ δεν το αναγνώρισε. Κυριολεκτικά το αγνοούσε. Έτσι είναι φαίνεται η Ελληνίδα μάνα. 

Αφήνω για λίγο όλα αυτά τα στενάχωρα και αρρωστιάρικα για να γυρίσω στην ομορφιά. Δε φαντάζεστε τι εκδηλώσεις λατρείας έχω εισπράξει από τους άντρες. Μια μέρα περίμενα το λεωφορείο στην παραλιακή, είχε κίνηση και στις τρεις λουρίδες. Ξαφνικά σταμάτησε ένα αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου, κόβοντας την κυκλοφορία. Κατέβηκε ένας νεαρός, διέσχισε τις 2 λωρίδες, ήρθε μπροστά μου, με κοίταξε έκπληκτος και είπε "τι ωραία μάτια!" πριν ξαναγυρίσει στο αυτοκίνητό του. Μια σχέση που είχα καθρεφτιζόταν με τις ώρες στα μάτια σου. Κάποιος άλλος έλεγε για τα χρώματα "λίγο από όλα σαν τα μάτια σου". Το "θέλω να κοιτάζω τα μάτια σου" ήταν η συνηθισμένη φράση λατρείας. Ακόμα και οι ανώμαλοι που με κοίταζαν στο δρόμο όταν ήμουν κοπέλα, αντί να πουν ό,τι χυδαιότητα περίμενες έλεγαν, "ωραία μάτια!". Κάποιος που με έψαχνε στη δουλειά με περιέγραψε ως έχουσα κεχριμπαρένια μάτια. Ένας άλλος με ονειρευόταν με μπούργκα για να τονίζονται τα μάτια μου. Ό,τι θες...

Γυρίζω στον τρίτο οφθαλμίατρό μου. Μου άρεσε γιατί με ηρεμούσε. Είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, διαβάζαμε ίδια βιβλία, ήτανε κουλ. Μου έλεγε ότι δε χρειάζεται να τα βλέπω και όλα, πράγμα που το έχω αποδεχθεί από πολύ μικρή ηλικία. Μου έδειχνε τον πίνακα, δεν έβλεπα τίποτα, με άφηνε να συγκεντρωθώ και να ηρεμήσω και μετά από λίγο άρχιζα να βλέπω! Το κυριότερο είναι ότι είχαμε καλή χημεία. Τον είχα τρελλάνει όταν πήγα με μια μικρή μελανιά στο βλέφαρο. Επέμενε επί ώρα ότι οφείλεται σε χημικά και ρώταγε διάφορα πράγματα, αν έβαλα ποντικοφάρμακο κτλ. Στο τέλος, όπως πάντα, με ρώτησε πώς είμαι ψυχολογικά - η ψυχολογία απογειώνει ή καταβαραθρώνει το σώμα μας. Είπα ότι είμαι καλά αλλά λίγο αγριεμένη επειδή ήρθα σε αντιπαράθεση με τα ΜΑΤ. Ο οφθαλμίατρος πήρε επιτέλους αυτό που ήθελε κι αναφώνησε "Αχά! Μήπως έριξαν και χημικά;". Απάντησα πως βέβαια έριξαν χημικά και μάλιστα ένας το έριξε πάνω στο πρόσωπό μου. "Οπότε" μου λέει "τι μου λες τόση ώρα ότι δεν ήρθες σε επαφή με χημικά;".

Τα χρόνια κύλησαν ήρεμα με το νέο οφθαλμίατρο, η μυωπία μου έκανε άλλο ένα άλμα αλλά ήμουν άνετη. Μου έλεγαν όλοι ότι ήμουν ιατρικό παράδοξο που έφτασα σε αυτή την ηλικία σχετικά καλά, χωρίς καμία δυσάρεστη έκπληξη με την όρασή μου. Ο οφθαλμίατρος έλεγε πως αυτό οφείλεται στη γενικότερη καλή μου κατάσταση, πάντα έβλεπε σφαιρικά. Πραγματικά ήμουν πολύ καλά και σωματικά και νοητικά και ψυχολογικά. Η δυναμική, υγιέστατη ύπαρξή μου πλαισίωνε και στήριζε τα ασθενικά μου μάτια. 

Από πολύ μικρή έμαθα αναγκαστικά να βλέπω έξω από την ορατή πραγματικότητα, πέρα από αυτά που έβλεπαν όλοι οι άλλοι. Αδυνατώντας να διακρίνω λεπτομέρειες έμαθα να περνάω πανεύκολα στην ουσία κι αυτό σιγά σιγά έγινε το κύριο χαρακτηριστικό μου. Μια λέξη μόνο του άλλου, το άρωμά του, η στάση του σώματός του, η χροιά της φωνής του, η παρουσία του στο χώρο, έφταναν για να βγάλω αλάνθαστα συμπεράσματα. Οι άλλοι έχαναν το χρόνο τους κοιτώντας τι φοράει, αν έχει τρύπες στα αυτιά, αν είναι σιδερωμένα τα ρούχα του, λερωμένα τα παπούτσια του, κίτρινα τα δόντια του. Ενώ εγώ είχα ήδη περάσει στην ουσία του, ήξερα τι τύπος ανθρώπου είναι και τι μπορούσα να περιμένω από αυτόν. Δεν υπάρχουν για μένα εκπλήξεις στη συμπεριφορά των ανθρώπων, μη με ρωτήσετε πώς το κάνω. Με αυτή μου τη διορατικότητα μπορώ να προειδοποιώ τους άλλους, να προετοιμάζω τον εαυτό μου και γενικώς να είμαι ασφαλής. Από μία άποψη βλέπω τέλεια. Βέβαια, εξομολογούμαι ότι αυτό μου το επίκτητο χάρισμα δεν το χρησιμοποιώ πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Συγκεκριμένα το χρησιμοποιώ πολύ συχνά για να χτυπήσω τους άλλους αλύπητα εκεί που πονάνε. Φτάνει μια πολύ επιφανειακή γνωριμία με οποιονδήποτε για να εντοπίσω το ευαίσθητο σημείο του και την κατάλληλη στιγμή να τον χτυπήσω εκεί, πάντα με το γάντι. Ντροπή. 

Υπάρχει η άποψη ότι αυτός που έχει ασθενή όραση, στην πραγματικότητα δε θέλει να δει. Το εξέτασα αυτό το ενδεχόμενο, αν συνέβη κάτι τραγικό στα βρεφικά μου χρόνια, δεν έβγαλα λαβράκι.  Μια επαναστατική σκέψη εμφανίστηκε μέσα μου ξαφνικά. μήπως αυτό που αρνούμαι να δω βρίσκεται μέσα μου και όχι έξω; Πολύ πιθανό.

Από πλευρά αστρολογική εξηγείται με την ύπαρξη όλων των προσωπικών πλανητών στο Σκορπιό. Ιδιαίτερα ο Ερμής, ο πλανήτης της επικοινωνίας, βρίσκεται στην αναιρετική μοίρα του Σκορπιού και καταδεικνύει το κύριο θέμα μου. Στο Σκορπιό, τη χώρα του Πλούτωνα, τη χώρα του Άδη, τα μάτια δε χρειάζονται. Στον Άδη βλέπεις με τα κύτταρα, με το σώμα, με την καρδιά, με το μυαλό, όχι με τα μάτια. Για να επιβιώσεις στον Άδη πρέπει να μάθεις να βλέπεις με οτιδήποτε άλλο εκτός από τα μάτια. Εγώ είχα βοήθεια σε αυτό. 

Ο Γιογκανάντα λέει ότι στα μάτια του ανθρώπου φαίνονται τα πάντα: ο χαρακτήρας του, οι σκέψεις, οι επιθυμίες, οι πράξεις του. Το πιστεύω ακράδαντα. Απλώς είναι πολύ δύσκολο να τα διαβάσεις, δε θέλεις να τα διαβάσεις. Μετά από χρόνια κοιτάς φωτογραφίες και λες να, ολοφάνερα το βλέμμα του είναι ένοχο. ασταθές, ανήσυχο. Εκείνη τη στιγμή όμως θες απλώς να δεις ένα μυστηριώδες βλέμμα. Επειδή δεν αντέχεις την αλήθεια ακόμα, ή επειδή απλώς σε συμφέρει να πάρεις ένα μάθημα. 

Παίρνω λοιπόν και γω αυτό το καλοκαίρι το επώδυνο μάθημά μου σχετικά με την όρασή μου. Χωρίς φακούς είμαι ανήμπορη, ανάπηρη, αδύναμη, σε πολύ μειονεκτική θέση. Χωρίς φακούς αντιμετωπίζω τη ζωή με τεράστια δυσκολία, δε μπορώ να κινηθώ άνετα στο χώρο, κινδυνεύω στο δρόμο, ζαλίζομαι. Χωρίς φακούς γίνομαι φόρτωμα στους άλλους ζητώντας τους συνέχεια να με βοηθήσουν, να μου διαβάσουν ταμπέλες. Χωρίς φακούς δε μπορώ να πληρώσω στο σούπερ μάρκετ, να δουλέψω, να συντηρήσω τον εαυτό μου. Αγία μου Παρασκευή, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΕΡΑΣΕ!!

Ναι, πέρασε αλλά ξαναήρθε. Ερχόταν όλο και πιο συχνά. Όταν με έπιανε έπαιρνα μια δυνατή αγωγή για 10 μέρες και περνούσε. Ώσπου πήγα στο κολυμβητήριο. Τα μάτια μου επαναστάτησαν άγρια. Έκανα την αγωγή μου, δεν πέρασε. Δεύτερη φορά. Τελειώνοντας το δεύτερο κύκλο της αγωγής, το μάτι μου πονούσε, ήταν σα να είχε μια πληγή. Αποφάσισα πως δε μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό. Κάθισα ήσυχα στο κρεβάτι μου, αυτοσυγκεντρώθηκα και του μίλησα ειλικρινά μέσα από την καρδιά μου. Του είπα "άσε με να ζήσω μια φυσιολογική ζωή και γω θα κάνω ό,τι μπορεί να γίνει για σένα". Το εννοούσα. 

Όταν επανήλθα το μάτι δεν πονούσε. Και δεν ξαναπόνεσε τις επόμενες μέρες. Δοκίμασα να φοράω φακούς όλη μέρα - δεν πόνεσε. Γλυκό μου... 

Έπρεπε λοιπόν και γω να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Πήρα τη φίλη μου τη Σοφία, εναλλακτική θεραπεύτρια, και τη ρώτησα τί μπορώ να κάνω για την όρασή μου. Η Σοφία είναι καλό κορίτσι, δεν ήξερε, δεν ήθελε να μου πει κάτι που δεν ισχύει, μου υποσχέθηκε όμως ότι θα το ερευνήσει. Με πήρε το βράδυ. Είχε κάνει την έρευνά της και κατέληξε ότι πολλά πράγματα μπορεί να βοηθήσουν μακροπρόθεσμα, άμεσο αποτέλεσμα όμως έχει μόνο η διατροφή. Μου συνέστησε μια διατροφολόγο. Πήγα, μιλήσαμε και να' μαι τώρα, στα 40 μου έχω πάρει την υγεία και τη ζωή μου στα χέρια μου. 

Η χρονιά πέρασε ήσυχα, κάθε μέρα κολυμβητήριο, έχασα και αρκετά κιλά, τα μάτια μου ήρεμα. Ώσπου μια μέρα, 10/05 το μάτι μου με ξανάπιασε.  Κατέβηκα στο Θησείο με τα πόδια, 15 χιλιόμετρα, για να μην αναγκαστώ να βάλω μάσκα μέσα στο μετρό. Βρεθήκαμε με τους φίλους μου, πήγαμε στου Φιλοπάππου, ξαπλώσαμε κάτω από τα δέντρα, τα είπαμε. Έμεινα πολλές ώρες με τους φακούς και μάλιστα μέσα στη γύρη που πάντα με ενοχλεί. Στο γυρισμό το καλό μου μάτι άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα, δεν ανεχόταν το φακό με τίποτα. Αναγκάστηκα να πάρω το μετρό στη μέση του δρόμου για να γυρίσω σπίτι γρήγορα. Αυτή ήταν η αρχή μιας μεγάλης ταλαιπωρίας. Ο οφθαλμίατρος δήλωσε ότι απαγορεύεται αν πάρω άλλο κορτιζονούχο κολλύριο. Με τα απλά κολλύρια η φλεγμονή δεν περνούσε, ταλαιπωρήθηκα 2.5 μήνες. επί 2.5 μήνες δε μπορούσα να κάνω τίποτα, η ζωή μου είχε μπει σε αναστολή, Αυτό το διάστημα, λες και το κάνανε επίτηδες, όλοι με θυμόντουσαν και ήθελαν να με δουν. Ενώ εγώ μόνο για κοινωνικότητες δεν είχα όρεξη. Πιέστηκα, πιέστηκα πολύ.

Μια μέρα πήγα για ψυχοθεραπεία. Ο θεραπευτής ρωτούσε και ξαναρωτούσε για την κατάστασή μου, ποια είναι η αιτία, τί μπορεί να γίνει, δεν έβγαζε άκρη. Στο τέλος μου πρότεινε να το αντιμετωπίσουμε εσωτερικά, με κλινική ύπνωση.

Ξάπλωσα και άρχισε να με καθοδηγεί σε βαθιά χαλάρωση. Μου υπέβαλε εικόνες ενός αρχαίου Ασκληπιείου όπου θεραπευτές και ιερείς με περιέθαλπταν κι έβγαζαν από μέσα μου όλες τις τοξίνες. Τη στιγμή που ρώτησε τί ευθύνεται με το μάτι μου πετάχτηκε από μέσα μου μια εικόνα. Όχι ακριβώς από μέσα γιατί αυτή η εικόνα ήταν σα να βρισκόταν πολύ επιφανειακά ακριβώς κάτω από τη μύτη μου, σε άμεση σύνδεση με το μάτι μου. Ένα από τα πολλά περιστατικά παρενόχλησης που βίωσα στην  παιδική μου ηλικία, ίσως το πρώτο. Με  το γουρούνι το θείο μου, στον οποίο μας έστελναν οι γονείς μου κάθε καλοκαίρι. Η θεία μου ήταν πολύ γλυκειά και στοργική, κάποια στιγμή όμως διέφυγα της προσοχής της. Το γεγονός ότι αυτή η τραυματική εμπειρία ήταν για κάποιο λόγο συνδεδεμένη με το μάτι μου, με αφήνει ακόμα άναυδη. Αυτό που βίωσα εκείνη τη στιγμή, όμως, ήταν τόσο έντονο που δεν άφηνε καμία αμφιβολία. Σα να έσπασε ένα απόστημα μέσα μου και να ξεχύθηκαν όλα τα αρνητικά συναισθήματα, αναμεμειγμένα όμως και με μια γλυκειά ηδονή που επιτέλους απαλλάχτηκα. 

Τελείωσα την ψυχοθεραπεία διαλυμένη και κλαίγοντας. Ο θεραπευτής με πίεσε πολύ να του πω ακριβώς τί συνέβη κι έδειξε να ανησυχεί πολύ για μένα. Μου τόνισε να μην το αντιμετωπίσω μόνη μου και να τον πάρω τηλέφωνο τις επόμενες μέρες να του πω πώς είμαι. Τις επόμενες μέρες ήμουν διαλυμένη, συγκλονισμένη, δεν μπόρεσα καν να επικοινωνήσω μαζί του άμεσα. Ένας τεράστιος, σκοτεινός πόνος είχε απελευθερωθεί μέσα μου. Ένιωθα ευάλωτη. Και έκπληκτη που κάτι τέτοιο ζούσε μέσα μου και δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Δυο βδομάδες μετά άρχισα να ανακτώ τον εαυτό μου. Αναρωτήθηκα πόσοι άνθρωποι γύρω μου έχουν καταφέρει μια τόσο αποφασιστική νίκη.  

Σχετικά με το μάτι μου, πήρα την κατάσταση στα χέρια μου, έψαξα μόνη μου και βρήκα τις λύσεις που ο οπτικός μου είχε πει πως δεν υπάρχουν. Ήταν τελικά κάτι πολύ απλό, θέμα καθαρισμού των φακών....

Χρόνια μετά έγινε το αναμενόμενο. 22/02/2023. Είχα πάρει άδεια για να γιορτάσω τα γενέθλια της βαφτιστήρας μου. Το πρωί ξύπνησα αξημέρωτα και χάζευα λίγο στο μισοσκόταδο. Επειδή δεν υπήρχε φως άργησα να καταλάβω. Κάποιες ώρες αργότερα πήγα να ανταλλάξω μηνύματα με τη φίλη μου τη Σοφία και κατάλαβα πως βλέπω δύο γραμμές. Περίμενα λίγο να είναι μια λογική ώρα για να τηλεφωνήσω στον οφθαλμίατρο. Άκουσα ένα διήγημα του Λ. Τολστόι στο youtube: "Όπου η αγάπη εκεί κι ο θεός". Πήρα εντέλει τον οφθαλμίατρο. Στάθηκε συνεπής στην υπόσχεσή του, πως όταν μου συμβεί αυτό θα τον πάρω τηλέφωνο και θα έρθει όπου κι αν είναι. Κλείσαμε ραντεβού. Και μόνο που μίλησα μαζί του ηρέμησα αισθητά. 

Μετά από δύο ώρες βρεθήκαμε στο ιατρείο του. Όρμησε φουριόζος να μου μετρήσει την πίεση, μετά μου έδωσε ένα φυλλάδιο και μου είπε να το διαβάσω. Αναστέναξε με ανακούφιση και μου είπε ότι δεν έχει πειραχτεί η όραση οπότε μπορούμε να προχωρήσουμε στην εξέταση. Περίεργη προσέγγιση...

Μετά την εξέταση μου είπε με τον ξεκάθαρο τρόπο του ότι παθαίνω αποκόλληση η οποία απειλεί το οπτικό μου νεύρο. Είναι κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα, θα γίνει όμως οπωσδήποτε τις επόμενες 2 με 14 μέρες και αν πειράξει το οπτικό μου νεύρο δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να κάνει η ιατρική. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μείνω ακίνητη μέχρι να γίνει η αποκόλληση γιατί "δε μπορεί να κάνει τίποτα η ιατρική". Βεβαιώθηκε ότι κατάλαβα τί μου είπε. Μου εξήγησε ότι θα πρέπει να παρατηρώ μήπως δω και τίποτα άλλο, όπως κουρτίνα ή λάμψεις. 

Μετά από δύο μέρες είδα ένα όνειρο. Η συνάδελφός μου η Μαργαρίτα μου είπε "νόμιζα ότι ήμουν καλά αλλά δεν είμαι, σήμερα το απόγευμα θα μείνω ακίνητη". Το αγαπημένο μου υποσυνείδητο με προειδοποίησε για την ακριβή ώρα που θα γίνει η αποκόλληση. Στο σκοτεινό μου δωμάτιο, ετοιμάστηκα και ξάπλωσα. Για ώρες αισθανόμουν τσιμπήματα περιμετρικά του ματιού μου, το αισθανόμουν κυριολεκτικά να ξεκολλάει. Ήταν κάτι περίεργο, ένας πόνος που όμως δεν άφηνε άσχημη αίσθηση πίσω του. Ξύπνησα την άλλη μέρα, ανοίγω τα μάτια μου, βλέπω. Πέρασε και αυτό.