Κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο

γυρίζεις μέσα στο έαρ από το Βερολίνο στη Βικτώρια

Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δεν ξέρω τι να πω για σένα. Τη μέρα που χωρίσαμε σου είπα πως αισθάνομαι ότι με λερώνεις κι αυτό νομίζω ότι τα λέει όλα.

Συνοπτικά θα έλεγα ότι θα' πρεπε να υπάρχει μια αστυνομία για ανθρώπους σαν εσένα, να σας μαζεύει κάπου ή να σας πνίγουν οι μανάδες σας στην κούνια. Εκεί έχω καταλήξει. 

Βεβαίως η μαμά σου ήταν η πηγή του αγιάτρευτου προβλήματός σου, οπότε πώς θα μπορούσα να περιμένω να σε έχει πνίξει... 

Γνωριστήκαμε τη μέρα των γεννεθλίων σου, έκλεινες τα 40 κι αυτό για μένα τότε ήταν από μόνο του μια απόδειξη ωριμότητας. Σε έβλεπα όπως βλέπουν τα παιδιά τους μεγάλους, με τη σιγουριά ότι ξέρεις κάτι παραπάνω για τη ζωή. 

Αρχικά, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που με προσέγγισες. Πάρα πολύ δυναμικά αλλά ταυτόχρονα διακριτικά. Πολύ σπάνιο να το πετύχει κάποιος αυτό. Δεν έκανες βήμα αν δε σου έδινα το πάτημα. Παίξαμε έτσι πολύ όμορφα. Κόλλησα κατευθείαν.  

Ωραίες θεωρίες, μίλαγες για την αρχαία Ελλάδα, το Μαθουσάλα, τον Γκάντι, έκανες ψυχανάλυση. Όλα αυτά όμως νοητικά, ούτε μια στιγμή δεν κοίταξες μέσα σου, να δεις τι κουβαλάς. Για όλα φταίνε οι άλλοι: οι γυναίκες θέλουν να σε τυλίξουν, οι άντρες είναι μπούληδες, τα αδέρφια σου άχρηστα, οι εργαζόμενοι είναι τεμπέληδες, οι Έλληνες καφροκανίβαλοι.

Εσύ ο τέλειος. Ο αυτοδημιούργητος σκληρός άντρας που έχει σφυρηλατηθεί μέσα σε φωτιά. Ο κοσμοπολίτης ξεναγός που δεν κολλάει πουθενά, από παντού φεύγει. Στην Ελλάδα εγκαταλείπει μια γυναίκα που τρελλαίνεται γι' αυτόν επειδή έχει μια άλλη στη Γερμανία και δεν τον νοιάζει. Στη Γερμανία το ίδιο. Ενδιάμεσα, όποτε υποψιαζόσουνα ότι ζορίζεσαι, έφευγες για Σαντορίνη, για Θεσσαλονίκη, για οπουδήποτε. 

Είχες βρει θεωρίες για όλα αυτά. Περίεργες θεωρίες. Διακοπτόμενη σχέση, ελεύθερη σχέση, σχέση μόνο όταν θέλουν και οι δύο, ελευθερία. Με την παραμικρή αφορμή ούρλιαζες σαν τρελλός "θέλω να είμαι ελεύθερος". Όποια δε μπορούσε να δεχτεί αυτές τις θεωρίες ήταν σίγουρα κομπλεξική κι απολίτιστη Ελληνίδα ή καλύτερα μια ύπουλη κατινάρα που ζούσε με μοναδικό σκοπό να σε τυλίξει. Στην ουσία όμως όλα συνοψίζονται σε μια φράση που είχες πει "ποια γυναίκα θα κάτσει μαζί μου". 

Σκληρός. Πιο σκληρός δε γίνεται. Κυκλοφορούσες με ένα μαχαίρι και χτυπούσες αδιακρίτως, με ιδαίτερη επιμέλεια όμως τους κοντινούς σου. Έτοιμος πάντα για εντάσεις κι αντιπαραθέσεις. Αν κι έλεγες ακριβώς το αντίθετο. Τέτοια αυτογνωσία....

Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα, αφού είναι έτσι τα πράγματα, εγώ γιατί ασχολήθηκα μαζί σου τόσα χρόνια; 

Η απάντηση είναι απλούστατη και ολοφάνερη τώρα. Διότι δεν είχα ίχνος αυτοποίθησης. Ένα ντροπαλό, κομλεξικό κορίτσι που μόλις είχε βγει από την παχυσαρκία. Είχα γίνει πανέμορφη και εντυπωσιακή, το μυαλό μου όμως δεν είχε ακόμα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Δεν πίστευα ότι μπορεί να με θέλει ένας τόσο δυνατός άντρας. 

Και κάτι ακόμα, επειδή ήσουν η σκιά μου, το κομμάτι της προσωπικότητάς μου στο οποίο πιστεύω ότι υστερώ: κοινωνικός, δυνατός, σκληρός σαν σίδερο, αέρας - δεν κολλούσες πουθενά, αποφασιστικός.

Μαζί σου βίωσα απόλυτα την έννοια της φράσης "με σέρνει από τη μύτη". Το άρωμά σου δε θα το ξεχάσω ποτέ, με σήκωνε, με τράβαγε. Ακόμα και τώρα, όταν το μυρίζω δε μένω ασυγκίνητη.  

Όσο κι αν προσπάθησα να δείξω ότι ήμουνα κουλ, η κυριαρχία σου πάνω στη σκέψη μου διαφαινόταν σε όλες μου τις κινήσεις. Κόλλησα πάνω σου κι όσο κολλούσα τόσο με χτύπαγες. Εννοείται ότι ως κλασσικός εκπρόσωπος ανθρώπου με βαθιά παιδικά τραύματα, όσο πονούσα τόσο κόλλαγα. Τύπου, γιατί δε με αγαπάς μαμά; Γιατί φεύγεις συνέχεια μαμά.... 

Τι πρόβλημα είχες τελικά; Και τι πρόβλημα είχα εγώ μαζί σου. Με μαχαίρωνες. Ασταμάτητα. Κι εγώ έμενα και επέμενα. Γιατί; Για να μη σε χάσω. Γιατί μαζί σου αισθανόμουν ζωντανή. Σκέφτομαι μετά από τόσα χρόνια πως έτσι κι αλλιώς με κάποιο τρόπο θα αισθανόμουν ζωντανή στα 23 μου. Αλλά τότε έβλεπα τα πράγματα αλλιώς.

Τελικά, οι εντάσεις και οι αντιπαραθέσεις οδήγησαν στη μεγάλη σύγκρουση. Πόσο πόνεσα δε θέλω να το θυμάμαι. Το μαχαίρι σου έκανε τα εντός μου κιμά κι έμεινα διαλυμένη κι ακίνητη στο κρεβάτι μου 3 μέρες. Ακόμα κι εσύ το κατάλαβες ότι το παράκανες. Μήνες μετά ήμουνα σε κατάθλιψη, έκλαιγα με το παραμικρό, πονούσα. Χρόνια μετά, όταν έφερνα τα λόγια σου στο νου μου πονούσα. 

Γιάννη, δεν το διάβασες καλά το βιβλίο για τον Γκάντι, παρέλειψες το πιο σημαντικό: "η καρδιά του ανθρώπου χωράει τη γη και τους 7 ουρανούς, γι' αυτό ποτέ δεν πρέπει να πληγώνεις την καρδιά του ανθρώπου". 

Θα σου πω κάτι τώρα που γιατρεύτηκα, τώρα που πάτησα στα πόδια μου και γνώρισα τον εαυτό μου, τώρα που όταν κάποιος μου λέει "δε σε θέλω" λέω "δόξα τω Θεώ": δεν έφταιγες εσύ. Μια φορά κομπλεξικός εσύ, 1000 εγώ. Πέρασαν πολλά χρόνια για να το δω, αλλά δεν πειράζει, όλα τα μαθήματα τα παίρνω αργά. 

Καλή δύναμη και καλό αγώνα σε όλους μας με τα αμέτρητα παιδικά τραύματα που μαχαιρώνουν τους άλλους.