Η έναστρη αγάπη

Κοιμόμουν στο κρεβάτι μου στο Βύρωνα με έναν άνδρα. Δίπλα, στο κρεβάτι της αδερφής μου, κοιμόταν η φίλη μου η Πέρυ με κάποιον άνδρα κι εκείνη.

Η Πέρυ ανασηκώθηκε στο κρεβάτι. Πίσω της έβλεπα τον έναστρο ουρανό. Γύρω από το κεφάλι της τα άστρα σχημάτισαν μια πυραμίδα. Είπα " Ω! Κοίτα πόσο φωτεινά είναι που τα βλέπω ακόμα και χωρίς γυαλιά". 

Το στερέωμα μετακινήθηκε και τα άστρα άρχισαν σιγά σιγά να σχηματίζουν έναν υπέροχο άγγελο, ξαπλωμένο νωχελικά στο πλάι, που έπιανε όλο τον ουρανό. Τον έδειξα με το δάχτυλο και τότε, τα αστέρια που σχημάτιζαν το χέρι του μετακινήθηκαν και με έδειξε κι εκείνος. Πάγωσα αλλά σε λίγο κατάλαβα ότι κάτι μου έδειχνε. Έδειχνε τα γονατά μου όπου κάτι πετάριζε. Έβαλα τα χέρια μου, ήταν ένας άγγελος. 

Άρχισα να φωνάζω ενθουσιασμένη "ένας άγγελος!" οι άντρες πεταχτήκανε πάνω από τον ύπνο. Η Πέρυ τους έδειξε την πόρτα και τους είπε αυστηρά "εσείς περάστε έξω γιατί δε μας αγαπάτε". 

Ο δικός μου άνδρας γύρισε με παράπονο στο μέρος μου και μου είπε "γιατί, ποιος αγαπάει εδώ;". του απάντησα ότι γι' αυτόν ακριβ΄ώς τον λόγω πρέπει να φύγει.