Τι όμορφα μάτια...!
Η αδερφή ψυχή
Με τα υπέροχα ζεστά μάτια
Ήταν η Άνοιξη που άρχισα να γίνομαι γυναίκα. Η μαμά με κοίταζε στοχαστική κι έλεγε "άλλαξες". Για μένα ήταν κάτι ευχάριστο. Μεταμορφωνόμουνα, δεν ήμουν πια το ασχημόπαπο που έκρυβε το σώμα του. Μου άρεσα, οι άντρες με κοιτούσαν. Άρχισα να παίζω. Τίποτα σοβαρό, πολλά φλερτ ταυτόχρονα. Κι όλο προέκυπταν καινούργια. Όταν ήρθες. Με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν και οι άλλοι, στον ίδιο χώρο, με τα ίδια κοινότυπα λόγια.
Όμως...
Από την πρώτη λέξη κατάλαβα. Επειδή έγινε γύρω σου μια σιωπή, σταμάτησαν όλα κι έμεινες μόνο εσύ. Στο κέντρο της ζωής μου όπου ήσουν από πάντα κι έμεινες για πάντα. Στο κέντρο μου.
Τη νύχτα που ήρθαμε κοντά, πιστεύω ότι σταμάτησε το Σύμπαν και μας χαμογέλαγε. Ήταν κάτι που είχε προσυμφωνηθεί από τα αρχαία χρόνια, κάτι που θα γινόταν οπωσδήποτε, κάτι καθαρά μαγικό.
Από κει και πέρα όλα συνωμότησαν για να είμαστε μαζί. Οι νόμοι της φύσης άλλαξαν, πράγματα άλλαξαν, άνθρωποι άλλαξαν, δουλειές άλλαξαν, για να είμαστε μαζί. Το σύμπαν ήθελε και έγινε το αδύνατο.
Ό,τι και να κάναμε ήταν συγκλονιστικό, καθοριστικό, άλλαζε τη ζωή μου για πάντα. Ήμασταν τόσο κοντά, όσο μπορούν να έρθουν δυο άνθρωποι. Μαζί. Σε ένιωθα. Ενωθήκαμε από πολύ βαθιά. Με πρόσεχες και με αγαπούσες κι εγώ επίσης. Μερικές φορές έλεγες "αγάπη μου" με τόση ψυχή, έβγαινε από όλο σου το είναι.
Είχαμε βέβαια και τις εντάσεις μας. Ανόητοι εγωισμοί και ανασφάλειες. Πάντα έκανες πρώτος πίσω κι αυτό με συγκινούσε βαθιά. Με το ήθος σου, τις αρχές σου, αλλά κυρίως την αγνή αγάπη σου, μου έδειξες σιγά σιγά ότι δεν έπρεπε να ανησυχώ για τίποτα, με θεράπευσες.
Ύστερα άρχισες να μην είσαι ευχαριστημένος. Ενώ εγώ ήμουν ήδη και αλλού. Μου μίλαγες με αγάπη, εξέφραζες τις ανάγκες σου με σεβασμό. Σε έγραφα. Σου έλεγα ψέματα.
Κανείς δε γλιτώνει από τα λάθη του και τίποτα δεν μένει κρυφό για πάντα. Τα λάθη μου σε χτύπησαν μοιραία. Είπες "σε είχα ψηλότερα από όλους" και ένιωσα τι εννοούσες με όλα τα κύτταρα του σώματός μου. Ούτε σταγόνα από την πίκρα που περιείχε αυτή η φράση δεν έπεσε κάτω, όλη ήρθε μέσα μου και τη βίωσα δυνατά.
Όταν έχασα εσένα δεν έχασα απλώς τη γη κάτω από τα πόδια μου, έχασα τη ζωή μου. Δε θέλω να πω τίποτε άλλο. Εσύ έχεις δίκιο κι εγώ άδικο, εσύ έκανες το σωστό κι εγώ το λάθος, εσύ με ευεργέτησες και γω σε κατέστρεψα. Δεν έχω επιχειρήματα για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Θε ξαναέκανα τα ίδια λάθη 1000 φορές και θα τα ξαναπλήρωνα τόσο ακριβά. Πιο ακριβά δε γινόταν.
Μετά είπες ότι γνώρισες κάποια κι έχεις καλό προαίσθημα. Σε σκέφτηκα στο κρεβάτι σου με άλλη, παντρεμένο με άλλη, ευτυχισμένο με άλλη. Ευτυχισμένο. Αυτό άλλαξε τη σκέψη μου, σταμάτησε τις κατάρες μου, γύρισε τον πόνο μου στον εαυτό μου. Δεν το αξίζεις να είσαι ευτυχισμένος; Ας είναι.
Αν η αγάπη είναι η ένωση με τον άλλο, να γίνεις ένα με τον άλλο, να νιώσεις τον άλλο σαν τον εαυτό σου, τότε είμαι πανευτυχής που τη βίωσα έστω και αυτή τη μία φορά στη ζωή μου και τη βιώνω από τότε για πάντα.
Μαζί μου, μέσα μου, όσο πιο βαθιά μέσα μου γίνεται, μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω και μετά από αυτή. Εσύ κι εγώ, εγώ εσύ. Εσύ εγώ.
Για σένα πλέον αυτά είναι μπούρδες, χάθηκε το ρομαντικό αγνό παιδί που ήσουν, ζήτησες μια απόδειξη της αγάπης πιο απτή, πιο ανθρώπινη. Μια δέσμευση, κάτι που θα μπορούσες να δείξεις στις θείες σου, ένα γάμο, ένα παιδί. μια αποκλειστικότητα έστω... Δε σου έδωσα τίποτα από αυτά και δεν έχεις άδικο ό,τι και να σκεφτείς.
Εσύ το σωστό κι εγώ το λάθος, μέσα μου για πάντα, εσύ κι εγώ, εσύ εγώ.
