Είμαι το σκοτάδι.

Φόβος

Έρχομαι από ένα μέρος πολύ τρομαχτικό. Κάπου έξω στο σύμπαν. Δε θυμάμαι τι μου έκαναν εκεί ή τι έκανα εγώ. Ξέρω όμως πως έφυγα τρέμοντας κι έτρεμα για πολύ καιρό μετά.

Ένας αστρολόγος που γνώρισα 36 χρόνια αργότερα, είπε πως ήρθα από τον Πλούτωνα και δεν ξέρει τι μας έκαναν εκεί. Αυτό το είπε με κάποια έπαρση, ίσως και κάποια αποστροφή. Αν κατάλαβα καλά τη θεωρία, οι Σκορπιοί είναι σκοτεινοί και χειριστικοί τύποι από τον Πλούτωνα. Πλουτώνιοι. Ενώ υπάρχουν άλλοι, π.χ. οι Υδροχόοι, που είναι ανθρωπιστές και αλτρουιστές, Ουράνιοι. Είπε επίσης, ότι ένα κομμάτι μου ζει ακόμα στον Πλούτωνα. Αυτό το πιστεύω. Για τα υπόλοιπα δε λέω τίποτα. Μπορεί και να είναι έτσι, μπορεί και όχι. Πάντως βρίσκω το να πιστεύεις ότι ξέρεις με ακρίβεια την καρδιά ενός ανθρώπου, σατανικό. Ή μάλλον χειρότερα. Γιατί ο διάβολος δεν ξέρει την καρδιά μας, παρατηρεί μόνο και προσπαθεί να την καταλάβει από τις πράξεις μας. Φαίνεται ότι οι αστρολόγοι έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα.

Θυμάμαι μια εικόνα πολύ καθαρή, τις τελευταίες στιγμές πριν φτάσω. Είχα μπει στο χώρο ανάμεσα στη γη και τη σελήνη και προσέγγιζα την υπέροχη γαλαζοπράσινη σφαίρα από αριστερά με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Χρόνια μετά, χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας και τις απίστευτες δυνατότητες του Διαδικτύου, επιβεβαίωσα αυτή την εικόνα. Αυτό ακριβώς το σημείο θα αντίκρυζε θεωρητικά κάποιος που θα ερχόταν εκείνη τη στιγμή από τον Πλούτωνα στη Γη. Γι' αυτό και δε λέω τίποτα. 

Έξω ήταν μια λαμπερή νύχτα, όλα σε κίνηση. Ήταν ωραία. Εγώ είχα ένα παρελθόν πάνω μου, ένα βάρος. Αυτό που με τρόμαζε ήταν το μέρος από το οποίο ερχόμουν, αν και δε θυμάμαι τώρα τίποτα γι' αυτό. Ούτε όταν ήμουν παιδί θυμόμουν, διατηρούσα όμως αυτό το συναίσθημα τρόμου κι έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να το ξεχάσω. Καταλάβαινα ότι με τα χρόνια θα ξεχαστεί και ήξερα ότι δεν πρέπει, ότι αυτό ήταν το μόνο αληθινό, όλα τα άλλα που θα με απασχολήσουν στη ζωή μου θα είναι ψευδαισθήσεις.

Πράγματι, πολύ δυνατές ψευδαισθήσεις. Κόσμος, φασαρία, εικόνες, τόσα πράγματα να δεις και να κάνεις. Από κει και πέρα μπήκα κι εγώ σε τροχιά. Διάλεξα δυο γονείς αγαπημένους, καλούς ανθρώπους, ένα σχετικά ειρηνικό οικογενειακό περιβάλλον μέσα στην αγάπη, όπου δε μου έλειψε τίποτα από τα βασικά. Γύρω μου ήταν οι γονείς, οι παππούδες, οι θείοι, τα ξαδέρφια, η αδερφούλα μου. Τίποτα από αυτά δε με ξεγέλασε αρχικά. Έτρεμα και φοβόμουνα. Δε μιλούσα. Τα βράδια ο φόβος με παρέλυε. Προσπαθούσα να καλύπτομαι. Και να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου από πού ήρθα.

Πολλές εικόνες και ακούσματα αργότερα μου δημιούργησαν νέες τρομερές μορφές στο μυαλό μου. Οι Άγιοι, οι διάβολοι, οι μάγισσες, ο αντίχριστος. Το πρώτο βράδυ που έμεινα μόνη μου σπίτι, ως παιδί, έβαλα να δω μια ταινία στην τηλεόραση. Κάποιοι επιστήμονες είχαν φτιάξει έναν άνθρωπο στο εργαστήριο. Εκείνος άρχισε να αναπτύσσει παράξενες συμπεριφορές. Ένας επιστήμονας που την ψυλλιάστηκε τον ρώτησε "ποιος είσαι;" κι εκείνος απάντησε "είμαι το σκοτάδι". Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπεσε το φως στο σπίτι. Έμεινα ακίνητη, κοκαλωμένη, μέχρι που ξαναήρθε, δεν έκανα απολύτως τίποτα. Ύστερα πήρα την τράπουλα κι άρχισα να ρίχνω τα χαρτιά λέγοντας πως αν το επόμενο χαρτί είναι ρήγας, θα δω τον αντίχριστο στη ζωή μου. Ένα ένα τα χαρτιά βγαίνανε όλα ρηγάδες, το ένα μετά το άλλο. Πόσους ρηγάδες έχει μια τράπουλα... Πάγωσα.

Στη συνέχεια όμως, σιγά σιγά απορροφήθηκα κι εγώ από τη Μάγια. Όπως όλοι οι άνθρωποι. Οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν ξεκάθαροι και απλοί. Σε αυτόν τον κόσμο της ύλης πρέπει να κάνεις πράγματα υλικά για να είσαι ασφαλής. Να χτίσεις ένα σπίτι, σχέσεις, σπουδές, καριέρα, ένα όνομα, ένα έδαφος για να πατήσεις.  Ό,τι χρειάζεται να κάνει κανείς για να μη φοβάται. Έπαιξα το παιχνίδι τίμια και τα πήγα καλά. Καλύτερα από τους περισσότερους ανθρώπους.

Τότε πρόσεξα ότι όλοι γύρω μου κάτι φοβούνταν. Είτε το έδειχναν είτε όχι, ο φόβος τους κυβερνούσε. Μερικοί φόβοι μου φαίνονται παράλογοι. Φοβάμαι το σκοτάδι, τις κατσαρίδες, τα περιστέρια, τους κεραυνούς. Άλλοι είναι πιο λογικοί. Φοβάμαι τον πόνο, την αρρώστεια, τη μοναξιά, το απρόοπτο, την αιώνια καταδίκη στην κόλαση...

Το κομμάτι μου που θέλει να χειρίζεται τους συνανθρώπους του, παρατήρησε ότι ο φόβος είμαι ο καλύτερος τρόπος για να ελέγξεις κάποιον. Μια κουβέντα, ένα υπονοούμενο, η κατάλληλη απειλή έστω κι αν δεν πρόκειται να την υλοποιήσεις, κι έχεις τον άλλο στο χέρι. Το ομολογώ ότι αυτό το παιχνίδι ξέρω να το παίζω καλά. 

Αυτό που έχω παρατηρήσει επίσης είναι ότι ο φόβος γεννιέται, διογκώνεται και ζει στο μυαλό. Κάθεσαι χαλαρά και απολαμβάνεις ένα υπέροχο βράδυ, όπως ακριβώς το θες, στη γαλήνη και τη θαλπωρή του σπιτιού σου. Όταν ξαφνικά, με μια ασήμαντη αφορμή, σου έρχονται στο μυαλό όλες οι ιστορίες διαρρήξεων που έχεις ακούσει. Πληροφορίες που συνέλεξες κάποτε και τις ανέκτησες χωρίς λόγο τώρα. Ο γείτονας που τον περίμεναν έξω και τον έδειραν, το κοριτσάκι που έδεσαν στη μπανιέρα, η οικογένεια που ακινητοποίησαν με καλάσνικωφ - εδώ λίγο πιο πάνω δεν ήταν; Κι αυτά είναι μερικά από τα πιο ήπια που θυμήθηκες. Διατρέχεις νοερά το σπίτι σου, πόρτες, παράθυρα, όλα ευάλωτα, από παντού μπορούν να μπουν, ίσως ήδη να σκαρφαλώνουν. Ξαφνικά, το ήρεμο βράδυ μετατρέπεται σε εφιάλτη.

Σίγουρα ο καθένας έχει τους δικούς του φόβους.

Ο δικός μου περπατάει δίπλα μου ολοζώντανος. Αποκαλύπτεται στο μεγαλείο του τη νύχτα, όταν κοιμάμαι. Τότε βλέπω κάτι απαίσιο στον ύπνο μου, που ποτέ δε θυμάμαι. Με κάνει όμως και πετάγομαι πάνω ουρλιάζοντας. Μερικές φορές τα ουρλιαχτά μου είναι τόσο δυνατά που κλείνει η φωνή μου. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελλή. Μια φορά που ήμουν πολύ άρρωστη τον είδα. Ήταν κάτι πράσινο μέσα στην άβυσσο, ο Ποσειδώνας.

Ξυπνάω και συνήθως τα έχω ξεχάσει όλα μέχρι να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Μερικές φορές η ανάμνηση του νυχτερινού πόνου παραμένει ζωντανή όλη την ημέρα αλλά όταν βγαίνεις στη ζωή είναι εύκολο να την ξεγελάσεις. Απασχολείς το μυαλό σου με χίλια πράγματα και τα μέσα σου σκοτάδια περνάνε ή μάλλον σκεπάζονται. 

Ανακτώ το θάρρος μου και κάνω ό,τι χρειάζεται για να στέκομαι στα πόδια μου. Προσευχές, διαβάσματα, τελετουργίες εξαγνισμού, διαλογισμούς και ασκήσεις, επιβεβαιώσεις. Δυναμώνω. Θα σας πω μερικά μυστικά. 

Κατ' αρχάς ξεκινάμε από μια γενική φιλοσοφική θεώρηση της ζωής. Ο άνθρωπος δεν είναι φτερό στον άνεμο, ούτε έρμαιο των περιστάσεων. Έχει μια αξία, ένα ρόλο, μια αφετηρία κι έναν προορισμό. Πιστεύει σε κάτι, σε μια ιδέα, και αυτή η ιδέα τον καθοδηγεί και τον στηρίζει. 

Ας πούμε ότι αυτή η ιδέα είναι ο Θεός, ο Δημιουργός. Έφτιαξε αυτόν τον υπέροχο κόσμο κι εμάς, τα αγαπημένα του παιδιά. Είναι ποτέ δυνατόν να μας αφήσει έτσι; Μας καθοδηγεί στη ζωή προς αυτό που είναι το καλύτερο για μας. Τίποτε δεν γίνεται τυχαία στο σύμπαν κι αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσει ο καθένας. Όλα κινούνται σε τέλεια χαραγμένες τροχιές. Όπως και η ζωή μας. Ό,τι και να συμβεί ο Θεός θα μας βοηθήσει αρκεί να το ζητήσουμε. Όπως τα παιδιά στον πατέρα τους. Ποιος πατέρας δε θα δώσει ψωμί στο παιδί του που πεινάει. Ό,τι ζητήσει το παιδί, ο πατέρας θα το δώσει. Αρκεί να είναι για το καλό του. Αλλιώς ο πατέρας δε θα ανταποκριθεί κι όλοι ξέρουν ότι οι αναπάντητες προσευχές είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού. 

Μπορείς επίσης να εμπιστευτείς τον άγγελό σου. Ένα θαυμάσιο πράγμα με τους αγγέλους, σέβονται την ελεύθερη βούλησή μας. Είναι πάντα μαζί μας αλλά αν δεν το ζητήσουμε δεν επεμβαίνουν στη ζωή μας. Αν επικαλεστείς όμως τον άγγελό σου, θα σε βοηθήσει. Αν χρειαστεί, ο άγγελος μπορεί να πάρει και ανθρώπινη μορφή για να σε προστατέψει. Φαντάσου να περπατάς στο δρόμο με έναν θεόρατο άντρα να σε συνοδεύει. Ποιος θα σε πειράξει; Φτάνει απλώς να ξέρεις ότι είναι δίπλα σου, πίσω σου και σε καλύπτει πάντα, στις πόρτες του σπιτιού σου και τις φυλάει. Δε μένουν και πολλά πράγματα για να φοβάσαι, έτσι;

Υπάρχουν μετά και οι Άγιοι, άνθρωποι που τελειοποίησαν τον εαυτό τους και κάνουν θαύματα συνέχεια. Ό,τι και να συμβεί σε σένα ή στους δικούς σου, θα δοκιμάσει απλώς την πίστη σου. Αν πιστεύεις πραγματικά μπορούν να γίνουν τα πιο δύσκολα πράγματα. Ετοιμοθάνατοι γίνονται καλά και ζουν χρόνια, κανόνες της φυσικής ανατρέπονται, τα πιο ανέλπιστα πράγματα γίνονται. Υπάρχουν αμέτρητες μαρτυρίες για όλ' αυτά, όποιος έχει μάτια βλέπει. 

Κάτι για τους λιγότερο "πνευματικούς". Μια αντικειμενική ματιά της ζωής μας, θα μας αποδείξει πως σε όλες τις δυσκολίες τελικά βγήκαμε νικητές. Ότι αντέξαμε ό,τι κι αν ήρθε και μάλιστα τελικά οι δοκιμασίες μας έκαναν καλό. Ότι τα βγάλαμε πέρα παρόλο που δεν το περιμέναμε και τελικά ο πόνος δεν ήταν παρά ο καλύτερος δάσκαλος. Ό,τι φοβηθήκαμε τελικά το ζήσαμε για να καταλάβουμε πως δεν έπρεπε να φοβόμαστε. Τις δυνάμεις που εμφανίσαμε δεν είχαμε ιδέα ότι τις έχουμε. 

Μετά, ίσως βοηθήσει η διευκρίνιση. Τί ακριβώς φοβάσαι, τί είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, η χειρότερη έκβαση, το χειρότερο πιθανό σενάριο. Κάτι που να ξεπερνά κάθε φαντασία σε φρίκη. Ό,τι και να' ναι, δε μπορεί να είναι τόσο κακό όσο κάτι ομιχλώδες που απλώς υποψιάζεσαι χωρίς να γνωρίζεις τη μορφή του.

Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις το φόβο είναι να τον κοιτάξεις κατευθείαν στα μάτια, να μπεις μέσα του. Εκεί, στο μάτι του κυκλώνα είναι το καλύτερο σημείο. Αλλιώς, αν αποφεύγεις να τον αντιμετωπίσεις, γιγαντώνεται και σε κυριεύει. Εκεί που φοβάσαι απλώς τα αεροπλάνα ο φόβος εξαπλώνεται και στα υπόλοιπα μέσα, ώσπου καταλήγεις να πηγαίνεις μόνο με τα πόδια. 

Μπορείς, βέβαια, να κάνεις και κάποια συγκεκριμένα πράγματα, να προετοιμαστείς. Να βάλεις, ας πούμε, συναγερμό στο σπίτι. Να προετοιμαστείς καλά για τις εξετάσεις, να οδηγείς προσεκτικά, να αποφεύγεις τους επιθετικούς ανθρώπους, να μη μπαίνεις σε καταστάσεις κινδύνου και τόσα άλλα. 

Τη νύχτα που περπατούσα στο σκοτεινό μου τούνελ, αναλογιζόμενη όλη αυτή την πρόοδο που έχω κάνει, το θηρίο γύρισε προς το μέρος μου και βρυχήθηκε.

Ο Μάρκος πάγωσε, η Άννα πέταξε τα όπλα της κι άρχισε να τρέχει προς την είσοδο του τούνελ. Ακόμα και ο κάκτος ανατρίχιασε.

Όσο για μένα, έπεσα αμαχητί. 

Ύστερα ήρθε μια απειλή για όλη την ανθρωπότητα. Ένας νέος ιός. 

Συνεχίζεται...