Εδιζησάμην εμεωυτόν

Εμπειρίες διαλογισμού 

Λένε πως ο άνθρωπος δέχεται 3 φορές το κάλεσμα στη ζωή του. Όσο απασχολημένος κι αν είναι με τα μάταια, δε μπορεί να μην το ακούσει. Τώρα, αν θα το ακολουθήσει, είναι καθαρά προσωπικό του θέμα.

Για μένα η καθοριστική στιγμή ήταν περίπου πριν από 7 χρόνια.  Είχα κλείσει οριστικά το προηγούμενο κεφάλαιο της ζωής μου και κατευθυνόμουν διστακτικά προς έναν νέο άγνωστο κόσμο. Άγνωστος; Όχι βέβαια, αυτός ο κόσμος ήταν η πραγματική μου πατρίδα την οποία είχα ξεχάσει και με καλούσε γλυκά. Πού να ακούσω όμως βυθισμένη στην υπερβολική μου ενασχόληση με τη γνώμη των άλλων.

'Ηρθε λοιπόν η στιγμή που πραγματικά δεν είχα άλλη επιλογή. Ο προηγούμενος κόσμος μου είχε καταρρεύσει, ένας κόσμος που έτσι κι αλλιώς κρατούσα με τη βία και τεράστιο αντίκτυπο στην αυτοεκτίμηση και την ψυχική μου υγεία. Γιατί δεν ήταν αυτό που ήθελα, η κοινωνική καταξίωση δεν ήταν αυτό που ήθελα, ο γάμος δεν ήταν αυτό που ήθελα, η υλική εξασφάλιση δεν ήταν αυτό που ήθελα, οι ακαδημαϊκοί τίτλοι δεν ήταν αυτό που ήθελα. Το ήξερα αυτό σταθερά μέσα μου, δεν ήξερα όμως προς τα πού πρέπει να πάω, και βασικά δεν τολμούσα κι όλας.

Έρχεται λοιπόν η στιγμή που κάποια καλή δύναμη αναγκάζεται να τραβήξει τη γη κάτω από τα πόδια σου, απλά για να δεις πως δεν υπάρχει γη. Για μένα αυτό ήταν ένας άσχημος, αλλά πολύ άσχημος, χωρισμός. Δεν έχασα απλώς τη γη, έπεσα στα Τάρταρα κι έμεινα εκεί πολύ καιρό. Και τελικά δεν είχα επιλογή από το να βγω. 

Ειλικρινά δεν ξέρω τί θα είχα κάνει αν δεν είχα γνωρίσει το Χρίστο. Αυτός ήταν η ώθηση που χρειαζόμουν, η επιβεβαίωση πως δεν είμαι αλαφροΐσκιωτη - κι άλλοι σοβαροί άνθρωποι έχουν τις ίδιες ανησυχίες. Αυτός ήταν ο πρώτος άνθρωπος τον οποίο ρώτησα πού μπορώ να μάθω να διαλογίζομαι. Μου έδωσε πληρέστατη απάντηση. Στη συνέχεια ρώτησα κι άλλους, έψαξα παρέα και γενικώς έκανα ό,τι μπόρεσα για να το καθυστερήσω.

Συστηματικά μπήκα μετά από 2 χρόνια. Σε μια ομάδα αυτογνωσίας που συμμετείχα ξεκινήσαμε σιγά σιγά μαθήματα. Διάβασα ένα σχετικό βιβλίο και άκουσα διαλέξεις. Η ιδέα ήταν να συγκεντρώνεις το μυαλό σου σε ένα μόνο πράγμα, πραγματικό ή φανταστικό, και κάθε φορά που έφευγε να το ξαναφέρνεις απαλά πίσω. Ένα είδος γυμναστικής μυαλού.

Ξεκίνησα με όρεξη. Από τις πρώτες απόπειρες κατάλαβα ξεκάθαρα τα οφέλη αυτής της πρακτικής. Μια απόλυτη ευτυχία και η επακόλουθη διαύγεια που ακολουθεί και σου δίνει λύσεις σε κάθε είδους προβλήματα. Ακόμα δεν είχε έρθει η συνάντηση με τον εαυτό. 

Κάποια χρόνια μετά ήρθαν οι Βουδιστές. Μία διαφήμιση στο ίντερνετ, ένα βουδιστικό κέντρο που είχε ανοίξει στη γειτονιά μου. Πήγα. Η πρώτη φορά... Ω Θεέ μου, τί ήταν αυτό! Δεν ξέρω τί συντέλεσε σε αυτή την απογείωση. Ένιωσα το σώμα μου ξεκάθαρα ως δόνηση. Μια δόνηση που μπορούσε άνετα να αλλάξει και να γίνει όπως τη θέλω εγώ. Μια ανάλαφρη, υγιής, λαμπερή κατάσταση ύπαρξης. Όταν βγήκα από το δρόμο, αισθανόμουν τη συνείδησή μου να έχει μετατοπιστεί από το σώμα μου. Δεν ήμουν ακριβώς έξω αλλά ούτε και μέσα. Μάταια προσπαθούσα να ξαναμπώ. Έλεγα στον εαυτό μου ότι δε μπορεί να μην είμαι μέσα στο σώμα μου, αφού έχω πόδια και πατώ στη γη, περπατάω. Αν δεν ήταν τόσο υπέροχη αίσθηση θα είχα τρομάξει. Σιγά σιγά επανήλθα. Αυτή ήταν μια αίσθηση που δεν την ξαναένιωσα ποτέ, ακολούθησαν όμως ακόμα καλύτερες εμπειρίες. 

Κάποια χρόνια μετά ήρθε ένας καινούργιος βουδιστής μοναχός, Έλληνας. Αυτός ανέβασε το επίπεδο, δίνοντας συνέχεια διαλέξεις και κάνοντας μαθήματα πάνω στην βουδιστική φιλοσοφία. Μία από τις δράσεις που έκανε ήταν ολοήμεροι διαλογισμοί κάθε δεύτερο Σάββατο. Συμμετείχα. Κάθε φορά ήταν μια όμορφη εμπειρία που μου άφηνε τουλάχιστον δυο μέρες μετά υπέροχη διάθεση. Κάποια φορά αισθάνθηκα εντελώς ανοιχτή, ότι δεν χρειάζεται να προστατευτώ από τίποτα. Κάποια άλλη ότι δε με αφορούν οι μικρότητες που κάνουν οι γύρω μου, εγώ είμαι εστιασμένη σε ένα εσωτερικό σημείο. Γενικώς εδραιωνόταν συνεχώς ένα εσωτερικό σημείο, ένας βωμός, ένας ασφαλής χώρος.

Και ύστερα, την Άνοιξη του 2022 ήρθε η μεγάλη αποκάλυψη. Για δύο φορές συνεχόμενα βίωσα στον ολοήμερο διαλογισμό την πραγματική πραγματικότητα πίσω από την υλική. Ένα πραγματικό εσωτερικό φως. Το ηλιακό μου πλέγμα ακτινοβολούσε σε ανώτερες συχνότητες. Θυμήθηκα ποια είμαι κι αυτό άλλαξε τη ζωή μου οριστικά. Είναι κάτι που δε μπορώ να περιγράψω με λόγια, άκουσα όμως ότι το έχουν βιώσει κι άλλοι.

Ποτέ ξανά δεν έπιασα αυτή τη συχνότητα, ωστόσο είναι απολύτως καθοριστικό για μένα το ότι ξέρω σίγουρα πως υπάρχει. 

Μετά τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Άνοιξα έναν δίαυλο επικοινωνίας με το αγαπημένο μου υποσυνείδητο μέσω ονείρων. Σιγά σιγά άρχισαν να δίνονται ξεκάθαρες οδηγίες στον ύπνο μου για το πώς να κινηθώ στη ζωή μου. Μία από αυτές ήταν: "θα μπεις στην περιοχή του στήθους και της κοιλιάς και θα αισθανθείς μαγνητισμό για ό,τι έχεις μπροστά σου. Θα το κάνεις αυτό για 116 μέρες". Πραγματικά το έκανα. αισθανόμουν να απελευθερώνεται σιγά σιγά όλη η αρνητική ενέργεια που είχε συσσωρευτεί στο ηλιακό μου πλέγμα. Πολύ αργότερα συμπλήρωσα τις 116 μέρες. Και αμέσως ήρθε η επόμενη οδηγία: "θα αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου 45 λεπτά την ημέρα".

Ε, λοιπόν αυτό ήταν δύσκολο. Φίλε μου εγώ δεν έχω αισθανθεί 45 λεπτά καλά με τον εαυτό μου ούτε συνολικά όλη μου τη ζωή. Τί σημαίνει καλά με τον εαυτό σου; Βλακείες λέω, ξέρω πάρα πολύ καλά τί σημαίνει. Αν και κάποιος σημαντικός άνθρωπος έδωσε μια άλλη ερμηνεία, να μην αφήνω να με χαλάσει τίποτα.  Όχι, δεν ήταν αυτό. Είναι να αισθανθείς τον υπέροχο, απέραντο, πανέμορφο εαυτό. Την αξία, τη δύναμη, το εύρος, το βάθος, τη μοναδικότητα χωρίς φόβους, χωρίς γνώμες άλλων, χωρίς δειλία, χωρίς τύψεις, χωρίς θυματοποίηση. 

Άντε κάν' το αυτό τώρα. Ωωωωχ. Και μάλιστα κάθε μέρα. Έχει γίνει πλέον αδίστακτο το αγαπημένο υποσυνείδητο. Λοιπόν το προσπάθησα. Τις πρώτες φορές ένιωσα αυτή την αστείρευτη μπαταρία δύναμης που έχω μέσα μου. Μάλιστα μπορούσα να τη φορτίζω κατά βούληση. Αισθανόμουν την ενέργεια σε κάποια μέρα, στο Ηφαιστείο, στη Βραυρώνα. Βίωνα πρωτόγνωρες καταστάσεις. 

Ύστερα πήγα στη συγχώρεση και την αγάπη. Χώριζα την άσκησή μου σε τρία τέταρτα. Το πρώτο αισθανόμουν αξία, το δεύτερο αγάπη για τον εαυτό και το τρίτο ανέβαζα τον εαυτό μου. Υπέροχο. Παιδιά τις μέρες που έκανα αυτή την άσκηση φερόμουν διαφορετικά. Δε με πλήγωναν οι αστοχίες των άλλων, δε χαλιόμουν, δε θύμωνα, ήμουν πιο γλυκιά, πιο επιεικής. Με τον καιρό και άλλα συναισθήματα. Ότι είναι εντάξει απλώς να είσαι ο εαυτός σου, να κάθεσαι και να απολαμβάνεις, να ξεκουράζεσαι. Σηκωνόμουν κάθε πρωί στις 5.30 για να προλάβω να κάνω την άσκησή μου, πραγματικά δεν υπήρχε άλλη ώρα. Με τον καιρό όμως η δύναμή της ατόνησε, δεν την έκανα βέβαια και κάθε μέρα. Όσο το άφηνα γινόταν όλο και πιο δύσκολο και τα συναισθήματα που βίωνα πιο χλιαρά.