Αυτοί θα δουν την τελευταία μέρα

Ήμουν σε ένα μεγάλο πολύ φορτωμένο σπίτι - έχω ξαναδεί αυτό το σπίτι σε ένα όνειρο, το είχα κληρονομήσει και δε μου άρεσε. Το σπίτι είχε πολύ φως, αλλά όχι φυσικό, και αυτή τη φορά δεν είχε πόρτες. Σε κάθε ένα από τα πολλά του δωμάτια ζούσε κάποιος. Ήταν ένα είδος εστίας ή κοινοβίου αφού ζούσαν όλοι μαζί χωρίς πόρτες. Κάθισα με την γυναίκα που έμενε στο πρώτο δωμάτιο μπροστά στην εξώπορτα. Ήταν η φαρμακοποιός που μου κάνει τα rapid test, πολύ άσχημη αλλά γλυκειά και ευχαριστημένη με τον εαυτό της. Την παρατηρούσα διερωτώμενη πώς καταφέρνει και είναι τόσο καλά ενώ μπαινοβγαίνει τόσος κόσμος εκεί που κοιμάται. Κοίταζα τα πράγματά της: ένα τραπεζάκι, πολύ απλό, με 3-4 βιβλία πάνω οριοθετούσε το χώρο της. Το κρεβάτι και κολλητά δίπλα μια καρέκλα. Τα πράγματά της ήταν παιδικά, είχε μια φωσφοριζέ τσάντα. Άρχισε να λέει σοφίες συμπυκνωμένες. Το μόνο που θυμάμαι είναι η φράση "αυτοί που ακούνε τη φωνή του Θεού, θα δουν την τελευταία μέρα".

Ήμουν σε ένα άλλο, ανοιχτό και φωτεινό δωμάτιο όπου κάναμε ασκήσεις με μια ομάδα ατόμων. Είχα ξαπλώσει μπρούμυτα στο πάτωμα και η ίδια γυναίκα με πατούσε στην πλάτη ενώ ο Γιώργος θα ερχόταν να μου τραβήξει βίαια τα πόδια. Ήμουν έτοιμη, αλλά τελικά δεν υπήρξε βία, έπιασε απλώς το δεξί μου πόδι και το τράνταζε ελαφρά ενώ η γυναίκα έλεγε "γιατί ζεις τη ζωή σου έτσι ενώ θα μπορούσες να τη ζεις ως νέα και όμορφη". Ύστερα η γυναίκα μας είπε πως αυτή είχε ολοκληρώσει αυτές τις ασκήσεις και η τελευταία άσκηση ήταν διαλογισμός με 3 βαθμούς Κελσίου. Όποιος μπορέσει να διαλογιστεί με 3 βαθμούς Κελσίου, έχει δικαιωματικά ολοκληρώσει τον κύκλο των ασκήσεων.