Απ' όλα τα ωραία πράγματα είμαι ο αέρας

Πώς έγινε αυτό, δεν το κατάλαβα.

Ένας ξαφνικός και αναπάντεχος εαρινός έρωτας. Το είπε κι εκείνος, ξέραμε ότι θα πάει εκεί, αλλά ήταν πολύ πιο ωραίο από το αναμενόμενο.

Τι να πω, από προσωπικότητα ήταν ο άνθρωπος που ποτέ δε θα γύριζα να κοιτάξω. Ελαφρύς, αθλητής, κοινωνικός, εξωστρεφής, όλη μέρα έξω. 

Πώς τον γνώρισα. Πήγαινα σε μια πνευματική ομάδα. Τον δεύτερο χρόνο ήρθαν δυο νέα άτομα, ο ένας ήταν αυτός. Τσαντίστηκα πολύ που χάλαγαν έτσι την ομάδα, δε μου αρέσουν οι αλλαγές. Το δεύτερο άτομο τελικά έφυγε, έμεινε αυτός.

Ευχάριστος, χαρούμενος, αθλητικός, ομιλητικός, έγινε σύντομα η ψυχή της παρέας. Συνέχεια μας ξεσήκωνε να πηγαίνουμε για ποτό, για φαγητό τα Σαββατοκύριακα, εκδρομές. Οι υπόλοιποι ακολουθούσαν απρόθυμα και σπάνια. Αυτός όμως επέμενε, έπαιρνε τηλέφωνα, με έπαιρνε κι εμένα συχνά παρόλο που δεν απαντούσα σχεδόν ποτέ.

Σιγά σιγά τον αποδέχτηκα, είπα "έστω". Μπορεί να μου βγει σε καλό, να αρχίζω να βγαίνω, να γνωρίσω κόσμο. Κάποια στιγμή αποχώρησα από την ομάδα μετά από ρήξη με τις αρχές μου. Έπαιρνε τηλέφωνα, μου είπε ότι έχει γνωρίσει μια κοπέλα. Όταν είπα "και στα δικά μας" μου είπε ότι φταίει που δε θέλω, γιατί κατά τα άλλα είμαι πολύ θελκτική.

Όσο φιλικός ήταν με μένα, άλλο τόσο ήταν και με τις άλλες κοπέλες. Ελαφρύς. Δε μπορούσες να τον πάρεις στα σοβαρά αλλά ούτε και να του θυμώσεις, παιδί.

Αυτόν τον χειμώνα τον πέρασα σε κατάθλιψη, μόνη σπίτι να τρώω και να πίνω σα να μην υπάρχει αύριο. 

Τελικά αποφάσισα με την άνοιξη να πάρω τα παιδιά ένα τηλέφωνο να βρεθούμε τελικά. Του είπα ότι θα τον πάρω την Τρίτη επειδή ήξερα πως ήταν η ψυχή της παρέας. Εκείνο το Σάββατο έστειλε ένα χαρούμενο μήνυμα "έχει υπέροχη μέρα και θα μου άρεσε πολύ να σε ακούσω". Δεν απάντησα, εννοείται.

Όταν τον πήρα την Τρίτη, όπως του είχα πει, σοκαρίστηκα με την αντίδρασή του. Μου έδωσε κυριολεκτικά την εντύπωση ότι από το Σάββατο ασχολούνταν με το μήνυμα που δεν του έστειλα. Έκανα αρκετή ώρα να καταλάβω. Ζήτησα συγνώμη για τη λάθος αστρολογική εκτίμηση ότι οι Δίδυμοι δεν ασχολούνται με αυτά. Γέλασε. Του πρότεινα μόνη μου έναν καφέ την επομένη και ρώτησα αν μπορώ να καλέσω και τα άλλα παιδιά, ήταν θετικός.

Τελικά δεν ήρθε κάποιος άλλος, ήταν τυχαίο που βρεθήκαμε οι δυο μας. Ήταν προστατευτικός, ήρθε και με πήρε με τη μηχανή, με έβαλε να κάτσω από τη μέσα μεριά στο τραπέζι. Μου μίλησε για όλη του τη ζωή, είχε μια πολύ σοβαρή στάση απέναντι στις σχέσεις. Τον κοίταζα έκπληκτη. 

Μετά από αυτόν τον καφέ είχα ένα περίεργο συναίσθημα, μια χαρά να με ξεχειλίζει και ταυτόχρονα μια αμηχανία για το αν αυτό εξακολουθούσε να είναι φιλικό. 

Οι επόμενες μέρες κύλησαν με μια όμορφη επικοινωνία. Είπα κάτι που τον κέρδισε, από ό,τι μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα. Συμπέρανε ότι κατά βάθος είμαι ρομαντική ψυχή και ψάχνω το Βαλεντίνο μου και το παραδέχτηκα, έστω και επώδυνα. Το βράδυ ήθελε να μοιραστεί μαζί μου τις όμορφες εικόνες που έβλεπε. Ξεχείλιζα από χαρά. Μια άνοιξη έξω και μέσα μου μόλις ξεκινούσε.  

Τη δεύτερη φορά που βγήκαμε πήρε αιφνιδίως να πει να το κάνουμε σήμερα αντί για αύριο διότι είναι η παγκόσμια μέρα ευτυχίας και ήθελε να την περάσει μαζί μου. Κάπου εκεί πείστηκα ότι δεν ήταν πλέον φιλικό.

Καθίσαμε ώρες για καφέ, μου κράταγε το χέρι. Μετά σταμάτησε στο δρόμο, γύρισε και με φίλησε. Αγκαλιαζόμασταν πολλή ώρα, η ανάσα του αγρίευε. Ήταν όμορφα.

Βρεθήκαμε εκείνη την πρώτη βδομάδα αρκετές φορές. Κουράστηκα με αυτήν την καθημερινή επαφή μετά τη δουλειά. Εκείνος ήταν μες στην τρελλή χαρά, ήθελε συνέχεια να κάνει πράγματα έξω, με κόσμο. 

Η μια βόλτα που κάναμε ήταν πολύ όμορφη, τελευταίοι Χαιρετισμοί, μπήκαμε στη Μητρόπολη. Μετά επέμενε να βρούμε το λιβανιστήρι που έψαχνα. Κάναμε βόλτα στην Πλάκα. Είπε πως δεν το περίμενε να αισθάνεται τόσο όμορφα από τόσο νωρίς.

Το Σαββατοκύριακο βγήκε και τις δύο μέρες για χορό. Με κάλεσε την Παρασκευή και, όταν αρνήθηκα, μου μίλησε κάπως απειλητικά, ότι θα μου κόψει τα πόδια αν δεν έρθω την επόμενη φορά. Και καλά αστεία αλλά... δεν έχω τόσο χιούμορ. Το Σάββατο μου είχε πει ότι θα τα πούμε πιο μετά αλλά δεν πήρε. Τον πήρα εγώ μετά τις 23.00, ακούγονταν κλαμπατσίμπαλα και μου είπε ότι θα τα πούμε την επομένη.

Την Κυριακή πήγαμε για καφέ και ξαφνικά μπούκαραν κάτι φίλοι του. Μια φίλη με τον άντρα της και κάποιον φίλο τους. Ήταν τελείως εξαναγκαστικό, ήθελαν να με γνωρίσουν. Έχε χάρη που αυτή ήταν χάλια εμφανισιακά και δε μου προκάλεσε ζήλεια. Πήγαμε και φάγαμε μετά όλοι μαζί, είχαν μεγάλη οικειότητα από ό,τι κατάλαβα. Μου φερόταν σα να είχαμε σοβαρή σχέση, μου έλεγε ότι θέλει να με αγκαλιάζει συνέχεια. Στη συμπεριφορά του ήταν όσο πιο σωστός γίνεται. 

Κράτησα μια απόσταση τις επόμενες μέρες, απάντησα ψυχρότατα σε ένα γλυκό μήνυμα που μου έστειλε Δευτέρα πρωί.

Και την Τρίτη ήρθε η ένταση. Με πήρε τηλέφωνο. Μου έλεγε κάτι πράγματα... Να ετοιμαστώ για μεγάλα ξενύχτια, να πάρω δυνάμεις, να κάνω ασκήσεις ενδυνάμωσης, να πάω κολυμβητήριο. Αντέδρασα άσχημα. Σοκαρίστηκε. 

Την άλλη μέρα που ξαναμιλήσαμε υπήρχε ένταση. Διαφωνούσα με ό,τι έλεγε κι αυτός επέμενε.  Μιλούσαμε για έναν κοινό γνωστό, το Δημήτρη. Διαφωνούσαμε για το πώς πρέπει να διαχειριστώ τη σχέση μας. Του είπα πως δε με νοιάζει τι θα έκανε αυτός, εγώ βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Επέμενε, δεν έκανε πίσω με τίποτα, έλεγε ότι χρειάζομαι να είναι δίπλα μου για να με καθοδηγεί. Χτύπησε κόκκινο μες στο κεφάλι μου.  Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής αυτής συζήτησης, ανέφερε πολλές φορές το θέμα της βίας. Μετά τις 3-4 φορές του είπα να σταματήσει γιατί έχω αρχίσει να τα παίρνω. Δε σταμάτησε, συνέχισε λέγοντας κάτι για βια που μπορεί να μου αρέσει.... 

Απορώ.

Το βράδυ πήγα για ψυχοθεραπεία. Μιλήσαμε λίγο γι' αυτόν. Είπα πως αισθάνομαι απειλή, πως αντιδρώ σε πράγματα κανονικά θα μου άρεσαν - όπως το να πάω για χορό. Συμφωνούσε απόλυτα μαζί μου ο Όμηρος, έλεγε πως κι εκείνος όταν αισθάνεται πίεση εξαφανίζεται. Να του ζητήσω να πάμε πιο χαλαρά. Ρώτησε πού είναι η απειλή. Δε μπορούσα να το εντοπίσω. Μετά με ρώτησε τι με τράβηξε. Το ότι ξέρει τί θέλει... Αυτό δεν είναι η μεγαλύτερη απειλή; Εύστοχη παρατήρηση.

Ένταση υπό έλεγχο τις επόμενες μέρες. Μια απόπειρα να μιλήσουμε στο τηλέφωνο απέτυχε διότι δεν προλάβαινε... Δεν πειράζει, καλύτερα.

Τελικά από Κυριακή, βρεθήκαμε την Παρασκευή κι εγώ ήμουν αποφασισμένη να τελειώσω αυτή την απόπειρα σχέσης. Κοίταζε τα μάτια μου στο βενζινάδικο, είδε τα πολλά χρώματα. Μετά κάτσαμε σε σημείο που φημίζεται για τις ποικιλίες του και ήπιαμε καφέ. Μου έπιασε τα χέρια και είπε ότι ό,τι κι αν λέει δε θέλει να μου κάνει κακό. Σίγουρα κι εγώ δε θέλω να του κάνω κακό. Ρώτησα γιατί θέλει να εξερευνήσει αυτή τη διαφορετικότητα, είπε ότι αισθάνεται έλξη. Έστω, ας πάμε πιο κάτω.

Του είπα ότι πρέπει οπωσδήποτε να ξαναπάμε για ποικιλία έτσι ώστε να μη μου μείνει κόμπλεξ. Απάντησε, αν με αντέξει. Μετά ήθελε, με τον τρόπο του Ζυγού, να πάρει επιβεβαίωση πως ό,τι και να γίνει θα παραμείνουμε φίλοι. Όχι αγάπη μου, εγώ είμαι Σκορπιός, ήτοι, έρωτας ή τίποτα. Για να μην περάσω κατευθείαν στο έρωτας ή θάνατος που τρομάζει μερικούς. Εσείς οι υπόλοιποι καθίστε να προσέχετε μη σπάσετε κανένα αυγό. Όταν μπαίνεις στο χορό, θα σπάσουν και αβγά και καρδιές. 

Τελικά, έσπασε η δική μου. Δεν πειράζει.

Και να πως: εκείνη την Παρασκευή, αισθάνθηκα ένα τικ από το να πιάσω συναίσθημα, ήξερα ότι ήμουν πολύ κοντά. Να εξηγήσω τι σημαίνει για μένα "πιάνω συναίσθημα". Είναι κάτι που ξεκινάει από τη μύτη. Από κει με χτυπάει και με κινητοποιεί. Και μετά αρχίζει ένας δρόμος απόλυτης, βαθιάς και συνταραχτικής ένωσης που λίγοι άνθρωποι αντέχουν. Μετά δεν υπάρχει τίποτα που δε μπορώ να κάνω για τον άλλο, δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα σε μένα και τον άλλο, σε μένα και το θέλω μας, φέρνω τον κόσμο ανάποδα. 

Καθώς παρατηρούσα εκστατική αυτή τη διαδικασία να εκτυλίσσεται και τη μύτη μου να προσανατολίζεται σταθερά, αυτός ζήταγε επιβεβαίωση. Έλεγε ότι αφού μου προκάλεσε λύπη άρα ενδιαφέρομαι (= παιδιαρίσματα). Εγώ δεν άκουγα τίποτα, είχα πάρει το δικό μου εσωτερικό δρόμο προς τη μύτη. 

Περάσαμε γενικώς πολύ ωραία εκείνη την Παρασκευή. Με πήγε μετά στο χορό, θυμόταν πού είναι, με άφησε απ' έξω. Τον γέμισα φιλιά, γελούσε.Είπε κάτι μαλακείες πάλι, για το πάρτυ που δεν πάω μαζί του, δεν άκουγα τίποτα, το δρόμο μου. 

Ξεπατώθηκα το ΣΚ, έτρεχα από το πρωί ως το βράδυ για υποχρεώσεις. Ήταν το Σάββατο πριν το Πάσχα κι έπρεπε να δω τα 3 βαφτιστήρια μου, τους πήγα τις λαμπάδες τους, έπρεπε μετά να με κεράσουν κάτι, πέρναγε η ώρα. Ονειρευόμουν να τον δω κάπου ανάμεσα αλλά δεν το κατάφερα. Ωστόσο, κατάφερα τελικά να μείνω μια μέρα ακόμη πριν φύγω για Πάσχα για να τον δω. Μιλήσαμε το Σάββατο το βράδυ, τον πήρα από το σπίτι της μίας βαφτιστήρας όπου έμεινα ως τις 2.00 τη νύχτα. Κλαιγόταν. Για τη ζωή του, την επικοινωνία του με τους άλλους, τα επαγγελματικά του, τα συναισθηματικά του.

Μετά από πολλά χρόνια μαυρίλας που έχω περάσει, φυλάγομαι πολύ από τη μιζέρια. Δε μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που τα έχουν όλα και κλαίγονται. Επιπλέον, δεν χώραγε στο μυαλό μου πώς γίνεται να έχει ξεκινήσει καινούργια σχέση με μένα και να μην πετάει στα ουράνια. Πείτε με ψώνιο, δεν πειράζει. 

Τη Δευτέρα, έμεινα ένα απόγευμα ακόμα στην Αθήνα για να τον δω. Ήταν το πρώτο απόγευμα, όσο καιρό τον ξέρω, που είχε δουλειά. Δεν απάντησε στο κινητό, έστειλε μήνυμα ότι έχει δουλειά. Κατέβηκα στην Αθήνα χωρίς άλλο ιδιαίτερο λόγο από το να τον δω, πήρε και μου είπε ότι ανεβαίνει στο Χαλάνδρι...

Βρεθήκαμε τελικά για 20 λεπτά. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Ήταν, πολύ ψυχρός. Ρώτησα και είπε ότι ευθύνομαι εγώ. Ξαναρώτησα. Άρχισε να λέει. Ότι περάσαμε και τα δύο Σαββατοκύριακα χώρια, και φεύγω τώρα και για Πάσχα που περίμενε να το περάσουμε μαζί (φίλε, είχαμε κάνει κάποια συμφωνία την οποία αγνοώ, να περάσουμε μαζί το Πάσχα; Ή μήπως σου το χρώσταγα από προηγούμενη ζωή;) και δεν ξέρει, θέλει να διαλογιστεί πάνω σε αυτά. 

Θυμάμαι μια φορά, πριν από πολλά χρόνια, που ζούσα πάλι μια τέτοια πλουτώνια σχέση. Ο κύριος αυτός μου ζήτησε χρόνο να το σκεφτεί. Τότε κατέληξα οριστικά στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι το τέλος της σχέσης.  Δε θέλω κανείς να διαλογίζεται για μένα, περιμένω από έναν άντρα να είναι τουλάχιστον αποφασισμένος. Όταν λες "θέλω να σκεφτώ αν θέλω αυτή τη σχέση" η σχέση έχει τελειώσει. Δε μπορεί ο ένας από τους δύο να μην ξέρει αν τη θέλει και η σχέση να συνεχίζεται μόνη της. Ή, για να το πω διαφορετικά, αν αφήσεις το πετάλι στην ανηφόρα, το ποδήλατο θα σταματήσει. 

Ήρεμα και πολιτισμένα, κατάλαβα και δέχθηκα την απόρριψη. Του είπα γλυκά να φύγουμε για να μην αργήσει και μου λέει τα υπόλοιπα στο δρόμο. Εκεί, πάνω στη μηχανή ανοίχτηκε ακόμα περισσότερο: ότι αυτός είναι διατεθειμένος να αλλάξει μερικώς το πρόγραμμά του για να με βλέπει ενώ εγώ δεν αλλάζω τίποτα, θέλω να πηγαίνω κάθε μέρα χορό και κοιμάμαι και νωρίς. 

Εκεί δε μου πατήθηκε απλώς κουμπί, αλλά το λεγόμενο μπουτόν πανικού. Ο άνθρωπος που επέλεξα να έρθει πιο κοντά μου, όχι απλώς δε με αποδέχεται, όχι απλώς δεν αισθάνεται ευγνωμοσύνη που με γνώρισε, όχι απλώς δε στέκει μαγεμένος μπροστά σε αυτό που είμαι, αλλά με περιμένει στη γωνία με ένα τσεκούρι να μου πάρει το κεφάλι αν κοιμηθώ μια ώρα παραπάνω. Αισθάνθηκα βία, παραβίαση, κάποιος να προσπαθεί να με χώσει στα ασφυκτικά κουτάκια του.  Το είπα, ο άλλος εν τω μεταξύ τα είχε πετάξει όλα πάνω μου και είχε χαλαρώσει, έκανε χιούμορ. Εγώ όμως είχα μπει βαθιά στην κρίση. 

Καταλαβαίνω, είπε, ότι έχεις πρόβλημα οικειότητας. Αυτόκλητος ψυχολόγος που δεν έχει καν ανοίξει την πόρτα των δικών του σκοταδιών και πιστεύει πως μπορεί να τα αναγνωρίσει στους άλλους. Μα το θεό, άκουσα καμπανάκια στα αυτιά μου. Αγανάκτησε το σύμπαν φίλε. Δεν ξέρεις καν τί είναι οικειότητα. Αυτό που εσύ λες οικειότητα εγώ το λέω φίλος του καφέ. Εκτός αν θεωρείς οικειότητα το να μην αφήνεις τον άλλο να αναπνεύσει. Τη βαθιά ψυχική ένωση, τόσο βαθιά που ούτε φαντάζεσαι, δε μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. Είμαι σίγουρη όμως ότι θα σε τρόμαζε πολύ. 

Όταν με άφησε ήμουν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Πέταξα τη λαμπάδα στο δρόμο - συγνώμη Βασίλη. Αγάπη, ξέρεις πόσοι πέθαιναν φέτος το Πάσχα για να μου δώσουν τη λαμπάδα με αγάπη, σεβασμό και απόλυτη αφοσίωση; Αμαρτία για τη λαμπάδα και γι' αυτό που συμβολίζει, να τη δίνεις έτσι. Ας είναι.

Το βράδυ εκείνο ήταν περίεργο. Μπήκα σε αυτή τη βαθιά σπηλιά της κατάθλιψης και 7 ακριβώς άτομα με ζήτησαν την ίδια ώρα για να τους συμπαρασταθώ. Έγραψα το παράπονό μου με μήνυμα, πήρε τηλέφωνο, έλεγε μπαρούφες. Ότι θα μπορούσε να έρθει να με βρει τώρα που τέλειωσε τη δουλειά του και να κλάψω στην αγκαλιά του. Ναι, κι εμένα θα μου άρεσε να κλάψω αλλά αν υπήρχε κάποια ελπίδα ένωσης. Τώρα πάει. 

Το τί έγινε μετά μόνο ένας πλουτώνιος τύπος θα το καταλάβει.  Έπεσα στο έρεβος και δε μπορούσα να βγω με τίποτα. Χρειάστηκαν μέρες πολλές ξεκούρασης, αγάπης και αποδοχής για να συνέλθω. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών ξέσπασα πολλές φορές εναντίον του. Με έναν περίεργο τρόπο όμως, διατηρώντας μέσα μου την αίσθηση ενότητας. 

Αυτό που μου χτύπησε κόκκινο πιο πολύ από όλα ήταν το σχόλιο για τον ύπνο. Εγώ που πέρασα 10 χρόνια χωρίς να κοιμηθώ καθόλου, που πήρα φάρμακα για τους ενύπνιους τρόμους, εγώ που μέχρι να πάρω φάρμακα δεν ήξερα τι είναι ξεκούραση μετά τον ύπνο, εγώ που ξυπνώ κάθε μέρα σα να έχω πέσει σε μετωπική με νταλίκα, εγώ που τις περισσότερες νύχτες κάθομαι στην ηλεκτρική καρέκλα και με διαπερνά ρεύμα. Εγώ που του τα εξήγησα όλα αυτά, που του εκμυστηρεύτηκα ότι έχω πάει σε ψυχίατρο για να τα λύσω. 

Θα κοιμάμαι φίλε, θα κοιμάμαι 13 ώρες τη νύχτα και 2 το μεσημέρι, θα κοιμάμαι βαθιά και ηδονικά όσο θέλω. Κανείς δε μπορεί να μου πει πότε και πόσο θα κοιμάμαι. 

Και όντως κοιμήθηκα. Κυριολεκτικά κοιμήθηκα 13 ώρες κάθε βράδυ και μία το μεσημέρι. Επί 7 ημέρες. Ήταν ένας βαθύς ύπνος, χωρίς όνειρα. Την τελευταία μέρα είχα αϋπνία. Και σκέφτηκα.

Ας σταματήσουμε να κατηγορούμε για όλα τους άλλους και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Εγώ ήμουν εντάξει; Φέρθηκα στον άλλο όπως θα ήθελα να μου φερθεί κι εκείνος; Ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου; Τον ήθελα; Ήθελα να τον βλέπω; Έπαιξα παιχνίδια; Γιατί δε βγήκα μαζί του ένα βράδυ; Γιατί έκανα πίσω; Είχα θέση στη ζωή μου για σύντροφο; 

Αχ....

Είδα ένα όνειρο. Τον περίμενα σε μια παραλία. Ήλιος και ομορφιά γύρω. Δεν ερχόταν. Στο τέλος ήρθε αλλά δεν κάθισε στη θέση του. Κάθισε απέναντι. Είδα ότι δε μπορούσε να καθίσει στη θέση του γιατί είχα ακουμπήσει εκεί ένα πιάτο με πιπεριές και ντομάτες που του είχα ετοιμάσει. Γυρόφερνα για να μαζέψω τα πιάτα και να τα βάλω στη θέση τους. Τελικά δεν έφταιγε κανείς, αυτό του είπα.

Ύστερα από ένα μήνα με πήρε τηλέφωνο. Του έλειψα, θέλει να είμαι στη ζωή του έστω και όχι ερωτικά. Είπα ό,τι είχα να πω, σοκαρίστηκε λίγο, ξαναδιαφωνήσαμε αλλά στο τέλος ευχαριστήθηκα. 

Βρεθήκαμε από κοντά τον επόμενο Νοέμβρη. Μήνες ανάμεσά μας. Μου μίλησε για μια σχέση που έχει κάνει με μια θεότρελη που τον βασανίζει. Η σχέση αυτή ξεκίνησε το Πάσχα... Τις μέρες που εγώ έκλαιγα για το τέλος της σχέσης μας. Μου την έδειξε σε φωτογραφία με το μαγιό, να δω τί ωραίο πισινό που έχει και να ξέρω ότι οι άντρες τα κοιτάνε αυτά... Τί χαζοβιόλης, γελάω.